Vier dagen geleden kreeg ik van Jan een e-mail met een foto van de eerste pagina van het boek Surrender van Bono. Op die pagina staat:
I hear the ancient footsteps like the motion of the sea
Sometimes I turn, there's someone there, at times it's only me.
- Bob Dylan, 'Every Grain Of Sand'
Na het lezen van de mail van Jan zet ik de ontvangen foto niet gelijk op de weblog omdat iets in mij zegt dat ik eerder aan het boek Surrender & het daarin opgenomen Dylan-citaat aandacht heb geschonken, maar ik kan het niet terugvinden. Vreemd.
Ik neem me voor op een later moment nog eens te kijken, maar vergeet dat uiteraard, tot nu. Dat ik daar nu aan denk heeft niks met Bono of mijn stiptheid om mails beantwoorden te maken. Het heeft te maken met het boek One Last Song van Mike Ayers waarin ik net las dat op de begrafenis van Johnny Cash in 2003 Sheryl Crow en Emmylou Harris 'The Old Rugged Cross' en 'Every Grain Of Sand' zongen.
En nu ik net dat citaat uit Bono's boek heb overgetikt valt me op wat me niet opviel toen ik eerder de door Jan gestuurde foto van dat citaat onder ogen kreeg: het citaat zoals dat in Surrender staat, eindigt met 'at times it's only me', maar de songtekst zoals gepubliceerd op Dylans website geeft op deze plek: 'other times it's only me'.
~ * ~ * ~
Afgelopen weekend waren de Brabanthallen in 's-Hertogenbosch omgetoverd tot de grootste platenbeurs van Europa. Ik zal je niet vervelen met een lijst met alle Dylanesque aankopen die ik van het zuiden van het land mee naar huis gesleept heb. Ik beperk me nu tot twee, te beginnen met Hampton Camps album
Paths Of Victory. Van de dertien songs op dit album zijn er zeven door Bob Dylan geschreven: 'Guess I'm Doin' Fine', 'Girl From The North County', 'Walkin' Down The Line', 'Long Time Gone', 'Only A Hobo', 'Tomorrow Is A Long Time' en 'Paths Of Victory'. Het eerste dat opvalt, is dat van deze zeven songs er op het moment dat dit album werd uitgebracht slechts eentje op een regulier album van Bob Dylan was verschenen. Staand op de beursvloer in 's-Hertogenbosch, starend naar de tracklist van
Paths Of Victory, me afvragend waar Hamilton Camp de zes niet door Dylan uitgebrachte composities heeft gevonden, vroeg ik me of hij misschien het album
Odetta Sings Dylan bij de hand heeft gehad toen hij zijn album opnam. Vier van de zes toen nog niet door Dylan uitgebrachte songs zijn immers ook te vinden op
Odetta Sings Dylan: 'Tomorrow Is A Long Time', 'Walkin' Down The Line', 'Long Time Gone' en 'Paths Of Victory'. Ik had er niet meer naast kunnen zitten, realiseer ik me nu. Het album van Hamilton Camp kwam immers een jaar eerder dan
Odetta Sings Dylan uit. Camp 1964, Odetta '65.
Paths Of Victory is het eerste solo-album van Hamilton Camp. Drie jaar eerder verscheen al wel het album At The Gate Of Horn dat Hamilton Camp - toen nog Bob Camp geheten - samen met Bob Gibson opnam.
In 2013 verscheen Another Self Portrait als tiende deel van The Bootleg Series. Op dit album staat Dylans schitterende versie van 'This Evening So Soon'. Voor hij de song speelt, zegt Dylan: 'Remember this? Remember Bob Gibson?' Zou dit dezelfde Bob Gibson zijn die ooit samen met Hamilton Camp speelde?
~ * ~ * ~
Een verhaal met een (lange) omweg.
Vanaf 1962 tot in de jaren zeventig verscheen de eerste serie bloemlezingen
Penguin Modern Poets, pockets met het werk van drie dichters per deel. In deze serie zijn een aantal zeer interessante deeltjes verschenen. Zo bevat het vijfde deel in deze serie poëzie van de beatdichters Gregory Corso, Lawrence Ferlinghetti en Allen Ginsberg en het tiende deel werk van drie dichters uit Liverpool: Adrian Henri, Roger McGough en Brian Patten. Dit tiende deeltje kreeg de titel
The Mersey Sound en het is dankzij dit boek dat ik kennis maakte met de poëzie van Adrian Henri.
In Nederland poëzie vinden van Adrian Henri is niet makkelijk. Afgelopen zomer lukte het me voor het eerst sinds de ontdekking van The Mercy Sound, zo'n vijftien jaar geleden, om een bundel van Henri aan de collectie toe te voegen. Gefascineerd door die poëzie zocht ik verder en ontdekte dat in 2014 het door Catherine Marcangeli samengestelde boek Adrian Henri Total Artist was verschenen. In dat boek kwam ik - in tegenstelling tot in The Mercy Sound of Henri's dichtbundel - Bob Dylan een aantal keer tegen. Zoekend op de blog lijkt het alsof ik daar toen geen melding van gemaakt heb, vreemd. Een citaat van Henri: 'I remember being at a party in Harrogate after a reading and Bob Dylan's Blonde On Blonde LP was playing; Adrian Mitchell was saying how good he thought the words were: I said, "Yes, but isn't it amazing how much more freedom they have than we do".' Het citaat gaat nog een stuk door, maar het staat hier slechts ter illustratie naar een andere ontdekking, voor nu dus genoeg.
In 1969 sloot Bob Dylan het Isle Of Wight af, dat festival - zo staat in Adrian Henri Total Artist - werd geopend door The Liverpool Scene, een band waarvan Adrian Henri deel uitmaakte, vanaf het podium het publiek toeschreeuwend 'Let's see if we can wake up Bob Dylan from here'.
Goed, Adrian Henri was dus niet alleen dichter, maar ook - zo blijkt uit Adrian Henri Total Artist - beeldend kunstenaar en lid van de band The Liverpool Scene. Op de platenbeurs kocht ik het album Amazing Adventures Of The Liverpool Scene, het eerste van de vier albums die The Liverpool Scene tussen 1968 en 1970 uitbracht. De voorlaatste song op dit album is het niet door Adrian Henri, maar door Mik Evans - de andere dichter in The Liverpool Scene - geschreven 'The Amazing Adventures Of Che Guevara part 4' met daarin het volgende tekstfragment:
American space programme put under the joint supervision
of Theodore Sturgeon, Ray Bradbury and Isaac Asimov
Bob Dylan, Chief Crazy Horse and the Mighty Quinn,
join the International Brigade, making sure it's General Franco's last stand
De muziek van The Liverpool Scene wijkt nogal af van die van Bob Dylan, maar dat maakt het niet minder aangenaam. Luister eens, als je de kans krijgt.
~ * ~ * ~
Felicitaties gaan uit naar de heer en mevrouw Tromp die afgelopen vrijdag in het huwelijksbootje stapten.
~ * ~ * ~
