aantekening #8279

'Good to be here, good to be here,' dat is wat Bob Dylan tegen het publiek op het Isle Of Wight zegt na openingssong 'She Belongs To Me', vandaag 53 jaar geleden. Een opname van dit concert werd een aantal jaren geleden toegevoegd aan de luxe editie van Another Self Portrait; The Bootleg Series vol. 10 (1969 - 1971), een opname met veel memorabele momenten. De reactie van het publiek nadat Dylan 'Mr. Tambourine Man' inzet, het muntstuk dat hoorbaar op het podium landt tijdens 'Minstrel Boy' en natuurlijk 'Wild Mountain Thyme', om er drie te noemen. Er is meer, veel meer moois op deze opname.

Over Bootleg Series gesproken: op Facebook gaat een gerucht rond dat morgen het volgende deel in deze serie aangekondigd zal worden en dat dit deel zal draaien om Time Out Of Mind. Dat klinkt logisch aangezien het dit jaar 25 jaar geleden is dat Time Out Of Mind verscheen, maar - de woorden hebben inmiddels de spreekwoordstatus: bij Dylan weet je het nooit. Morgen, of wanneer de aankondiging dan ook is, weten we meer.

~ * ~ * ~

Van John ontving ik een e-mail waarin hij enthousiast schrijft over het boek Worlds Of Sound in het algemeen en wat Josh Dunson over de Broadside opname van 'Masters Of War' in het bijzonder schrijft.

Dunson: 'Before the song's [van Gil Turner]  over, in walks Bob Dylan... Gil took out his 6-string Gibson, handed it over to Bob Dylan saying how Bob's new song "Masters Of War" was a powerful and a great one, one of the best Bob had ever written. I kept on thinking he had written a lot of good ones, some that had real lyric poetry like "Blowin' In The Wind" and "Hard Rain's Gonna Fall" [sic] (which makes you think right away of Lorca,) and I waited for the images of rain, and thunder, and lightning to come out in great spectacles. But no, this time there was a different kind of poetry, one of great anger, accusation, just saying what the masters of war are, straight forward and without compromising one inch in its short sharp direct intensity. I got a hunch this is the most difficult Dylan song for others to sing right, 'cause it can so easily be over sung, made a melodrama. But when Bob sings it, it rings honest and true. I hope a record is made of Bob singing this song and that a lot of people will listen to the quiet voice that Bob sings this song in because there is a dignity in the words that comes from when they have been thought about for a long, long time.'

Dunsons hoop, zoals hij schrijft, dat een boel mensen zullen luisteren naar Dylans Broadside-opname van 'Masters Of War', is helaas niet uitgekomen. De opname is niet uitgebracht en circuleert - voor zover ik weet - ook niet. Dunsons woorden maken wel nieuwsgierig naar deze 'Masters Of War'. Is de opname bewaard gebleven? Zo ja, waar is die nu dan? En vooral: wanneer krijgen we het te horen?

[met dank aan John]

~ * ~ * ~

Dit zal voor velen herkenbaar zijn. Tijdens een gesprek - bijvoorbeeld op een verjaardagsfeestje - laat je zijdelings vallen dat je kaarten hebt gekocht voor een concert van Bob Dylan. Nog voor dat je kan zeggen dat je er naar uitkijkt, komen de, inmiddels zeer voorspelbare, reacties:

- Leeft 'ie nog dan?

- Die kan niet zingen.

- Eén keer geweest, stond het hele concert met z'n rug naar het publiek.

- Nooit meer, hij zei de hele avond niks tegen het publiek.

Het is natuurlijk niet zo moeilijk om dit soort opmerkingen onder te verdelen in mening en fictie. In de eerste categorie valt bijvoorbeeld 'hij kan niet zingen' en de 'hele avond met zijn rug naar het publiek'-opmerking is aantoonbaar fictie, een mens hoeft immers de videobeelden van bewust concert maar te bekijken. Enfin, niks nieuws onder de zon: mensen roepen, liefhebbers ergeren zich kapot.

Verschil van menig? Prima. 

Fictie? Kwalijke zaak.

Met 'dank' aan sociale media heeft dit hij zegt / zij zegt-spel een nieuwe dimensie gekregen. Concertpromotor MOJO plaatste op Facebook een bericht dat Bob Dylans concert op 16 oktober is uitverkocht, maar dat er voor het optreden van een dag later nog kaarten beschikbaar zijn. Binnen no time werden (en worden) de voorspelbare reacties onder dit bericht gezet, inclusief reacties van liefhebbers die al die andere reacties maar gezeur vinden.

De nieuwe dimensie ontstaat door overvloed, schat ik zo in. Stel je voor, je zit opgefokt achter je computer en je wil net onder dat bericht van MOJO zetten dat Bob Dylan tijdens dat ene concert waar jij bij was de hele avond met zijn rug naar het publiek stond met een boel uitroeptekens en boze emoties, omdat je je dat zo herinnert, of omdat je ergens hebt gelezen dat je dat zo moet herinneren. Maar dan zie dat er zeker al vier, vijf mensen - misschien wel meer -  je voor zijn geweest. Wat doe je dan, zeker niet hetzelfde er nogmaals onderzetten, want dat levert geen likes op en laten we eerlijk zijn: sociale media is vooral een middel om je collectie likes uit te breiden. 

De likes moeten verworven worden en dus spreek je je creatieve kant aan om de sneer der sneren op Facebook achter te kunnen laten. Alles een beetje bonter, iet wat vet aangezet en dan natuurlijk vooral met veel uitroeptekens en woorden als 'schande' en 'nooit meer'. Er staan genoeg voorbeelden van dit soort reacties onder het bericht van MOJO, de een nog 'mooier' dan de ander.

De absolute topper is er eentje van een dame die - volgens eigen zeggen - ooit bij een concert was waarbij één klap onweer er voor zorgde dat Bob Dylan tijdens het eerste nummer het optreden stopte en vertrok. Einde concert. Uiteraard de vermelding dat Dylan geen woord tegen het publiek sprak. Er werd, aldus deze dame, geen geld teruggegeven aan het teleurgestelde publiek en er was ook geen vervangend concert.

Wat deze dame beweert is net zo echt gebeurd als . Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen

An sich is het natuurlijk niet zo'n ramp wanneer mensen zich zaken anders herinneren dan hoe het werkelijk gegaan is, of misschien af en toe de waarheid een beetje opleuken, ware het niet dat we inmiddels weten dat dat opleuken van de waarheid leidt tot een nieuwe waarheid, een waarheid die niet waar is, maar wel door de massa geloofd wordt. In het geval Dylan bijvoorbeeld het concert waarbij hij de hele avond met zijn rug naar het publiek stond.

Het is triest dat de nalatenschap van een groot kunstenaar wordt bezoedeld door verzonnen werkelijkheid.

~ * ~ * ~

Nog even terug naar dat schitterende boek Worlds Of Sound. In dit schitterende boek staat ook de bekende, door Fred W. McDarrah gemaakte foto van Bob Dylan, Karen Dalton en Fred Neil uit 1961, zie hier. Deze foto staat ook, zo ontdekte ik onlangs, op de hoes van de cd-uitgave van het album It's So Hard To Tell Who's Going To Love You Best van Karen Dalton. Ik weet niet of deze foto ook te vinden is op de hoes van de originele elpee-uitgave van dit album, maar dit terzijde.

Op de hoezen van hoeveel albums waarop Bob Dylan niet zingt of speelt staat, staat wel zijn foto? Het eerste album dat bij mij opkomt is van Johnny Cash, maar zo uit mijn hoofd kom ik niet veel verder. 

~ * ~ * ~


Een fragment uit het gedicht 'Juni 2019' van Daniël Bras:

met het speldje van de button op mijn legerjack

tranentrekkend demonstrerend tegen vuurwapens

kruis- en andere raketten ik werd geboren

met de glasheldere roffel van de drum

als startschot van Like a

rolling stone

Het gedicht 'Juni 2019' is te vinden in het tijdschrift Het Liegend Konijn 2021 / 1.

~ * ~ * ~

1 opmerking:

Anoniem zei

Tja Tom, de waarheid. Dylan heeft het ooit zeer treffend verwoord: "Truth is an arrow and the gate is narrow that it passes through.” Het is tekenend voor deze tijd dat iedereen op social media zijn/haar eigen waarheid kan scheppen. Als je de berichten niet leest dan kun je er ook niet door geraakt worden is mijn mening.
Vorig jaar werd Bob Dylan aangeklaagd door die vrouw voor vermeend seksueel misbruik in 1965. Ook hier kunnen we troost vinden in een weergaloze tekst van onze held:

Oh a false clock tries to tick out my time
To disgrace, distract, and bother me
And the dirt of gossip blows into my face
And the dust of rumors covers me
But if the arrow is straight
And the point is slick
It can pierce through dust no matter how thick
So I’ll make my stand
And remain as I am
And bid farewell and not give a damn

Groet, Floater