Ray Padgett - Pledging My Time; Conversations with Bob Dylan Band Members

Wanneer je - zoals ik (en ik ben zeker niet uniek hierin) - meer dan 100 boeken over Bob Dylan hebt gelezen, dan weet je het wel een keer. Dan zal een net verschenen boek over de man en zijn muziek waarschijnlijk niet veel nieuws voor je bevatten. Kortom: het grote nadeel van die enorme Dylanbibliotheek is de hoeveelheid herhaling die in al die boeken te vinden is. Des te meer welkom is dan het boek dat net even anders is dan de rest. De auteur die net even voor een andere insteek kiest om het bekende verhaal te vertellen, of - nog beter - een auteur die een tot dan toe onderbelicht deel van Dylans leven en / of werk weet te belichten. Ray Padgett valt in de eerste categorie: een nieuwe insteek voor het bekende verhaal. Padgett sprak in de afgelopen jaren tientallen muzikanten die met Bob Dylan in de studio en / of op het podium gespeeld hebben. Pledging My Time bevat transcripties van die gesprekken met onder andere Harvey Brooks, Jim Keltner, Scarlet Rivera, Rob Stoner, Alan Pasqua, Fred Tackett, Christopher Parker, Winston Watson, Larry Campbell en Benmont Tench. De lijst met door Padgett gesproken muzikanten is indrukwekkend, maar wat gelijk opvalt is dat hij niemand uit Dylans huidige tourband heeft weten te strikken voor een gesprek. Dat is jammer, uiteraard.

De gesprekken verschillen sterk in lengte en inhoud, afhankelijk van hoe lang een muzikant met Bob Dylan gespeeld heeft en hoeveel een muzikant bereid is los te laten. Met name op dit laatste punt heeft Padgett wat mij betreft wat steken laten vallen. Doorvragen, vooral wanneer een geïnterviewde muzikant aanvankelijk niet zo veel loslaat, is niet Padgetts sterkste kant. In sommige gesprekken had meer gezeten, had Padgett meer aangedrongen. Een gemiste kans. Dat neemt niet weg dat ik het ruim 400 pagina's tellende boek verslonden heb. Veelvuldig komen dezelfde punten naar voren: Dylan is onvoorspelbaar in songkeuze en speelwijze. Er wordt weinig vooraf doorgenomen tijdens repetities, 'het moment' is essentieel voor de muziek. 

Echte verrassende verhalen zijn weinig te vinden in Pledging My Time, maar ze zijn er wel degelijk, zoals het verhaal over Winston Watsons dochtertje, Duke Robillards visie op zijn vertrek uit Dylans tourband en Benmont Tench die tussen neus en lippen door vertelt dat 'Murder Most Foul' tijdens de sessies voor Rough And Rowdy Ways is opgenomen (en dus niet los van dit album staat) en dat er een tweede, eerdere take van deze song bestaat. Meer zal ik niet verklappen.

Pledging My Time is een aardige aanvulling voor de Dylanbibliotheek door een auteur die een andere insteek heeft gekozen om het Dylanverhaal te vertellen. Een aardig boek om deze zomer eens op te pakken en af en toe een stuk in te lezen.