Ik loop wat achter, eerst een inhaalslag met een nog ontbrekende setlist.
Setlist 17 oktober 2023, Indianapolis, Indiana; Murat Theatre: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way ( And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Longest Days / Nadine / Mother Of Muses // [band introductions] // Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand
En wederom stond 'Longest Days' op de setlist, 'Truckin'' heeft plaats gemaakt voor 'Nadine'. De nieuwe versie van 'Goodbye Jimmy Reed' maakt indruk. Bij 'Dylan kort 3786' kwamen twee zeer lezenswaardige reacties over 'Longest Days' binnen, deze reacties lezen kan hier. [met dank aan Floater en Martijn]
Wat is Dylans versie van 'Longest Days' mooi, hè? Beter dan 'iets van ABBA' moet ik toegeven, al heb ik dat niet hardop gezegd tijdens het potje schaken, gisteren. Ik kijk wel uit. Toegeven dat hij gelijk heeft? Dan blijf ik het horen, leert de ervaring. Nee, daar pas ik voor. Ik wilde ABBA nog niet opgeven, maar realiseerde me dat ik het subtieler dan de vorige keer moest aanpakken om de Zweedse godenzonen en -dochters onder de aandacht van mijn schaakpartner te brengen en dus schakelde ik 'mevrouw Tom' in, verzocht haar om zo'n vijf à tien minuutjes na begin van de videoverbinding een van die platen van ABBA die wij hier in huize Willems koesteren op te zetten zodat de klanken van bijvoorbeeld 'Supertrooper' of 'Dancing Queen' via de videoverbinding de oren van de meester binnenkruipen. Terwijl de man op het punt stond om een toren van mij de hoek in te drijven, voelde ik 'mevrouw Tom' achter mij langs sluipen richting stereo-installatie. Waar ze, zoals afgesproken, de plaat aan zou zetten, niet te hard, maar hard genoeg om via internet van hier naar Cincinnati te dwarrelen. Na wat aanvankelijk gekraak van de naald die zich door de aanloopgroef ploegde, hoorde ik muziek, maar geen ABBA. Ergens tijdens het laatste buurtfeest moet Minnie Riperton in de hoes van ABBA terecht zijn gekomen en terwijl de zoetgevooisde stem van Minnie de woorden
Makin' love with you is all i wanna do
Lovin' you is more than just a dream come true
And everything that I do is out of lovin' you
La la la la la la la... do do do do do
zong, keek ik op, recht in verbaasde ogen van de bard. Al snel brak de glimlach op zijn gezicht door en mompelde hij: 'ik ook van jou, maar laten we het voorlopig even bij schaken houden tot ik je beter ken'.
~ * ~ * ~
The Complete Budokan, nieuwe video ter promotie van deze aanstaande release: 'I Want You' van 28 februari 1978, zie hier.
Herman Sandman (Dagblad van het Noorden, 19 okt 2023) schrijft in zijn column wel naar de Dylan-voorstelling van Ernst Jansz te willen, maar haakt op het laatste moment af. 'Is iets tussen gekomen.'
Sandman: 'Wie een beetje van muziek houdt is op z'n minst gefascineerd door het werk van His Royal Bobness'. Zie hier, achter betaalmuur. [met dank aan Hans]
Paul de Munnik, Kees Prins & JP den Tex - 'Speling van het Lot' ('Simple Twist Of Fate'), zie hier. [met dank aan Hilda]
Buddy & Julie Miller - In The Throes, recensie, zie hier.
'Hengeloër Frans Assink al een leven lang in de ban van Bob Dylan', zie hier.
~ * ~ * ~
Rondje boeken met een beetje Dylan:
Marc Diddens boek Enkele interviews bevat interviews met muzikanten als Tom Waits, Frank Zappa, David Bowie en ABBA (!), maar helaas geen Dylan. Toch is Dylan een aantal malen te vinden in dit boek, enkele van de mooiste Dylan-uitspraken:
Jackon Browne over Dylan ontmoeten: 'Ontmoet? Dylan ontmoet je niet, beste vriend, daar bots je tegen, alsof je met je sportwagen tegen een betonmuur beukt. Ik heb hem nu al twee keer "ontmoet" en ik heb nog geen woord tegen hem durven te zeggen. Ik vrees dat ik schuchter ben.'
Paul Simon: 'Tussen haken, niemand mag dan Dylan zingen zoals Dylan, maar ik zou wel liefst hebben dat hij geen Simon meer zong. Want zijn versie van "The Boxer" is echt afgrijselijk, Ik ben wel gevleid dat ie het gedaan heeft'.
Nick Lowe heeft het in dit boek over een Dylan-parodie waar ik nog nooit van gehoord had: in april 1977 verscheen het verzamelalbum A Bunch Of Stiff Records, het laatste nummer op deze plaat is de Dylan-parodie 'Food' van gelegenheidsformatie The Takeaways met Nick Lowe op bas, luister hier. Volgens Lowe in het Didden-interview zingt Jack Rievera in The Takeaways. Riviera bevestigt dit in het interview. Echter: volgens discogs is de zanger niet Riviera, maar C.P. Lee, de zanger van Alberto Y Lost Trios Paranoias en schrijver van de Dylanboeken Like The Night en Like A Bullet Of Light.
In Rock Albums Of The 70's bespreekt Robert Christgau (kort) honderden, zo niet duizenden albums uit de jaren zeventig. Zijn eindoordeel over ieder album geeft hij door middel van een letter van A (uitstekend) tot E (prut) waarbij bij iedere letter nog een + of - kan worden toegevoegd. Omdat het zo aangenaam is om te mopperen over het oordeel van anderen, Christgau's oordeel over Dylans albums uit de jaren zeventig:
Self Portrait C+
New Morning A-
Bob Dylan's Greatest Hits volume II A
Pat Garrett And Billy The Kid C+
Dylan E
Planet Waves A-
Before The Flood A
Blood On The Tracks A
The Basement Tapes A+
Desire B-
Hard Rain B-
Street-Legal C+
Bob Dylan At Budokan C+
Slow Train Coming B+
(Boze) reacties n.a.v. bovenstaande lijst graag op een briefkaart naar het bekende adres.
Dankzij What Becomes A Legend Most, de vuistdikke biografie van Richard Avedon geschreven Philip Gefter, weet ik nu dat de foto die Avedon in februari 1965 van Bob Dylan maakte, bedoeld was voor het april 1965-nummer van Bazaar. De foto maakte deel uit van een portfolio 'of men who were destined to live on in history', dat waren - naast Dylan - Jasper Johns, Robert Rauschenberg, Alex Hay en Henry Geldzahler.
Een jaar eerder, in 1964, maakte Avedon ook een serie foto's van Bob Dylan. Een van deze foto's maakte in 1970 deel uit van Avedons expositie is het Minneapolis Institute of Art, zijn eerste grote expositie in een museum. Wat de expositie controversieel maakte, was de uitnodiging voor de openingsavond: een foto van een naakte Allen Ginsberg en Peter Orlovsky. Er moet een catalogus van deze expositie zijn, maar of hierin de Dylan-foto te vinden is, vertelt het boek van Gefter niet.
Een van de Avedon-foto's uit 1964 werd in oktober van dat jaar afgedrukt bij een uitvoerig artikel over Bob Dylan van Nat Hentoff in The New Yorker. Dit artikel is opgenomen in het door Benjamin Hedin samengestelde Studio A; The Bob Dylan Reader uit 2004, helaas zonder de Avedon-foto. Het artikel is ook online te lezen, zie hier.
~ * ~ * ~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten