Het is die ene zaterdag van het jaar. De zaterdag die ieder jaar ergens in juli voorbij komt. Die zaterdag kondigt zich in de drie, vier dagen daarvoor al aan. In die dagen vullen de parkeerplaatsen en opritten in de straat zich met caravans. Buren staan in korte broek een praatje met elkaar te maken terwijl de auto gewassen wordt en de kofferbak gevuld wordt met tassen vol kleding en proviand. Opa's en oma's komen langs om instructie te krijgen over welke planten hoeveel water moeten hebben en wat de kat eet. Na dagen voorbereiding begint dan op zaterdag de uittocht naar campings in Ermelo, Zuid Frankrijk en 'ergens in Friesland, waar we vorig jaar ook stonden, weet even ook niet meer hoe dat dorpje heet'.
Na het uitzwaaien van de laatste volgestouwde auto-met-caravan gaan de ramen in huize Willems wagenwijd open en wordt Bob Dylans Hard Rain op de draaitafel gelegd. De volumeknop wordt onverantwoord ver naar rechts gedraaid en de eerste, nog wat zoekende klanken van 'Maggie's Farm' schreeuwen door de straat, over de strak aangelegde tuinen van de voor een of twee weken vertrokken buren. Na een minuut of tien, als 'Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again' net is begonnen, daalt langzaam dat gelukzalige vakantiegevoel in. Twee weken rust met de stereo op tien.
* ~ * ~ *
Net uitgelezen: Superstar van Viva (echte naam: Janet Susan Mary Hoffmann). De blurb op de voorzijde van dat boek: 'De fascinerende bestseller van het Underground-idool uit de films van Andy Warhol... een schokkend en opwindend verslag van de Amerikaanse sex, pop en drugs kultuur!' De naam van Warhol op de voorzijde van de kaft deed mij besluiten het boek te willen lezen. Obsessie dus.
Zeggen dat ik na lezing spijt heb dat ik er überhaupt aan begonnen ben, is wat overdreven, maar het scheelt niet veel. Het boek is grotendeels gevuld met de seks-escapades van de schrijfster en bevat verdomd weinig Warhol. Wat het boek werkelijk tot een uitdaging maakt om te lezen, is in de eerste plaats dat het vertelperspectief om de paar bladzijden verspringt van eerste naar derde persoon enkelvoud (en weer terug), de keuze om de namen van bekende personen soms wel (slecht) te verbergen achter een alias, soms niet en de werkelijk tenenkrommende keuze van de vertaler om filmtitels, songteksten, etc. ook te vertalen.
In een boek over Andy Warhol is Bob Dylan zelden ver weg en hoewel Superstar helemaal niet over Warhol gaat - de pop-art kunstenaar komt op nog geen tiende van de pagina's voorbij & wordt slechts één keer bij naam genoemd - is Dylan er wel degelijk in te vinden. Weggestopt achter een nogal makkelijk te doorprikken en niks verhullend alias:
blz. 80: En hij zei: ''Oh, eh... ja... eh... een of andere vent, Bobby pikte haar [Edie Sedgwick, in dit boek onder het alias Evie] bij ons weg en stelde haar voor aan Dylan Zimmerman's manager... ze gaven haar drugs... we zeiden haar dat ze moest gaan, maar... eh.. ik, eh... denk dat ze... eh... geloofde dat ze iets voor haar zouden doen... eh, ze eh... zei dat wij zo ouderwets waren... en die andere groep, eh... was... eh... hip... en dus ging ze, eh, bij ons weg.'
Bob Dylan verbergen achter de naam Dylan Zimmerman, is dat voldoende om een rechtszaak wegens smaad te voorkomen terwijl het overduidelijk is dat Dylan Zimmerman in het echte leven Bob Dylan is? Geen idee of de angst voor gedonder met Bob Dylan over het gebruik van zijn naam daadwerkelijk achter de keuze van Viva zit om hem te verbergen achter het alias Dylan Zimmerman, maar welke andere reden zou ze kunnen hebben? Ik kan het niet bedenken.
blz. 89: Toen ze [Gloria = Viva] gebaad had, ging ze naakt de zitkamer in en pakte een brede ceintuur die Dylan Zimmerman aan Olga gegeven had. Het was een ceintuur van stug leer met grote koeiebellen er aan. Gloria gespte de ceintuur om haar heupen en danste op muziek van de Rolling Stones.
Waar is die riem nu?
Tot slot blz. 97: [...] ken je dat liedje 'Ik ben het niet, schatje'? Je weet wel, dat Joan Baez of weet ik veel zingt? Nou, ik zei tegen Zack dat dat zijn liedje voor mij is. Hij was een beetje gekwetst en ik weet niet meer wat hij zei, maar in ieder geval zoiets als ga maar een deur verder, ik ben niet de man die jij wil hebben, schatje, jij zoekt iemand die nooit zwak is maar altijd sterk, en zoiets als jij zegt dat je iemand zoekt die belooft nooit van je weg te gaan, nou ja, ik zeg niet dat je elkaar levenslang trouw moet beloven, weet je wat ik bedoel?
Is dit de eerste (gedeeltelijke) Nederlandse vertaling van Dylans 'It Ain't Me, Babe'? Wat je in een gefictionaliseerde autobiografie (?!) al niet tegen kunt komen, met dank aan een Warhol-obsessie.
~ * ~ * ~
Sinds gisteren ben ik eigenaar van de verzamelaar Pebbles, volume 1, niet het originele album uit 1978, maar een heruitgave op cd. Op dit album staat een cover van 'Like A Rolling Stone' door The Soup Greens. Volgens de informatie op discogs is deze song te vinden op de flipside van de enige single die deze band ooit op de markt bracht. 'That's Too Bad' heet die single, een song van nog geen 2 minuten, uitgekomen in 1965. 'Like A Rolling Stone' staat bekend om zijn - voor een single - ongekende lengte. The Soup Green heeft de song echter ingekort tot 2 minuten en 40 seconden.
De informatie over deze song zoals gegeven in het boekje van Pebbles:
It's been said that the punks of the '60s could turn anything into "Louie Louie" and this upstate New York band provides the proof. Personally, I'd take this, along with Mouse & the Traps "A Public Execution", over Bob Dylan any time!
Als Hard Rain is uitgedraaid, toch maar eens luisteren wat The Soup Greens van 'Like A Rolling Stone' hebben gemaakt.
~ * ~ * ~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten