Het tweede deel van de bespreking
van 50th Anniversary Collection: 1970 staat geheel in het teken
van de sessie van 1 mei, de dag waarop Bob Dylan en George Harrison samen de
studio indoken. Negenentwintig opnamen van deze sessie zijn te vinden op 50th
Anniversary Collection: 1970, verdeeld over de eerste en tweede cd. Geen
sessie heeft zoveel songs opgeleverd voor deze uitgave als deze sessie.
sessie 1 mei 1970
Op 1 mei 1970 was Bob Dylan te vinden in Columbia Studio B, New York voor de eerste sessie voor New Morning. De sessie werd geproduceerd door Bob Johnston die op een aantal songs ook piano speelt. Verder waren die dag Charlie Daniels (bas), Russ Kunkel (drums) en Beatle George Harrison (gitaar) in de studio te vinden. Een deel van de opnamen van deze sessie circuleert al jaren als de Dylan & Harrison-sessie op bootlegs als Possum Belly Overalls en Yesterday, maar de geluidskwaliteit van deze opnamen op 50th Anniversary Collection: 1970 is een duidelijke verbetering ten opzichte van wat eerder al circuleerde.
Van deze sessie verscheen “Sign On The window” op New Morning, “If Not For You” op The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare and unreleased] 1961 – 1991, “Time Passes Slowly” en “Working On A Guru” op Another Self Portrait.
“I Threw It All Away” van deze sessie was in 2003 verkrijgbaar via de Costum Mix CD Site. Deze “I Threw It All Away” is de enige opname op 50th Anniversary Collection: 1970 welke eerder al officieel uitgebracht is.
De sessie lijkt te verschuiven van serieuze pogingen om songs vast te leggen voor een album naar een groep bevriende muzikanten die voor hun lol muziek maken, en weer terug. Slechts een deel van de opgenomen songs kregen tijdens deze sessie een CO-nummer – een identificatienummer – toegewezen. Simpel gezegd zou je kunnen zeggen dat alleen de songs die een CO-nummer kregen aangemerkt kunnen worden als een serieuze poging om iets op te nemen voor New Morning. De songs welke een CO-nummer kregen zijn: “Sign On The Window”, “If Not For You”, “Time Passes Slowly”, “Working On A Guru” en “Went To See The Gypsy”.
1. Sign on the Window – Take 2
2. Sign on the Window – Takes 3, 4 & 5
3. If Not for You – Take 1
4. Time Passes Slowly – Rehearsal
5. If Not for You – Take 2
6. If Not for You – Take 3
7. Song to Woody – Take 1
8. Mama, You Been on My Mind – Take 1
9. Yesterday – Take 1
10. Just Like Tom Thumb’s Blues – Take 1
11. I Met Him on a Sunday (Ronde-Ronde) – Take 1
12. One Too Many Mornings – Take 1
13. Ghost Riders in the Sky – Take 1
14. Cupid – Take 1
15. All I Have to Do Is Dream – Take 1
16. Gates of Eden – Take 1
17. I Threw It All Away – Take 1
18. I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met) – Take 1
19. Matchbox – Take 1
20. Your True Love – Take 1
21. Telephone Wire – Take 1
22. Fishing Blues – Take 1
23. Honey, Just Allow Me One More Chance – Take 1
24. Rainy Day Women #12 & 35 – Take 1
25. It Ain’t Me Babe
26. If Not for You
27. Sign on the Window – Take 1
28. Sign on the Window – Take 2
29. Sign on the Window – Take 3
Take 2 van “Sign On The Window”
waar de tape mee begint, wijkt niet sterk af van de versie van New Morning.
Deze versie is iets meer ‘open’, spaarzamer, hier en daar nog wat rommelig. De
tekst wijkt nog enigszins af van de uiteindelijke versie. Hoewel het verschil
met de versie van New Morning niet groot is, is deze tweede take wel een
enorme aanwinst.
Vervolgens komen in ongeveer anderhalve minuut 3 takes van “Sign On The Window” voorbij, allen erg kort en aaneengeregen. Uiteindelijk wordt de opname afgebroken door het wegdraaien van het volume.
“If Not For You” met aan het begin een gesproken onderbreking door Bob Johnston. Iets lager tempo dan de bekende versie, zeer kort.
“Time Passes Slowly”, volgens de informatie bij 50th Anniversary Collection: 1970 is dit alleen even oefenen. Dit lijkt al behoorlijk op de uiteindelijke versie. Aardig om te horen. Dylan lijkt zijn stem te zoeken voor deze song.
En weer terug naar “If Not For You”. Let op de gitaaraccenten, die zijn nieuw ten opzichte van de vorige take. De song klinkt nog ingetogen. Erg mooi dit.
Take 3 van “If Not For You” begint met mondharmonica, weer een stap dichter bij de uiteindelijke versie. Ook deze take mag er zijn.
“Song To Woody” van Dylans eerste album is dan aan de beurt. Dylan & Harrison & co. weten een mooie, rustige versie vast te leggen. Begint met mondharmonica. Wiens idee was het om dit op te nemen? Bob Dylan? George Harrison? Bob Johnston misschien? En als het die laatste was, kwam dat doordat hij een visioen van een kans, een album in deze Dylan & Harrison-sessie zag zoals ruim een jaar eerder bij de Dylan & Cash-sessie?
Een tweede Dylan-klassieker: “Mama, You Been On My Mind”. Dit klinkt iets minder serieus (of moet ik zeggen: informeler?) Leuk om te horen, maar dit komt minder goed uit de verf dan “Song To Woody”.
Wiens idee was het om “Yesterday” te spelen? Het is de enige Beatles-song die tijdens deze sessie geprobeerd wordt. Verrassend genoeg is er voor de sessie niet gekozen voor een Harrison-compositie, maar een door Paul McCartney geschreven song. McCartney is de enige Beatle die speelt op The Beatles-versie van deze song. Zou deze versie van “Yesterday” de eerste zijn waarop George Harrison speelt?
“Yesterday” is de laatste song op de eerste cd van 50th Anniversary Collection: 1970, de sessie gaat verder op de tweede cd.
“Just Like Tom Tumb’s Blues” is de derde klassieker die tijdens deze sessie geprobeerd wordt. Piano ergens op de achtergrond en een nieuwe zangmelodie. Dit is niet meer de song van Highway 61 Revisited, dit is iets nieuws.
Wiens idee was het om het van The Shirelles bekende “I Met Him On A Sunday” te spelen? Dit klinkt als een stel vrienden die lol hebben. Dylan zingt “her” in plaats van “him”.
Dylan-klassieker vier: “One Too Many Mornings”. Na de gein van “I Met Him On A Sunday” klinkt dit weer serieus. Hoe meer ik naar deze sessie luister, hoe meer ik de indruk krijg dat dit serieuze pogingen waren een Dylan-Harrison-album op te nemen. Aardige gitaarsolo halverwege. Aardige samenzang van Bob Dylan en George Harrison.
“Ghost Riders In The Sky” doet ergens denken aan de Dylan-Cash-sessie van een jaar eerder. Dylans stem is wat diep in de mix en daardoor nauwelijks hoorbaar, helaas.
De opname van “Cupid” lijkt dan weer een iets serieuzere poging om iets bruikbaars op te nemen dan “Ghost Riders In The Sky”. Let vooral op de gitaar. Helaas heeft de opname een foutje, het geluid valt voor een fractie van een seconde even weg.
“All I Have To Do Is Dream” van The Everly Brothers is in goede handen bij Dylan en Harrison. Helaas breekt de opname voortijdig af.
Dylan-klassieker vijf, “Gates Of Eden”, begint met Dylan die de melodie neuriet in plaats van zingt. Is hij de tekst kwijt? Is het niet meer dan een poging om de song even door te nemen met de verschillende muzikanten? Vanaf het eerste refrein zingt Dylan wel de tekst. Naarmate de song verder gaat kruipt hij steeds meer in de song. Naarmate de sessie vordert lijkt Harrison steeds meer los te komen. Ook in deze song weer sterk gitaarspel van hem. Ergens halverwege de song zingt Dylan het eerste couplet waarna Dylan & Harrison samen het refrein zingen.
“I Threw It All Away” is de meest recente Dylan-klassieker die tijdens deze sessie gespeeld wordt. Zoals boven aangegeven is deze opname eerder uitgebracht. Een geslaagde poging om dit nummer op band te zetten, hier en daar aangenaam rommelig.
Voor “I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met)” gaat het tempo omhoog. Na een sterk begin zitten de zanger Dylan en de gitarist Harrison even in elkaars vaarwater, maar de heren herstellen zich en nemen een aardige versie van “I Don’t Believe You” op. Dit is niet meer de song van Another Side Of Bob Dylan of van tour 1966, dit is nieuw.
Ik stel me zo voor dat “Matchbox” een jeugdherinnering is die Bob Dylan en George Harrison delen, dat dat de reden is dat de heren dit nummer opnemen. Een jaar eerder speelde Dylan dit ook met Johnny Cash. Het speelplezier spat er vanaf. Heerlijk dit.
Carl Perkins’ “Your True Love” is een logisch vervolg op “Matchbox”. De heren spelen maar een fragment van de song, helaas.
“Telephone Wire” is na de twee rock ’n roll-klassiekers heerlijk bluesy. Helaas breekt ook deze song af voor het een passend muzikaal eind heeft gekregen.
“Fishing Blues” komt niet verder dan een fragment. Het tempo van dit nummer wordt vervolgens gebruikt voor “Honey, Just Allow Me One More Chance”. Dit is een compleet andere “Honey” dan Dylan voor The Freewheelin’ Bob Dylan opnam.
“Rainy Day Women #12 & 35” wordt omgevormd van een gein-song tot een blues(-achtige) song. Helaas blijft het bij een fragment, hier zit zeker potentie in.
Na een serie fragmenten en probeersels, klinkt het begin van “It Ain’t Me Babe” ineens weer ingestudeerd en als een serieuze poging om bruikbare songs op de band te zetten. De song begint met Dylan die het eerste couplet en het refrein op mondharmonica speelt, pas daarna zingt hij de song. Dit is een wereld verwijderd van de “It Ain’t Me Babe” van Another Side Of Bob Dylan. Het lijkt haast of de angel uit de song is gehaald, het is meer een nummer van berusting geworden. Erg mooi dit. Helaas blijft het bij één poging om dit vast te leggen. Hier had meer ingezeten.
Ook “If Not For You” is een serieuze poging om wat op band te zetten. Een redelijk rustige versie. Let vooral op de piano, enigszins weggestopt, helaas. Tegen het einde de gitaarsolo van Harrison. Sterk gezongen. Heerlijk dit.
“Sign On The Window” take 1. Alleen piano en gitaar. De tekst wijkt hier en daar iets af van de uiteindelijke versie. Zeer sterk gezongen door Dylan, kleine rasp in zijn stem. Dit behoort naar mijn smaak tot de hoogtepunten van 50th Anniversary Collection: 1970. Schitterend.
“Sign On The Window” take 2 begint wederom met piano en gitaar, maar al heel snel vallen ook drum en bas in. Het is een meer uitgewerkte versie dan de eerste take. Dylans stem verraadt dat hij een tegendraadse zanglijn zoekt. Muzikaal wat minder dan de eerste take, maar wel ijzersterk gezongen. Deze takes van “Sign On The Window” laten maar weer eens horen dat Dylan een geweldige zanger is.
Take 3 van “Sign On The Window” is (logischerwijze) de meest uitgewerkte van de drie versies. Er zit een contrast in de takes 2 en 3 van deze song tussen de strak gespeelde drumpartij en de vrijheid, de ontregeling die Dylan zoekt in zijn zang en pianospel. Erg mooi dit.
Ik schreef over de eerste take van “Sign On The Window” dat dit een van de hoogtepunten is van 50th Anniversary Collection: 1970, maar eigenlijk geldt dat voor alle drie de takes van “Sign On The Window” aan het eind van de Dylan & Harrison-sessie.
Luisterend naar met name de New Morning-songs die tijdens deze sessie zijn opgenomen is het eeuwig zonde dat Bob Dylan en George Harrison na die eerste mei niet nog een aantal malen samen de studio ingedoken zijn om een gezamenlijk album op te nemen. Om de gemaakte opnamen nog wat uit te werken en aan te vullen.
De Dylan & Harrison-sessie is er eentje om te koesteren. Met de uitgave van 50th Anniversary Collection: 1970 zijn alle opnamen van deze sessie officieel uitgebracht.
in het derde deel van de
bespreking van 50th Anniversary Collection: 1970 komen we onder andere “Alligator
Man”, “Jamaica Farewell” en een groot aantal van New Morning en Dylan
bekende songs tegen.
Op 1 mei 1970 was Bob Dylan te vinden in Columbia Studio B, New York voor de eerste sessie voor New Morning. De sessie werd geproduceerd door Bob Johnston die op een aantal songs ook piano speelt. Verder waren die dag Charlie Daniels (bas), Russ Kunkel (drums) en Beatle George Harrison (gitaar) in de studio te vinden. Een deel van de opnamen van deze sessie circuleert al jaren als de Dylan & Harrison-sessie op bootlegs als Possum Belly Overalls en Yesterday, maar de geluidskwaliteit van deze opnamen op 50th Anniversary Collection: 1970 is een duidelijke verbetering ten opzichte van wat eerder al circuleerde.
Van deze sessie verscheen “Sign On The window” op New Morning, “If Not For You” op The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare and unreleased] 1961 – 1991, “Time Passes Slowly” en “Working On A Guru” op Another Self Portrait.
“I Threw It All Away” van deze sessie was in 2003 verkrijgbaar via de Costum Mix CD Site. Deze “I Threw It All Away” is de enige opname op 50th Anniversary Collection: 1970 welke eerder al officieel uitgebracht is.
De sessie lijkt te verschuiven van serieuze pogingen om songs vast te leggen voor een album naar een groep bevriende muzikanten die voor hun lol muziek maken, en weer terug. Slechts een deel van de opgenomen songs kregen tijdens deze sessie een CO-nummer – een identificatienummer – toegewezen. Simpel gezegd zou je kunnen zeggen dat alleen de songs die een CO-nummer kregen aangemerkt kunnen worden als een serieuze poging om iets op te nemen voor New Morning. De songs welke een CO-nummer kregen zijn: “Sign On The Window”, “If Not For You”, “Time Passes Slowly”, “Working On A Guru” en “Went To See The Gypsy”.
2. Sign on the Window – Takes 3, 4 & 5
3. If Not for You – Take 1
4. Time Passes Slowly – Rehearsal
5. If Not for You – Take 2
6. If Not for You – Take 3
7. Song to Woody – Take 1
8. Mama, You Been on My Mind – Take 1
9. Yesterday – Take 1
10. Just Like Tom Thumb’s Blues – Take 1
11. I Met Him on a Sunday (Ronde-Ronde) – Take 1
12. One Too Many Mornings – Take 1
13. Ghost Riders in the Sky – Take 1
14. Cupid – Take 1
15. All I Have to Do Is Dream – Take 1
16. Gates of Eden – Take 1
17. I Threw It All Away – Take 1
18. I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met) – Take 1
19. Matchbox – Take 1
20. Your True Love – Take 1
21. Telephone Wire – Take 1
22. Fishing Blues – Take 1
23. Honey, Just Allow Me One More Chance – Take 1
24. Rainy Day Women #12 & 35 – Take 1
25. It Ain’t Me Babe
26. If Not for You
27. Sign on the Window – Take 1
28. Sign on the Window – Take 2
29. Sign on the Window – Take 3
Vervolgens komen in ongeveer anderhalve minuut 3 takes van “Sign On The Window” voorbij, allen erg kort en aaneengeregen. Uiteindelijk wordt de opname afgebroken door het wegdraaien van het volume.
“If Not For You” met aan het begin een gesproken onderbreking door Bob Johnston. Iets lager tempo dan de bekende versie, zeer kort.
“Time Passes Slowly”, volgens de informatie bij 50th Anniversary Collection: 1970 is dit alleen even oefenen. Dit lijkt al behoorlijk op de uiteindelijke versie. Aardig om te horen. Dylan lijkt zijn stem te zoeken voor deze song.
En weer terug naar “If Not For You”. Let op de gitaaraccenten, die zijn nieuw ten opzichte van de vorige take. De song klinkt nog ingetogen. Erg mooi dit.
Take 3 van “If Not For You” begint met mondharmonica, weer een stap dichter bij de uiteindelijke versie. Ook deze take mag er zijn.
“Song To Woody” van Dylans eerste album is dan aan de beurt. Dylan & Harrison & co. weten een mooie, rustige versie vast te leggen. Begint met mondharmonica. Wiens idee was het om dit op te nemen? Bob Dylan? George Harrison? Bob Johnston misschien? En als het die laatste was, kwam dat doordat hij een visioen van een kans, een album in deze Dylan & Harrison-sessie zag zoals ruim een jaar eerder bij de Dylan & Cash-sessie?
Een tweede Dylan-klassieker: “Mama, You Been On My Mind”. Dit klinkt iets minder serieus (of moet ik zeggen: informeler?) Leuk om te horen, maar dit komt minder goed uit de verf dan “Song To Woody”.
Wiens idee was het om “Yesterday” te spelen? Het is de enige Beatles-song die tijdens deze sessie geprobeerd wordt. Verrassend genoeg is er voor de sessie niet gekozen voor een Harrison-compositie, maar een door Paul McCartney geschreven song. McCartney is de enige Beatle die speelt op The Beatles-versie van deze song. Zou deze versie van “Yesterday” de eerste zijn waarop George Harrison speelt?
“Yesterday” is de laatste song op de eerste cd van 50th Anniversary Collection: 1970, de sessie gaat verder op de tweede cd.
“Just Like Tom Tumb’s Blues” is de derde klassieker die tijdens deze sessie geprobeerd wordt. Piano ergens op de achtergrond en een nieuwe zangmelodie. Dit is niet meer de song van Highway 61 Revisited, dit is iets nieuws.
Wiens idee was het om het van The Shirelles bekende “I Met Him On A Sunday” te spelen? Dit klinkt als een stel vrienden die lol hebben. Dylan zingt “her” in plaats van “him”.
Dylan-klassieker vier: “One Too Many Mornings”. Na de gein van “I Met Him On A Sunday” klinkt dit weer serieus. Hoe meer ik naar deze sessie luister, hoe meer ik de indruk krijg dat dit serieuze pogingen waren een Dylan-Harrison-album op te nemen. Aardige gitaarsolo halverwege. Aardige samenzang van Bob Dylan en George Harrison.
“Ghost Riders In The Sky” doet ergens denken aan de Dylan-Cash-sessie van een jaar eerder. Dylans stem is wat diep in de mix en daardoor nauwelijks hoorbaar, helaas.
De opname van “Cupid” lijkt dan weer een iets serieuzere poging om iets bruikbaars op te nemen dan “Ghost Riders In The Sky”. Let vooral op de gitaar. Helaas heeft de opname een foutje, het geluid valt voor een fractie van een seconde even weg.
“All I Have To Do Is Dream” van The Everly Brothers is in goede handen bij Dylan en Harrison. Helaas breekt de opname voortijdig af.
Dylan-klassieker vijf, “Gates Of Eden”, begint met Dylan die de melodie neuriet in plaats van zingt. Is hij de tekst kwijt? Is het niet meer dan een poging om de song even door te nemen met de verschillende muzikanten? Vanaf het eerste refrein zingt Dylan wel de tekst. Naarmate de song verder gaat kruipt hij steeds meer in de song. Naarmate de sessie vordert lijkt Harrison steeds meer los te komen. Ook in deze song weer sterk gitaarspel van hem. Ergens halverwege de song zingt Dylan het eerste couplet waarna Dylan & Harrison samen het refrein zingen.
“I Threw It All Away” is de meest recente Dylan-klassieker die tijdens deze sessie gespeeld wordt. Zoals boven aangegeven is deze opname eerder uitgebracht. Een geslaagde poging om dit nummer op band te zetten, hier en daar aangenaam rommelig.
Voor “I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met)” gaat het tempo omhoog. Na een sterk begin zitten de zanger Dylan en de gitarist Harrison even in elkaars vaarwater, maar de heren herstellen zich en nemen een aardige versie van “I Don’t Believe You” op. Dit is niet meer de song van Another Side Of Bob Dylan of van tour 1966, dit is nieuw.
Ik stel me zo voor dat “Matchbox” een jeugdherinnering is die Bob Dylan en George Harrison delen, dat dat de reden is dat de heren dit nummer opnemen. Een jaar eerder speelde Dylan dit ook met Johnny Cash. Het speelplezier spat er vanaf. Heerlijk dit.
Carl Perkins’ “Your True Love” is een logisch vervolg op “Matchbox”. De heren spelen maar een fragment van de song, helaas.
“Telephone Wire” is na de twee rock ’n roll-klassiekers heerlijk bluesy. Helaas breekt ook deze song af voor het een passend muzikaal eind heeft gekregen.
“Fishing Blues” komt niet verder dan een fragment. Het tempo van dit nummer wordt vervolgens gebruikt voor “Honey, Just Allow Me One More Chance”. Dit is een compleet andere “Honey” dan Dylan voor The Freewheelin’ Bob Dylan opnam.
“Rainy Day Women #12 & 35” wordt omgevormd van een gein-song tot een blues(-achtige) song. Helaas blijft het bij een fragment, hier zit zeker potentie in.
Na een serie fragmenten en probeersels, klinkt het begin van “It Ain’t Me Babe” ineens weer ingestudeerd en als een serieuze poging om bruikbare songs op de band te zetten. De song begint met Dylan die het eerste couplet en het refrein op mondharmonica speelt, pas daarna zingt hij de song. Dit is een wereld verwijderd van de “It Ain’t Me Babe” van Another Side Of Bob Dylan. Het lijkt haast of de angel uit de song is gehaald, het is meer een nummer van berusting geworden. Erg mooi dit. Helaas blijft het bij één poging om dit vast te leggen. Hier had meer ingezeten.
Ook “If Not For You” is een serieuze poging om wat op band te zetten. Een redelijk rustige versie. Let vooral op de piano, enigszins weggestopt, helaas. Tegen het einde de gitaarsolo van Harrison. Sterk gezongen. Heerlijk dit.
“Sign On The Window” take 1. Alleen piano en gitaar. De tekst wijkt hier en daar iets af van de uiteindelijke versie. Zeer sterk gezongen door Dylan, kleine rasp in zijn stem. Dit behoort naar mijn smaak tot de hoogtepunten van 50th Anniversary Collection: 1970. Schitterend.
“Sign On The Window” take 2 begint wederom met piano en gitaar, maar al heel snel vallen ook drum en bas in. Het is een meer uitgewerkte versie dan de eerste take. Dylans stem verraadt dat hij een tegendraadse zanglijn zoekt. Muzikaal wat minder dan de eerste take, maar wel ijzersterk gezongen. Deze takes van “Sign On The Window” laten maar weer eens horen dat Dylan een geweldige zanger is.
Take 3 van “Sign On The Window” is (logischerwijze) de meest uitgewerkte van de drie versies. Er zit een contrast in de takes 2 en 3 van deze song tussen de strak gespeelde drumpartij en de vrijheid, de ontregeling die Dylan zoekt in zijn zang en pianospel. Erg mooi dit.
Ik schreef over de eerste take van “Sign On The Window” dat dit een van de hoogtepunten is van 50th Anniversary Collection: 1970, maar eigenlijk geldt dat voor alle drie de takes van “Sign On The Window” aan het eind van de Dylan & Harrison-sessie.
Luisterend naar met name de New Morning-songs die tijdens deze sessie zijn opgenomen is het eeuwig zonde dat Bob Dylan en George Harrison na die eerste mei niet nog een aantal malen samen de studio ingedoken zijn om een gezamenlijk album op te nemen. Om de gemaakte opnamen nog wat uit te werken en aan te vullen.
De Dylan & Harrison-sessie is er eentje om te koesteren. Met de uitgave van 50th Anniversary Collection: 1970 zijn alle opnamen van deze sessie officieel uitgebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten