aantekening #8279

'Good to be here, good to be here,' dat is wat Bob Dylan tegen het publiek op het Isle Of Wight zegt na openingssong 'She Belongs To Me', vandaag 53 jaar geleden. Een opname van dit concert werd een aantal jaren geleden toegevoegd aan de luxe editie van Another Self Portrait; The Bootleg Series vol. 10 (1969 - 1971), een opname met veel memorabele momenten. De reactie van het publiek nadat Dylan 'Mr. Tambourine Man' inzet, het muntstuk dat hoorbaar op het podium landt tijdens 'Minstrel Boy' en natuurlijk 'Wild Mountain Thyme', om er drie te noemen. Er is meer, veel meer moois op deze opname.

Over Bootleg Series gesproken: op Facebook gaat een gerucht rond dat morgen het volgende deel in deze serie aangekondigd zal worden en dat dit deel zal draaien om Time Out Of Mind. Dat klinkt logisch aangezien het dit jaar 25 jaar geleden is dat Time Out Of Mind verscheen, maar - de woorden hebben inmiddels de spreekwoordstatus: bij Dylan weet je het nooit. Morgen, of wanneer de aankondiging dan ook is, weten we meer.

~ * ~ * ~

Van John ontving ik een e-mail waarin hij enthousiast schrijft over het boek Worlds Of Sound in het algemeen en wat Josh Dunson over de Broadside opname van 'Masters Of War' in het bijzonder schrijft.

Dunson: 'Before the song's [van Gil Turner]  over, in walks Bob Dylan... Gil took out his 6-string Gibson, handed it over to Bob Dylan saying how Bob's new song "Masters Of War" was a powerful and a great one, one of the best Bob had ever written. I kept on thinking he had written a lot of good ones, some that had real lyric poetry like "Blowin' In The Wind" and "Hard Rain's Gonna Fall" [sic] (which makes you think right away of Lorca,) and I waited for the images of rain, and thunder, and lightning to come out in great spectacles. But no, this time there was a different kind of poetry, one of great anger, accusation, just saying what the masters of war are, straight forward and without compromising one inch in its short sharp direct intensity. I got a hunch this is the most difficult Dylan song for others to sing right, 'cause it can so easily be over sung, made a melodrama. But when Bob sings it, it rings honest and true. I hope a record is made of Bob singing this song and that a lot of people will listen to the quiet voice that Bob sings this song in because there is a dignity in the words that comes from when they have been thought about for a long, long time.'

Dunsons hoop, zoals hij schrijft, dat een boel mensen zullen luisteren naar Dylans Broadside-opname van 'Masters Of War', is helaas niet uitgekomen. De opname is niet uitgebracht en circuleert - voor zover ik weet - ook niet. Dunsons woorden maken wel nieuwsgierig naar deze 'Masters Of War'. Is de opname bewaard gebleven? Zo ja, waar is die nu dan? En vooral: wanneer krijgen we het te horen?

[met dank aan John]

~ * ~ * ~

Dit zal voor velen herkenbaar zijn. Tijdens een gesprek - bijvoorbeeld op een verjaardagsfeestje - laat je zijdelings vallen dat je kaarten hebt gekocht voor een concert van Bob Dylan. Nog voor dat je kan zeggen dat je er naar uitkijkt, komen de, inmiddels zeer voorspelbare, reacties:

- Leeft 'ie nog dan?

- Die kan niet zingen.

- Eén keer geweest, stond het hele concert met z'n rug naar het publiek.

- Nooit meer, hij zei de hele avond niks tegen het publiek.

Het is natuurlijk niet zo moeilijk om dit soort opmerkingen onder te verdelen in mening en fictie. In de eerste categorie valt bijvoorbeeld 'hij kan niet zingen' en de 'hele avond met zijn rug naar het publiek'-opmerking is aantoonbaar fictie, een mens hoeft immers de videobeelden van bewust concert maar te bekijken. Enfin, niks nieuws onder de zon: mensen roepen, liefhebbers ergeren zich kapot.

Verschil van menig? Prima. 

Fictie? Kwalijke zaak.

Met 'dank' aan sociale media heeft dit hij zegt / zij zegt-spel een nieuwe dimensie gekregen. Concertpromotor MOJO plaatste op Facebook een bericht dat Bob Dylans concert op 16 oktober is uitverkocht, maar dat er voor het optreden van een dag later nog kaarten beschikbaar zijn. Binnen no time werden (en worden) de voorspelbare reacties onder dit bericht gezet, inclusief reacties van liefhebbers die al die andere reacties maar gezeur vinden.

De nieuwe dimensie ontstaat door overvloed, schat ik zo in. Stel je voor, je zit opgefokt achter je computer en je wil net onder dat bericht van MOJO zetten dat Bob Dylan tijdens dat ene concert waar jij bij was de hele avond met zijn rug naar het publiek stond met een boel uitroeptekens en boze emoties, omdat je je dat zo herinnert, of omdat je ergens hebt gelezen dat je dat zo moet herinneren. Maar dan zie dat er zeker al vier, vijf mensen - misschien wel meer -  je voor zijn geweest. Wat doe je dan, zeker niet hetzelfde er nogmaals onderzetten, want dat levert geen likes op en laten we eerlijk zijn: sociale media is vooral een middel om je collectie likes uit te breiden. 

De likes moeten verworven worden en dus spreek je je creatieve kant aan om de sneer der sneren op Facebook achter te kunnen laten. Alles een beetje bonter, iet wat vet aangezet en dan natuurlijk vooral met veel uitroeptekens en woorden als 'schande' en 'nooit meer'. Er staan genoeg voorbeelden van dit soort reacties onder het bericht van MOJO, de een nog 'mooier' dan de ander.

De absolute topper is er eentje van een dame die - volgens eigen zeggen - ooit bij een concert was waarbij één klap onweer er voor zorgde dat Bob Dylan tijdens het eerste nummer het optreden stopte en vertrok. Einde concert. Uiteraard de vermelding dat Dylan geen woord tegen het publiek sprak. Er werd, aldus deze dame, geen geld teruggegeven aan het teleurgestelde publiek en er was ook geen vervangend concert.

Wat deze dame beweert is net zo echt gebeurd als . Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. 

An sich is het natuurlijk niet zo'n ramp wanneer mensen zich zaken anders herinneren dan hoe het werkelijk gegaan is, of misschien af en toe de waarheid een beetje opleuken, ware het niet dat we inmiddels weten dat dat opleuken van de waarheid leidt tot een nieuwe waarheid, een waarheid die niet waar is, maar wel door de massa geloofd wordt. In het geval Dylan bijvoorbeeld het concert waarbij hij de hele avond met zijn rug naar het publiek stond.

Het is triest dat de nalatenschap van een groot kunstenaar wordt bezoedeld door verzonnen werkelijkheid.

~ * ~ * ~

Nog even terug naar dat schitterende boek Worlds Of Sound. In dit schitterende boek staat ook de bekende, door Fred W. McDarrah gemaakte foto van Bob Dylan, Karen Dalton en Fred Neil uit 1961, zie hier. Deze foto staat ook, zo ontdekte ik onlangs, op de hoes van de cd-uitgave van het album It's So Hard To Tell Who's Going To Love You Best van Karen Dalton. Ik weet niet of deze foto ook te vinden is op de hoes van de originele elpee-uitgave van dit album, maar dit terzijde.

Op de hoezen van hoeveel albums waarop Bob Dylan niet zingt of speelt staat, staat wel zijn foto? Het eerste album dat bij mij opkomt is van Johnny Cash, maar zo uit mijn hoofd kom ik niet veel verder. 

~ * ~ * ~

Een fragment uit het gedicht 'Juni 2019' van Daniël Bras:

met het speldje van de button op mijn legerjack

tranentrekkend demonstrerend tegen vuurwapens

kruis- en andere raketten ik werd geboren

met de glasheldere roffel van de drum

als startschot van Like a

rolling stone

Het gedicht 'Juni 2019' is te vinden in het tijdschrift Het Liegend Konijn 2021 / 1.

~ * ~ * ~

aantekening #8278

Het schijnt dat de muziek die je als puber hoort je muzikale voorkeuren voor de rest van je leven bepaalt. Hoewel geboren jaren na de three days of peace and music zag ik als puber de film Woodstock op de buis. Dat maakte indruk, vooral openingsact Richie Havens. Niet lang na het zien van die film kocht ik Mixed Bag (1967) van Havens. Het is zo'n album dat een leven meegaat en nooit zal vervelen. En hoewel ik dat album lang niet meer zo veel draai als toen, is het nog steeds goed om zo nu en dan te horen. Mixed Bag bevat Havens' versie van Dylans 'Just Like A Woman'. Een prima cover, veel beter dan wat Havens op het album Richie Havens Sings Beatles And Dylan (1992) presteerde (zie ook hier).

Op 16 oktober 1992, tijdens The 30th Anniversary Concert Celebration - het feestje om Dylans 30 jaar in de muziek te vieren - koos Richie Havens ondanks de vele covers die hij inmiddels van Dylansongs op zijn repertoire had staan, wederom voor 'Just Like A Woman' en maakte daarmee - op mij - indruk.

In de jaren daarna kocht ik nog een of twee album van Havens, maar het wilde nooit meer zo klikken als bij Mixed Bag. Die platen gingen vervolgens na slechts enkele keren draaien ook weer de deur uit. Ik besloot het maar bij Mixed Bag te houden. Dat is zeker een decennium zo gebleven tot ik een week of twee geleden uit een bak nieuwe aanwinsten van een platenzaak in Zutphen een plaat van Richie Havens pakte met de titel Mixed Bag II (1975). Toen ging ik weer overstag want die titel suggereert dat het een vervolg is op de door mij gekoesterde plaat Mixed Bag. Helaas, niet dus. In de acht jaar tussen Mixed Bag en Mixed Bag II moet er iets fout gegaan zijn. Waar Mixed Bag straalt door eigengereidheid, riekt Mixed Bag II naar dertien in een dozijn. Dat geldt ook voor de Dylan-cover op Mixed Bag II: 'Sad Eyed Lady Of The Lowlands'. Hoe mooi de stem van Havens op deze cover ook is, de muziek zorgt ervoor dat deze cover het best vergeten kan worden.

Afgelopen zondag kwam ik op een platenbeurs het album dat voor Mixed Bag verscheen tegen. Electric Havens (1966) heet die plaat, al is het exemplaar dat ik kocht een Franse persing met de nieuwe titel Richie Havens 1. Electric Havens bevat acht songs. Beide elpeekanten beginnen met een cover van een Dylansong gevolgd door drie composities van Havens zelf. Het gaat hier natuurlijk om die Dylancovers. De plaat opent met 'Oxford Town', een niet onaardige, uptempo versie. De song leent zich uitstekend voor de schitterende stem van Havens. Luister hier.

De tweede Dylancompositie op Electric Havens is 'Boots Of Spanish Leather' en ook van dit nummer weet Havens iets moois, iets eigens te maken. Oordeel zelf, luisteren kan hier.

~ * ~ * ~

De Vlaamse toprechter - achtereenvolgens bij het Internationaal Gerechtshof, het Joegoslaviëtribunaal en het Internationaal Strafhof in Den Haag - Chris Van den Wyngaert werd afgelopen april aan de tand gevoeld door De Tijd over de oorlog in Oekraïne, zie hier. In haar jonge jaren, in 1971, maakte ze onder de naam Chris Wyngaert een elpee. Met dank aan de kringloopwinkel ligt die plaat nu naast mij, een plaat met 16 Nederlandstalige nummers. Ik citeer de hoestekst van Guy Cassiman: 'Aanvankelijk zong ze [Chris Wyngaert] uitsluitend in het Engels. Traditionals, liedjes van Paul Simon, Bob Dylan e.a. Zowat een jaar geleden vertaalde Chris enkele van deze songs. Ze voegde ook enkele oorspronkelijke Nederlandse teksten met eigen muziek bij haar repertoire. De vertolking kreeg ook een zeer persoonlijke stempel omwille van haar mooi en helder stemgeluid.'

En inderdaad, het album Chris Wyngaert bevat een Dylansong in een Nederlandse vertaling van de zangeres zelf. 'It Ain't Me, Babe' is in de vertaling van Wyngaert 'Dat ben ik niet' geworden. Muzikaal allemaal keurig binnen de lijntjes en, zoals Cassiman in zijn hoestekst al schrijft, gezongen met een 'helder stemgeluid'.

Een tweede kringloopvondst is het album Two Years Later (1986) van de Nederlandse folkband Kalis. Op dit album staat Kalis' versie van Dylans' Basement-klassieker 'You Ain't Going Nowhere'. De hoestekst vermeldt niet veel over deze cover: 'een prachtig lied geschreven door Bob Dylan, in een gevoelig arrangement.' Ik zou het arrangement niet zozeer 'gevoelig' willen noemen, maar liever: 'te langzaam'. De samenzang op dit nummer maakt een en ander weer enigszins goed.

Helaas heb ik de covers van Chris Wyngaert en Kalis niet op YouTube kunnen vinden en dus zal je - indien je nieuwsgierig bent - zelf op zoeken moeten gaan naar deze albums.

~ * ~ * ~

Dylan kort #3694

Europese tournee 2022: nog niet op Dylans website, al wel op de site de promotor, de aankondiging van een nieuw concert: 7 november in Dublin. Aangezien het laatste concert voor Dublin op 31 oktober is, geeft dit nogal wat ruimte voor meer concerten. Zie hier de website van de promotor.

The Philosophy Of Modern Song: Op sociale media is de inhoudsopgave van het in november te verschijnen boek opgedoken. Ieder hoofdstuk heeft als titel een songtitel, wat vrij logisch is gezien de opzet van dit boek. Die enorm lange lijst songtitels roept natuurlijk gelijk een heleboel verwachtingen, associaties en vragen op over het boek. Dat sommige titels bekend zijn en andere totaal niet, is uiteraard vrij logisch (en voor ieder persoon weer anders). De songs / hoofdstukken van The Philosophy Of Modern Song met in sommige gevallen cursief wat associaties van mij:

1. Detroit City

2. Pump It Up In de aankondiging van het boek werd al gezegd dat in ieder geval één song van Elvis Costello in dit boek behandeld wordt door Dylan, dit is 'm.

3. Without A Song

4. Take Me From This Garden Of Evil

5. There Stands The Glass Mijn herinnering zegt mij dat er een fragment van deze song in een Dylan-film zit, ik denk No Direction Home, maar ben niet helemaal zeker van mijn zaak.

6. Willy The Wandering Gypsy And Me

7. Tutti Frutti Little Richard, mocht niet ontbreken.

8. Money Honey Ergens in huis een opname van Dylan die dit zingt. Waar? Volgens Olof's Files speelde Dylan 'Money Honey' in 1964, 1994 en 1999. 

9. My Generation The Who, kan niet missen.

10. Jesse James De Woody Guthrie-song? Guthrie zal niet de enige zijn met een song met deze titel. Ik had eerlijk gezegd 'This Land Is Your Land' van Guthrie in dit boek verwacht. Niet dus.

11. Poor Little Fool

12. Pancho And Lefty In denk gelijk aan het duet dat Bob Dylan en Willie Nelson in 1993 tijdens Willie's Big 6-O van deze Townes Van Zandt-song speelden, zie hier.

13. The Pretender 'Oh yes, I'm the great pretender...'

14. Mack The Knife Op de hoesfoto van Dylans Bringing It All Back Home is de hoes van Lotte Lena Singt Kurt Weill te zien. Ik heb altijd gedacht dat op dit album 'Mack The Knife' - of zoals de song eigenlijk heet 'Die Moritat von Mackie Messer' - staat. Niet dus, mijn fout. Lotte Leyna heeft de song (uiteraard) wel opgenomen, luister hier.

15. Wiffenpoof Song

16. You Don't Know Me Door Dylan meerdere malen live gespeeld in 1989 en 1991.

17. Ball Of Confusion

18. Poison Love Heerlijk nummer, staat onder andere op Doug Sahm And Band. Op deze opname speelt Dylan gitaar, al krijgt hij daar op de hoes van het originele album geen credits voor.

19. Beyond The Sea

20. On The Road Again Dit zal niet de Dylan-song van Bringing It All Back Home zijn, denk ik, maar de Willie Nelson-klassieker.

21. If You Don't Know Me By Now Simply Red? 

22. The Little White Cloud That Cried

23. El Paso 'Out in the West Texas town of El Paso I fell in love with a Mexican girl'

24. Nelly Was A Lady

25. Cheaper To Keep Her

26. I Got A Woman Dat moet de Ray Charles-klassieker zijn. Ik ontdekte laatst dat Snooks Eaglin een heerlijke versie van dit nummer heeft opgenomen. Luister hier.

27. CIA Man

28. On The Street Where You Live

29. Truckin' The Grateful Dead, laatste song van de klassieker-die-iedereen-in-huis-zou-moeten-hebben: American Beauty. In 1987 gingen Bob Dylan en The Grateful Dead samen op (een korte) tournee. Wat zei Dylan ook al weer na het overlijden van Dead-voorman Jerry Garcia? Ik heb het even opgezocht: 

“There's no way to measure his greatness or magnitude as a person or as a player. I don't think eulogizing will do him justice. He was that great – much more than a superb musician with an uncanny ear and dexterity. 

He is the very spirit personified of whatever is muddy river country at its core and screams up into the spheres. He really had no equal.

To me he wasn't only a musician and friend, he was more like a big brother who taught and showed me more than he'll ever know. There are a lot of spaces and advances between the Carter family, Buddy Holly and, say, Ornette Coleman, a lot of universes, but he filled them all without being a member of any school. 

His playing was moody, awesome, sophisticated, hypnotic and subtle. There's no way to convey the loss. It just digs down really deep.”

30. Ruby, Are You Mad?

31. Old Violin

32. Volare

33. London Calling Dylan speelde deze Clash-song live tijdens twee concerten in Londen in november 2005.

34. Your Cheatin' Heart Hank Williams, mag niet ontbreken, uiteraard.

35. Blue Bayou

36. Midnight Rider

37. Blue Suede Shoes Gaat Dylan het vooral over Elvis hebben, de man die de song wereldberoemd maakte, of over de schrijver van de song, Carl Perkins, die dit ook opnam? Beiden misschien?

38. My Prayer

39. Dirty Life And Times

40. Doesn't Hurt Anymore

41. Key To The Highway

42. Everybody Cryin' Mercy

43. War Bruce Springsteen of Bob Marley? Of nog een andere song / versie?

44. Big River Johnny Cash, kan niet ontbreken, lijkt mij.

45. Feel So Good

46. Blue Moon Door Dylan op Self Portrait gezet.

47. Gypsies, Tramps & Thiefs

48. Keep My Skillet Good And Geasy

49. It's All In The Game

50. A Certain Girl Bij mij vooral bekend in de versie van The Yardbirds.

51. I've Always Been Crazy

52. Witchy Woman

53. Big Boss Man Bij mij vooral bekend in de versie van - zijn ze weer - The Grateful Dead, gezongen door Ron 'Pigpen' McKernan. Heerlijke blues, luister hier. Er komt relatief weinig blues voorbij in The Philosophy Of Modern Song, of ligt dat aan mij?

54. Long Tall Sally Little Richard, Elvis, The Beatles? Of misschien toch de versie van Pat Boone met aangepaste tekst?? 

55. Old And Only In The Way

56. Black Magic Woman Santana

57. By The Time I Get To Phoenix

58. Come On-A My House

59. Don't Take Your Guns To Town Nogmaals Johnny Cash?

60. Come Rain Or Come Shine Ook recent door Dylan opgenomen (en ook ooit door schrijver Jack Kerouac opgenomen...) Beoordeel zelf of de auteur kan zingen, hier.

61. Don't Let Me Be Misunderstood Bij de aankondiging van The Philosophy Of Modern Song werd al aangekondigd dat een song van Nina Simone voorbij zou komen. Iets in mij zei dat dat 'Mississippi Goddamn' zou worden. Niet dus, het is 'Don't Let Me Be Misunderstood'. Verrassende keuze. Er is uiteraard ook een mooie versie van The Animals.

62. Strangers In The Night Eerste associatie: Frank Sinatra.

63. Viva Las Vegas Elvis. Betekent dat dat bij 'Money Honey' en 'Blue Suede Shoes' Elvis verzwegen wordt om geen overdosis van The King in The Philosophy Of Modern Song te krijgen?

64. Saturday Night At The Movies Geen idee - zonder te spieken - van wie dit nummer is, maar bij het zien van de titel zingt het gelijk in mijn hoofd.

65. Waist Deep In The Big Muddy

66. Where Or When

Has Anybody Seen My Love?

Het jaar 1985 zal in de boeken van veel Dylanliefhebbers genoteerd staan als een mager jaar. Het is het jaar van onder andere Empire Burlesque, Live Aid en de goede doelen single 'Sun City'. Ik moet de eerste Dylanliefhebber nog tegenkomen die Empire Burlesque in zijn Top 3 heeft staan. 

Oké, toegegeven, het uitkomen van Biograph aan het eind van het jaar heeft het jaar 1985 gered, om nog maar te zwijgen van Dylans uitstekende optreden op Farm Aid in september. En met dank aan onder andere Springtime In New York is nog maar eens duidelijk geworden dat de songs op Empire Burlesque prima zijn, het is de eigthies-mix die Empire Burlesque de das omdoet.

Die (vermaledijde?) jaren tachtig brachten de videoclip in Dylans carrière, een medium waarbij de bard zich vooral in die beginjaren niet op zijn gemak leek te voelen. Voor het regisseren van de videoclip van 'Tight Connection To My Heart' - de eerste single van Empire Burlesque - werd Paul Schrader ingehuurd. De in Tokio opgenomen clip van 'Tight Connection To My Heart' is in mijn ogen geen succes. Maar zoals onder andere Springtime In New York leert om met nieuwe oren naar Empire Burlesque te luisteren en zoals Farm Aid Live Aid enigszins doet vergeten, is er nu een handreiking om met nieuwe ogen naar de videoclip van 'Tight Connection' te kijken. Die handreiking komt van William Sanderson. Onder de titel Has Anybody Seen My Love? heeft hij de videoclip van 'Tight Connection' in een comic gegoten. Een schitterende comic die mij met nieuwe ogen naar die video laten kijken.

Has Anybody Seen My Love? van William Sanderson is een aanwinst voor de Dylanbibliotheek. Een opmerkelijke aanwinst, er zijn nog niet zoveel comics geheel rond Bob Dylan verschenen en de aandacht in boekvorm voor de videoclip voor 'Tight Connection To My Heart' is zeer beperkt.

Has Anybody Seen My Love?  is te koop via de website You Can't Go Back voor GBP 4,50 (exclusief verzendkosten). Mocht je interesse hebben, wees er snel bij, de eerste oplage bestaat uit slechts 100 stuks.

 

boeken

Niet lang na aankomst in New York, vindt Bob Dylan onderdak in het appartement van Eve en Howard "Mac" McKenzie. Peter K. McKenzie - zoon van Eve en Howard en puber in de periode dat Dylan op de bank van de McKenzies slaapt - schrijft in het vorig jaar verschenen On A Couch & Fifty Cents A Day over die begindagen van Dylans carrière.

McKenzie zat eerste rang. Hij zag Dylan songs schrijven, praatte met Dylan over muziek, leerde van Dylan gitaar en mondharmonica spelen en maakte opnamen van een zingende Dylan. Kortom, McKenzie heeft materiaal in handen om een uniek boek aan de Dylanbibliotheek toe te voegen over de vroege jaren van de muzikant. En dat is precies wat McKenzie met On A Couch & Fifty Cents A Day heeft gedaan. Toch heb ik ook wat vraagtekens bij het boek. In de eerste plaats vraag ik me af hoe waarschijnlijk het is dat McKenzie zestig jaar (!) na dato zoveel gesprekken tussen hemzelf en Bob Dylan of tussen Eve McKenzie en Dylan nog woord voor woord kan reproduceren. Niet waarschijnlijk, lijkt mij. Hoe geloofwaardig is dan dat wat hij schrijft in On A Couch & Fifty Cents A Day? 

Het tweede is dat een deel van de aantrekkingskracht van dit boek de onvoorstelbaar grote hoeveelheid foto's van handschriften van Dylan is. Fragmenten van songteksten, van beschreven albumhoezen en kattenbelletjes, na vertrek door Dylan achtergelaten (songteksten, kattenbelletjes), of aan McKenzies gegeven (albumhoezen en boeken met opdrachten). Die foto's zijn voor een erg groot deel wel zeer slecht afgedrukt, helaas. Waarom? Ik ontkom er in dit geval niet aan om ook even te wijzen op de twijfel die ruim 10 jaar geleden ontstond rond enkele Dylan-handschriften die Peter McKenzie werden verhandeld, zie hier. Misschien geheel ten onrechte roept dit bij mij in ieder geval enige reserves op met betrekking tot dit boek.

Ondanks deze vraagtekens  kan ik niet anders zeggen dat On A Couch & Fifty Cents A Day een aardig boek is dat een beeld geeft van met name Dylans eerste maanden in New York.

~ * ~ * ~

Elf jaar geleden publiceerde Frits Tromp Gisteren is een herinnering, een boekje over tien jaar luisteren naar de muziek van Bob Dylan. Nu is er Tomorrow is never what it's supposed to be, het vervolg op die eerste publicatie. Tomorrow is never what it's supposed to be is - in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden - Nederlandstalig en beslaat de jaren 2011 tot en met 2022 van Tromps liefde voor Dylans muziek. Het honderd pagina's tellende boekje bestaat uit twee delen. Het eerste deel bestaat uit vijftien korte stukjes over onder andere bezochte concerten, verschenen albums, de Nobelprijs, Face Value en luistersessies met broers. Hoewel de insteek van deze stukken vaak persoonlijk is, leren ze ons tegelijkertijd niet heel veel over de persoon Frits Tromp doordat de stukken vooral bij de feiten blijven. Als voorbeeld: in het stukje over Face Value leert de lezer de feiten rond deze tentoonstelling in Zwolle (de wie, wat, waar en waarom) en dat Tromp de tentoonstelling twee keer bezocht. Wat Tromp van de schilderijen vindt, leert Tomorrow is never what it's supposed to be ons helaas niet. En dat had ik nou graag gelezen.

Ruim de helft van het boek wordt in beslag genomen door het tweede deel, het essay 'Solid Rock'. In dit essay kijkt Tromp naar Dylans religie en in hoeverre dit aansluit bij Tromps eigen geloof. 

aantekening #8270

Het is vandaag de maandag na de zomervakantie, de dag waarop het oude dagritme gezocht, maar zelden gevonden wordt. Het is de dag waarop een doorstart van Isis als digitaal fanzine wordt verwacht. Het staat er nu nog niet, later vandaag vast wel. 

Vanochtend vult Self Portrait de kamer. Tijdens een van de deze zomer bezochte boekenmarkten kocht ik een it [= International Times], het clubblaadje van de Engelse underground eind jaren zestig, begin jaren zeventig. In het krantje (3 juli 1970) een pagina vol over het dan net verschenen Self Portrait. Recensent Steve is zo schijterig om zijn stuk af te sluiten met een echo van wat knuppel Greil Marcus eerder over het album in Rolling Stone schreef. Steve: 'there's a lot of shit on this album.' Gelukkig herpakt Steve zich dan ook wel weer gelijk: 'But despite it all, the overall appeal of Dylan is still there. Self Portrait really does make it as an album, & though Dylan may have changed almost beyond recognition, he's still Dylan.'

Ook zelfbenoemd Dylanoloog A.J. Weberman mag in it iets zeggen over Self Portrait. Van de 19 pagina's die Weberman over het album schreef, is slechts een fractie opgenomen in it. Weberman: 'It is ironic that Dylan should choose to sing "The Boxer" since it is one of the many songs written to & about Dylan. This one was even written from what Paul Simon thinks is Dylan's point of view.'

In mijn oren is 'The Boxer' een van de hoogtepunten op Self Portrait en ja, ik weet dat ik de uitzondering ben. Na het lezen van it krijg ik bijna de indruk dat ik - grote schrik - op één lijn zit met Weberman! Ooit schreef ik een stuk over 'The Boxer' op Self Portrait, The Beatles en Buddy Holly. Het ligt nog op de plank. Daar ligt wel meer, zoals een half af stuk over 'Mr. Tambourine Man'. Of ik het ooit af ga maken, zal de tijd leren.

Op 22 januari 1967 gaven Simon & Garfunkel een concert in Philharmonic Hall, New York. Een opname van dat concert werd in 2002 op cd uitgebracht. Geen 'The Boxer' op deze cd, helaas, wel Bob Dylan in de liner notes van Anthony DeCurtis: 'In early 1967, before the civil rights movement would splinter in violence and factionalism, songs of social protest like "He Was My Brother" and "A Church Is Burning" could evoke the righteous passion of unified ideals - and provoke a clueless Wall Street Journal reviewer to complain, "When is the whining and whimpering going to stop?" Bob Dylan had retreated to Woodstock, shrouded in the mystery of his motorcycle accident and having left behind Blonde On Blonde, which was released in May of 1966, as his swirling, enigmatic departing note. The Beatles' Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band would appear four months after this concert. One month after that, Simon and Garfunkel would perform at the Monterey Pop Festival, and the Summer of Love would be in full swing.'

In 1999 song Paul Simon zijn 'The Boxer' tijdens een aantal concerten niet met vaste zangpartner Garfunkel, maar met Bob Dylan. Misschien moet ik voor nu Self Portrait even aan de kant leggen en een opname van een van 1999-concerten opzetten. 

Het is de eerste maandag na de vakantie, nooit een goede dag voor beslissingen en keuzes. Dat is meer iets voor een dinsdag of een maandag met een grotere afstand tot de vakantie. Voor nu laat ik Self Portrait dus staan. Dat is geen keuze, maar de consequentie van een gebrek aan daadkracht op deze maandag. 

Morgen gaat alles beter.

Dylan kort #3693

Agenda voor het nieuwe schooljaar nodig? Misschien is de Dylanagenda iets voor jou, zie hier. [met dank aan Hans]

Rock On Film, het nieuwe boek van Fred Goodman heeft een foto van Bob Dylan op de cover. Jamie Atkins is in de recensie in Record Collector niet heel enthousiast over het boek. Meer informatie over het boek is te vinden op de website van Running Press, de uitgever van het boek, zie hier.

Max Pam: ' Bob Dylan woont toch niet in Amsterdam-Zuid? Daar kun je een prijs in de Postcodeloterij winnen, maar geen Nobelprijs.' Voor context, zie hier.

Titeuf: in 'The Comic Book And Me #70' plaatste ik een foto van een pagina uit het eerste album van Titeuf zoals ik die ontving. Zie hier. Inmiddels heb ik het stripboek op de kop getikt en na lezing bleek Dylan nogmaals in dit boek voorbij te komen, zéér goed verstopt (of zie ik dingen die er niet zijn?):

In Mojo 347 (oktober) staat een interview met T Bone Burnett. Over de nieuwe versie van 'Blowin' In The Wind' die Bob Dylan voor T Bone Burnetts Ionic Originals opnam, zegt hij: 'I was sitting two feet from him [Dylan]. And we played the song. It happened in five minutes. We did other songs. But this one - I think we played it just once. We all knew it. As you know, Mr Dylan is very discreet. I don't feel at liberty to say the other songs at this point. But he chose them from all throughout his working life.' 

Verder komt onder andere Burnetts betrokkenheid bij Dylans The Rolling Thunder Revue voorbij in dit interview.

Theedoek: Platenzaak Discords.nl in Nijmegen verkoopt een theedoek met de beeltenis van Bob Dylan. Er zijn ongetwijfeld meer (platen-)zaken die dit veel te hoog geprijsde stukkie stof in de aanbieding hebben. Wat ik me vooral afvraag is hoeveel van de kopers van deze theedoek het ding daadwerkelijk gaan gebruiken voor het afdrogen van borden, kopjes, bestek en pannen.

Een theedoek met een portret van Bob Dylan, het is toch wel een beetje de gekte voorbij en ja, tegen beter weten in heb ik een exemplaar gekocht. 

Is het een ideetje om de doek tijdens het in oktober te bezoeken concert mee te nemen om er op het moment dat Bob Dylan en band op het podium staan het applaus te ontvangen na gedane arbeid eens flink mee te wapperen? Het is in ieder geval een beter idee dan het ding te gebruiken waarvoor het bedoeld is.

Highway 61 dochters Revisited #3

 

Op de foto de dochter van Rob, de bedenker van de serie Highway 61 dochters. Ze heeft in haar handen een Engelse monopersing van Highway 61 Revisited.

Met dank aan Rob!

Dylan kort #3692

Cartoon in Dagblad van het Noorden van 30 juli jl. [met dank aan Hans]:

In De Slimste Mens van 27 juli jl. komt Bob Dylan voorbij. Na een kort fragment van 'Subterranean Homesick Blues' moeten de kandidaten van alles roepen wat ze associëren met wat ze net gezien hebben. Het Dylan-stukje is te zien vanaf 33 minuten, hier. [met dank aan Hans]

Alle afleveringen van de Nederlandse dramaserie Jos hebben als titel een songtitel gekregen. De voorlaatste aflevering - uitzending 24 juli jl. NPO3 - draagt de titel 'Knockin On Heaven's Door' [sic]. Dat er een apostrof is vergeten in de titel, is tot daar aan toe. Wat in deze uitzending met een cover van Dylans 'Knockin' On Heaven's Door' wordt gedaan, is (bewust) beschamend slecht, te zien vanaf 13 minuten 45 seconden, zie hier. [met dank aan Hans] Van wie is de cover die in deze uitzending wordt gebruikt?

'Zou Bob Dylan een Nobelprijs voor de Literatuur kunnen winnen?', een collega van voor oktober 2016 door prof. dr. Geert Buelens, zie hier.

Mixtapes: Voor de puber die ik was, was het maken van een mixtape een werkje waar niet licht over gedacht werd. Of de tape nou voor een potentieel vriendinnetje, een autorit of 'gewoon een goede vriend' werd gemaakt, belangrijk was niet alleen de songkeuze, maar ook de volgorde van de songs. Voor wie wat er op het spel staat tijdens het samenstellen van een mixtape niet snapt, kan kan kijken naar de film High Fidelity helpen, de film met de magische zin 'Don't tell anybody you don't own fucking Blonde On Blonde.' Zie hier. Ik dwaal af. Terug naar mixtapes.

Vorig jaar verscheen bij Concerto Books Mixtape Madness van striptekenaar Eric Schreurs (1958 - 2020). Schreurs was een fanatiek mixtape-maker. Voor vrienden en familieleden brandde hij cd'tjes met de muziek die 'de soundtrack vormden voor zijn eigen universum.' Deze cd's werden voorzien van een door Schreurs getekend hoesje. Een deel van die hoesjes is te vinden in Mixtape Madness. Een heerlijk boekje (cd-formaat) om in te bladeren.

Een door Schreurs samengestelde 4 cd-set draagt de titel Forever Young. De set opent met twee versies van het titelnummer, gevolgd door 'On A Night Like This', 'I Want You' en 'Girl From The North Country', door Schreurs omgedoopt tot 'Girl From The North Country Fair'. De eerste cd van Forever Young sluit af met 'Every Grain Of Sand'. Verder bevat de cd onder andere songs van Alela Diane (aanrader!) en Tom Waits. Op de tweede cd van Forever Young geen Dylan, maar wel 'Nobody 'Cept You' - de Planet Waves-outtake - in de versie van 16 Horsepower. De tracklists van cd 3 en 4 zijn niet opgenomen in Mixtape Madness.

De door Schreurs getekende hoesjes voor de eerste twee cd's van Forever Young zijn opgenomen in Mixtape Madness. De tweede is duidelijk geïnspireerd op de hoes van Dylans Nashville Skyline.

onlangs gelezen, een selectie:

Rot op Ted Joans,

Met je vulgaire 

Beatmarskramers-

Mentaliteit &

Bobbie Dylan &

Jed Curtis &

Pete Stevens ofte-

Wel Manke Piet &

Rot Op Peter

Bergman met je

Irritante kale 

Knars &

Rot op!!!

Johnny the SelfKicker [= Johnny van Doorn] - Een Nieuwe Mongool; fragment uit het gedicht 'The American Boys Scouts'.

Wat heb ik over The Troggs te melden? Helemaal niets! Ja, dat de zanger Reg Presley heet, maar dat dat natuurlijk niet zijn echte naam is, dat hij zich naar Elvis heeft vernoemd, zoals Bob Dylan met zijn pseudoniem Dylan Thomas eert.

Thomas Verbogt in het verhaal 'Je doet toch wel verstandig, schat?'

En dan zijn er nog de legendarische Basement Tapes van Bob Dylan, als album voor het eerst verschenen in 1975, maar in het grootste geheim opgenomen eind jaren zestig. Die Tapes zijn inmiddels omringd door allerhande popmythen, en dat is ook al iets om erg nieuwsgierig naar te worden. Barry Hay van de Golden Earring zei me eens: 'Joh, als je alles wil weten van de Basement Tapes moet je bij [Jan] Cremer wezen, die was erbij, bij die opnamen.'

Joost Zwagerman - Hollands Welvaren

He listened to a lot of protest music after that. Bob Dylan, Joan Baez, Woody Guthrie, Curtis Mayfield. If it didn't have a political message, he wasn't interested.

Rachel Joyce - The Music Shop

aantekening #8251

Nu ik er over nadenk is de reden achter al mijn schrijven samen te vatten in zeven woorden: 'luister naar wat ik net gehoord heb'. Niet omdat ik gelijk heb of een groot ego bezit, maar omdat ik hoop dat de muziek hetzelfde effect op de lezer zal hebben als die muziek op mij had.

Muziek is de drug die mij tot de kern van het moment, het nu brengt en Bob Dylan is mijn voornaamste dealer. Zoiets moet het zijn, al kan het zeker beter onder woorden worden gebracht, woorden die ik nu even niet kan vinden. Komt wel, of niet. Het is om het even.

Bladerend in een boek waar ik net in begonnen ben, maar nog niet echt goed in kan komen, valt mijn oog op de titel van hoofdstuk 11. Het lezen stop direct, het boek gaat dicht. Vanuit mijn achterhoofd zwelt langzaam maar zeker die stem aan. Die ene, uit duizenden te herkennen stem. De stem van Bob Dylan:

Oh, what did you see, my blue-eyed son?
Oh, what did you see, my darling young one?

En na die vragen volgen antwoorden die alleen maar meer vragen oproepen, antwoorden als:

I saw a newborn baby with wild wolves all around it

en:

I saw ten thousand talkers whose tongues were all broken

En dan is het gebeurd. Dan stopt wat op dat moment gedaan wordt. Dan moet de plaat op, dat ene nummer door de kamer schallen. Dan moet de bevestiging komen dat het in 't echt nog beter klinkt dan achterhoofd het kan voorstellen.

Zoiets.

En na dat zoiets kom ik terug bij die zeven woorden: 'luister naar wat ik net gehoord heb'.

Dit schrijven is niks anders dan mijn poging om je er van te overtuigen dat je naar 'A Hard Rain's A-Gonna Fall' moet luisteren. Omdat het zo mooi is.

Niet straks of ooit, maar nu. Gelijk.

Doen. Omdat het zo mooi is.