aantekening #8270

Het is vandaag de maandag na de zomervakantie, de dag waarop het oude dagritme gezocht, maar zelden gevonden wordt. Het is de dag waarop een doorstart van Isis als digitaal fanzine wordt verwacht. Het staat er nu nog niet, later vandaag vast wel. 

Vanochtend vult Self Portrait de kamer. Tijdens een van de deze zomer bezochte boekenmarkten kocht ik een it [= International Times], het clubblaadje van de Engelse underground eind jaren zestig, begin jaren zeventig. In het krantje (3 juli 1970) een pagina vol over het dan net verschenen Self Portrait. Recensent Steve is zo schijterig om zijn stuk af te sluiten met een echo van wat knuppel Greil Marcus eerder over het album in Rolling Stone schreef. Steve: 'there's a lot of shit on this album.' Gelukkig herpakt Steve zich dan ook wel weer gelijk: 'But despite it all, the overall appeal of Dylan is still there. Self Portrait really does make it as an album, & though Dylan may have changed almost beyond recognition, he's still Dylan.'

Ook zelfbenoemd Dylanoloog A.J. Weberman mag in it iets zeggen over Self Portrait. Van de 19 pagina's die Weberman over het album schreef, is slechts een fractie opgenomen in it. Weberman: 'It is ironic that Dylan should choose to sing "The Boxer" since it is one of the many songs written to & about Dylan. This one was even written from what Paul Simon thinks is Dylan's point of view.'

In mijn oren is 'The Boxer' een van de hoogtepunten op Self Portrait en ja, ik weet dat ik de uitzondering ben. Na het lezen van it krijg ik bijna de indruk dat ik - grote schrik - op één lijn zit met Weberman! Ooit schreef ik een stuk over 'The Boxer' op Self Portrait, The Beatles en Buddy Holly. Het ligt nog op de plank. Daar ligt wel meer, zoals een half af stuk over 'Mr. Tambourine Man'. Of ik het ooit af ga maken, zal de tijd leren.

Op 22 januari 1967 gaven Simon & Garfunkel een concert in Philharmonic Hall, New York. Een opname van dat concert werd in 2002 op cd uitgebracht. Geen 'The Boxer' op deze cd, helaas, wel Bob Dylan in de liner notes van Anthony DeCurtis: 'In early 1967, before the civil rights movement would splinter in violence and factionalism, songs of social protest like "He Was My Brother" and "A Church Is Burning" could evoke the righteous passion of unified ideals - and provoke a clueless Wall Street Journal reviewer to complain, "When is the whining and whimpering going to stop?" Bob Dylan had retreated to Woodstock, shrouded in the mystery of his motorcycle accident and having left behind Blonde On Blonde, which was released in May of 1966, as his swirling, enigmatic departing note. The Beatles' Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band would appear four months after this concert. One month after that, Simon and Garfunkel would perform at the Monterey Pop Festival, and the Summer of Love would be in full swing.'

In 1999 song Paul Simon zijn 'The Boxer' tijdens een aantal concerten niet met vaste zangpartner Garfunkel, maar met Bob Dylan. Misschien moet ik voor nu Self Portrait even aan de kant leggen en een opname van een van 1999-concerten opzetten. 

Het is de eerste maandag na de vakantie, nooit een goede dag voor beslissingen en keuzes. Dat is meer iets voor een dinsdag of een maandag met een grotere afstand tot de vakantie. Voor nu laat ik Self Portrait dus staan. Dat is geen keuze, maar de consequentie van een gebrek aan daadkracht op deze maandag. 

Morgen gaat alles beter.