In deze derde bespreking van 50th Anniversary Collection: 1970 gaat het over de sessies van 1, 2 en 3 juni. Deze sessies leverde slechts één opname voor New Morning op: “One More Weekend”.
sessie 1 juni 1970
Tijdens de sessie van 1 juni nam Bob Dylan samen met Charlie Daniels (gitaar), David Bromberg (gitaar, dobro, bas), Ron Cornelius (gitaar), Al Kooper (orgel) en Russ Kunkel (drums) twee songs op die in 1973 op Dylan zouden verschijnen: “The Ballad Of Ira Hayes” en “Sarah Jane”. Daarnaast werden volgens Michael Krogsgaard, de man die Dylans opnamesessies op een rijtje zette, “Alligator Man” (5 takes), “Lonesome Me” (3 takes) en “Mary Ann” (7 takes) opgenomen tijdens deze sessie. Logischerwijze zou dit betekenen dat 50th Anniversary Collection: 1970 “Alligator Man”, “Lonesome Me”, “Mary Ann” en niet uitgebrachte complete takes van “Sarah Jane” bevat. (Van “Ira Hayes” werd maar 1 take opgenomen.) Dat is niet gebeurd. Zowel “Lonesome Me” als “Mary Ann” ontbreken op 50th Anniversary Collection: 1970.
Volgens de samenstellers van 50th Anniversary Collection: 1970 werden tijdens de sessie van 1 juni nog wel twee andere nummers opgenomen: “Day Of The Locusts” en “Sign On The Window”. De vraag is vervolgens: wie heeft gelijk, de samenstellers van 50th Anniversary Collection: 1970 of Krogsgaard?
Een ding is in ieder geval zeker, “Day Of The Locusts” is niet op 1 juni opgenomen. Een week na deze sessie, op 8 juni, checkt Bob Dylan, samen met Sara Dylan, David Crosby en Ben Saltzman in bij de Princeton Inn. Een dag later, op 9 juni, krijgt Dylan een eredoctoraat van de universiteit van Princeton. Over het in ontvangst nemen van dit eredoctoraat schrijft hij “Day Of The Locusts”. Het is niet mogelijk om een song die op of na 9 juni wordt geschreven op 1 juni op te nemen. Volgens Krogsgaard werd “Locusts” op 12 augustus opgenomen.
Het is niet ondenkbaar dat als de samenstellers van 50th Anniversary Collection: 1970 ten onrechte een opname van “Day Of The Locusts” toeschrijven van de sessie van 1 juni, dat zij dezelfde fout hebben gemaakt met “Sign On The Window”.
Het ontbreken van “Lonesome Me” en “Mary Ann” op 50th Anniversary Collection: 1970 betekent dat per 1 januari de copyrights op deze opnamen vervallen, tenzij deze songs voor 1 januari nog uitgebracht worden.
Voor het gemak houd ik voor deze bespreking de songvolgorde aan zoals op 50th Anniversary Collection: 1970, dus inclusief “Days Of The Locusts”, hoewel deze opname niet van 1 juni is.
2. Alligator Man [rock version]
3. Alligator Man [country version]
4. Day of the Locusts – Take 2
5. Sarah Jane 1
6. Sign on the Window
7. Sarah Jane 2
“Alligator Man” is een simpele maar lekkere song. Dit had prima op Dylan gepast. Op deze eerste take zijn achtergrondzangeressen te horen. Is dit een overdub of waren er achtergrondzangeressen aanwezig tijdens deze sessie? Op de eerste take speelt Dylan mondharmonica.
Op de tweede, iets ruwere versie van “Alligator Man” is ook achtergrondzang te horen. Toch zangeressen tijdens deze sessie aanwezig. Geen harmonica in deze take, wel wat ruiger gitaarwerk dan op de eerste take.
Take 3 begint met Dylan die aftelt. Naar mijn smaak is deze derde take de minste van de drie. De muziek lijkt net niet helemaal lekker te lopen (en na de vorige take is deze wat tam). De piano is sterk in deze take en net als in de eerste take speelt Dylan mondharmonica.
“Days Of The Locusts” wijkt muzikaal niet sterk af van de uiteindelijke albumversie. Deze take is iets ‘hoekiger’ gezongen dan de New Morning-versie. In de tweede helft van de song lijken de muzikanten af en toe de weg kwijt te zijn, vooral drummer Russ Kunkel. Aardig om eens te horen.
De eerste van twee versies van “Sarah Jane” lijkt sterk op de versie van Dylan. Deze take heeft een korte gitaarsolo die – als ik me niet vergis – op de Dylan-versie niet te vinden is.
Ik heb een zwak voor “Sign On The Window”, altijd gehad. De opname begint met wat piano voor de song echt start. Dylans stem, piano en achtergrondzangeressen, meer bevat deze take niet. Dylans stem bevat dezelfde rasp die ook in de New Morning-take te vinden is. Dat doet vermoeden dat deze take op dezelfde dag als de New Morning-take is opgenomen. Die New Morning-take is van 1 mei.
Wanneer het ook is opgenomen: heerlijk dit.
De tweede “Sarah Jane” is wat chaotischer dan de eerste take. Dylans stem verdrinkt enigszins in de mix.
Volgens Krogsgaard werden tijdens deze sessie vijf verschillende songs opgenomen: “Spanish Is The Loving Tongue”, “Mary Ann”, “Mr. Bojangles”, “If Not For You” en “Time Passes Slowly”.
Een “Spanish Is The Loving Tongue” van deze sessie verscheen op single, de andere take van deze song staat op Another Self Portrait, net als takes van “If Not For You” en “Time Passes Slowly”. “Mary Ann” en “Mr. Bojangles” verschenen op Dylan.
Van deze sessie zijn niet veel complete takes voor het verschijnen van 50th Anniversary Collection: 1970 niet officieel uitgebracht, slechts twee:
2. If Not for You – Take 2
De tweede take is meer uitgewerkt en wijkt sterk af van de eerste take. Deze take is inclusief achtergrondzangeressen en let vooral op het pianospel. Het gitaarspel dat in de eerste take domineerde is nu bijna helemaal verdwenen. Aardige versie.
De sessie van 3 juni leverde 1 song op voor New Morning: “One More Weekend”. Daarnaast leverde deze sessie in ieder geval 1 (“Can’t Help Falling In Love”), en mogelijk een tweede (“Lily Of The West”) opname op voor Dylan.
2. Can’t Help Falling in Love
3. Long Black Veil
4. One More Weekend
Een take van “Can’t Help Falling Love” verscheen op Dylan, hier een alternatieve take. Dit wijkt niet sterk af van wat er op Dylan staat. Orgel, basgitaar, gitaar en mondharmonica.
Bob Dylan is net zomin Elvis als Elvis Bob Dylan is. Om dit te kunnen waarderen, moet je de vergelijking met Elvis loslaten, hoe lastig dat ook is. De opname breekt helaas voortijdig af.
“Long Black Veil” is een van de aangename verrassingen op 50th Anniversary Collection: 1970. De song wordt door slide gedreven. Luister hoe Dylan dit zingt. Dit is niet een tussendoortje, dit is een serieuze poging om dit op te nemen. Waarom is dit zo lang op de plank blijven liggen?
De (muzikale) overeenkomst tussen deze take van “Long Black Veil” en “One More Weekend” is opmerkelijk. Alsof deze “Long Black Veil” de deur heeft geopend voor “One More Weekend”. Zonde dat de opname op 50th Anniversary Collection: 1970 met een fade out eindigt en we niet het “echte” einde krijgen te horen. Een van de hoogtepunten van 50th Anniversary Collection: 1970.
De sessie van 3 juni sloot af met twee takes van “One More Weekend”. De tweede take verscheen op New Morning, de eerste take staat op 50th Anniversary Collection: 1970.
De eerste take van “One More Weekend” is nog iets meer piano-gedreven dan de New Morning-take. Dit wijkt niet heel sterk af van de bekende versie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten