Dylan kort #3784

Setlist 12 oktober 2023, Milwaukee, Wisconsin; The Riverside Theater: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way ( And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Truckin' / Mother Of Muses // [band introductions] // Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

In de vorige 'Dylan kort' schreef ik nog dat Bob Dylan na het concert van 1 oktober zijn mondharmonica niet meer opgepakt had. Gisteren, tijdens het tweede concert in Milwaukee, haalde hij het instrument weer te voorschijn tijdens afsluiter 'Every Grain Of Sand'. Toeval? Nee, natuurlijk niet, Dylan leest de Bob Dylan aantekeningen regelmatig, vraagt mij om advies en soms, als hij in een goede bui is, spelen we online een potje schaak. ;-) 

OOR 11; november 2022: Dit tijdschrift moet indertijd aan mijn aandacht zijn ontsnapt, daarom nu alsnog. In deze OOR een twee pagina's tellende, door Tom Engelshoven geschreven recensie van The Philosophy Of Modern Song. Engelshoven: 'Binnen tien minuten lezen [in The Philosophy Of Modern Song] heb je gegarandeerd al vier keer hard gelachen of gegrinnikt of gegniffeld. Ik stel me erbij voor hoe Bob Dylan genietend zijn kroontjespen in de inktzwartste inktpot doopte en met een sardonische trek om de lippen korte vinnige, dodelijk effectieve zinnetjes neerschreef, zinnetjes waarvan je denkt: alléén Zijn Bobness kan dit, alleen hij kan dit verzinnen, alléén hij kan dit horen, zien, voelen, vermoeden in een song, of over een artiest - instant klassieke inschattingen.'

Op 13 oktober 2016, vandaag zeven jaar geleden, werd om 1 uur in de middag bekend gemaakt dat de Nobelprijs voor Literatuur dat jaar naar Bob Dylan zou gaan. Ik moest vanochtend vooral denken aan de 6 VWO-klas van Jochen van zeven jaar geleden (zie bij de reacties hier). Zouden die leerlingen van toen inmiddels weten wie Bob Dylan is? Ik vraag het me af. Als je mij zou vragen wie vorig jaar (of het jaar daarvoor) de prijs won, kan ik je slechts met een lege blik aanstaren. Ik heb werkelijk geen idee. Zou er iemand zijn die, nadat de prijs aan Dylan werd toegekend, voor het eerst naar Freewheelin' of Blonde On Blonde of Infidels luisterde en dacht, 'bliksem, dit is wat!' Zou de toekenning van de prijs de verkoopcijfers van Tarantula omhooggestuwd hebben? Ik betwijfel het.

En toch, zeven jaar na dato is de glimlach nog steeds niet van mijn gezicht verdwenen. Het voelde toen niet alleen als een zie-je-wel-moment, maar ook als een grote middelvinger naar het literaire establishment. Let wel: ik doel slechts op het deel van het literaire establishment dat sinds jaar en dag glorieert in het in eigen reet douwen van den ganzenveer. 

13 oktober is een mooie dag, een dag om de songs die laten horen hoe terecht het is dat in 2016 de Nobelprijs voor Literatuur aan Bob Dylan werd toegekend te draaien, te beginnen met 'Mr. Tambourine Man'. Misschien niet zijn beste song, maar wel zoveel prijzenswaardiger dan veel van wat het literaire establishment jaarlijks uitkakt.