De samenwerking tussen Bob Dylan en Robbie Robertson / The Band beperkte zich zeker niet tot de concertpodia. Zo is Robertsons gitaarspel te horen op enkele songs op Blonde On Blonde en legden Bob Dylan en The Band eind 1973 in een opnamestudio de songs voor het soms bijna vergeten meesterwerk Planet Waves vast. Minstens zo belangrijk is het werk dat Robbie Robertson verrichtte als klankbord voor de songschrijver Bob Dylan tijdens de tournee van 1966. In hotelkamers tussen concerten werkte Dylan aan songs voor de opvolger van Blonde On Blonde, vaak in aanwezigheid van Robbie Robertson die de songschrijver op tweede gitaar bijstond tijdens zo'n schrijfsessies onderweg. Mooie beelden hiervan zijn te zien in de film Eat The Document.
Na tournee 1966 en Dylans motorongeluk werden de plannen voor een nieuwe tournee op ijs gezet. Dylan trok zich terug om te herstellen, de leden van The Band - aanvankelijk zonder drummer Levon Helm - betrokken huizen in de buurt. Al snel kropen Dylan en de leden van The Band bij elkaar om te musiceren, voor de lol. Oude favorieten en vers geschreven songs werden door Band-multi-instrumentalist Garth Hudson vastgelegd op tape, de zogenaamde Basement Tapes. Na het uitlekken van de opnamen op bootlegs voelde platenmaatschappij Columbia zich gedwongen in 1975 de dubbelelpee The Basement Tapes uit te brengen, een samenraapsel van Basement-songs en Dylanloze Band-opnamen. Bijna veertig jaar later verschenen als elfde deel van The Bootleg Series alle dan beschikbare Basement-opnamen op een 6 cd's tellende boxset.
The Basement Tapes-sessies gaven de leden van The Band zelfvertrouwen en materiaal om op eigen benen, zonder Dylan, verder te gaan. Debuutalbum Music From Big Pink (1968) zorgde voor een ware aardverschuiving binnen de dan door psychedelica en supergroepen gedomineerde muziekwereld. Vijf (ogenschijnlijk) ego-loze muzikanten wiens album draaide op vakmanschap en traditie in plaats van reputatie en bralgedrag. Hoewel Dylans invloed op dit eerste album nog duidelijk hoor- en zichtbaar is - hij schilderde de afbeelding voor de cover van het album en drie van de tien songs op het album zijn (mede) van zijn hand - is Music From Big Pink onmiskenbaar een Band-album. Songs als 'Lonesome Suzie' en vooral het door Robbie Robertson geschreven 'The Weight' maken Music From Big Pink tot een klassieker, een album dat bij iedere muziekliefhebber in de kast hoort te staan, een album voor de eeuwigheid.
Hoewel ze met het tweede album - The Band geheten - in de buurt kwamen, heeft The Band nooit meer de magie van dat eerste album weten te evenaren. Halverwege de jaren zeventig vond Robbie Robertson het mooi geweest en zette hij, tot verdriet van de overige leden, een punt achter The Band met een groots afscheidsconcert: The Last Waltz. Nog een keer zou The Band stralen, bijgestaan door een keur aan artiesten, waaronder Muddy Waters, Van Morrison en Bob Dylan.
Enkele jaren na The Last Waltz kwamen de oud-leden weer bij elkaar om verder te gaan als The Band, zonder Robbie Robertson. Robertson werkte ondertussen aan een solocarrière, schreef muziek voor films en maakte enkele soloalbums waaronder het goed ontvangen Robbie Robertson (1987) met de hitsingle 'Somewhere Down The Crazy River', maar nooit meer zou het worden als in de hoogtijdagen van The Band.
Robbie Robertson overleed thuis op woensdag 9 augustus op tachtigjarige leeftijd, omringd door zijn familie.
1 opmerking:
Misschien al bekend maar mag ik ook de meeste recente 500 Songs podcast aflevering tippen.
Gaat over The Weight, maar er wordt vooral (veel) over Dylan gesproken (tekst is ook te lezen op de site, en ik tel 162x het woord Dylan):
https://500songs.com/podcast/episode-167-the-weight-by-the-band/
Een reactie posten