aantekening #8278

Het schijnt dat de muziek die je als puber hoort je muzikale voorkeuren voor de rest van je leven bepaalt. Hoewel geboren jaren na de three days of peace and music zag ik als puber de film Woodstock op de buis. Dat maakte indruk, vooral openingsact Richie Havens. Niet lang na het zien van die film kocht ik Mixed Bag (1967) van Havens. Het is zo'n album dat een leven meegaat en nooit zal vervelen. En hoewel ik dat album lang niet meer zo veel draai als toen, is het nog steeds goed om zo nu en dan te horen. Mixed Bag bevat Havens' versie van Dylans 'Just Like A Woman'. Een prima cover, veel beter dan wat Havens op het album Richie Havens Sings Beatles And Dylan (1992) presteerde (zie ook hier).

Op 16 oktober 1992, tijdens The 30th Anniversary Concert Celebration - het feestje om Dylans 30 jaar in de muziek te vieren - koos Richie Havens ondanks de vele covers die hij inmiddels van Dylansongs op zijn repertoire had staan, wederom voor 'Just Like A Woman' en maakte daarmee - op mij - indruk.

In de jaren daarna kocht ik nog een of twee album van Havens, maar het wilde nooit meer zo klikken als bij Mixed Bag. Die platen gingen vervolgens na slechts enkele keren draaien ook weer de deur uit. Ik besloot het maar bij Mixed Bag te houden. Dat is zeker een decennium zo gebleven tot ik een week of twee geleden uit een bak nieuwe aanwinsten van een platenzaak in Zutphen een plaat van Richie Havens pakte met de titel Mixed Bag II (1975). Toen ging ik weer overstag want die titel suggereert dat het een vervolg is op de door mij gekoesterde plaat Mixed Bag. Helaas, niet dus. In de acht jaar tussen Mixed Bag en Mixed Bag II moet er iets fout gegaan zijn. Waar Mixed Bag straalt door eigengereidheid, riekt Mixed Bag II naar dertien in een dozijn. Dat geldt ook voor de Dylan-cover op Mixed Bag II: 'Sad Eyed Lady Of The Lowlands'. Hoe mooi de stem van Havens op deze cover ook is, de muziek zorgt ervoor dat deze cover het best vergeten kan worden.

Afgelopen zondag kwam ik op een platenbeurs het album dat voor Mixed Bag verscheen tegen. Electric Havens (1966) heet die plaat, al is het exemplaar dat ik kocht een Franse persing met de nieuwe titel Richie Havens 1. Electric Havens bevat acht songs. Beide elpeekanten beginnen met een cover van een Dylansong gevolgd door drie composities van Havens zelf. Het gaat hier natuurlijk om die Dylancovers. De plaat opent met 'Oxford Town', een niet onaardige, uptempo versie. De song leent zich uitstekend voor de schitterende stem van Havens. Luister hier.

De tweede Dylancompositie op Electric Havens is 'Boots Of Spanish Leather' en ook van dit nummer weet Havens iets moois, iets eigens te maken. Oordeel zelf, luisteren kan hier.

~ * ~ * ~

De Vlaamse toprechter - achtereenvolgens bij het Internationaal Gerechtshof, het Joegoslaviëtribunaal en het Internationaal Strafhof in Den Haag - Chris Van den Wyngaert werd afgelopen april aan de tand gevoeld door De Tijd over de oorlog in Oekraïne, zie hier. In haar jonge jaren, in 1971, maakte ze onder de naam Chris Wyngaert een elpee. Met dank aan de kringloopwinkel ligt die plaat nu naast mij, een plaat met 16 Nederlandstalige nummers. Ik citeer de hoestekst van Guy Cassiman: 'Aanvankelijk zong ze [Chris Wyngaert] uitsluitend in het Engels. Traditionals, liedjes van Paul Simon, Bob Dylan e.a. Zowat een jaar geleden vertaalde Chris enkele van deze songs. Ze voegde ook enkele oorspronkelijke Nederlandse teksten met eigen muziek bij haar repertoire. De vertolking kreeg ook een zeer persoonlijke stempel omwille van haar mooi en helder stemgeluid.'

En inderdaad, het album Chris Wyngaert bevat een Dylansong in een Nederlandse vertaling van de zangeres zelf. 'It Ain't Me, Babe' is in de vertaling van Wyngaert 'Dat ben ik niet' geworden. Muzikaal allemaal keurig binnen de lijntjes en, zoals Cassiman in zijn hoestekst al schrijft, gezongen met een 'helder stemgeluid'.

Een tweede kringloopvondst is het album Two Years Later (1986) van de Nederlandse folkband Kalis. Op dit album staat Kalis' versie van Dylans' Basement-klassieker 'You Ain't Going Nowhere'. De hoestekst vermeldt niet veel over deze cover: 'een prachtig lied geschreven door Bob Dylan, in een gevoelig arrangement.' Ik zou het arrangement niet zozeer 'gevoelig' willen noemen, maar liever: 'te langzaam'. De samenzang op dit nummer maakt een en ander weer enigszins goed.

Helaas heb ik de covers van Chris Wyngaert en Kalis niet op YouTube kunnen vinden en dus zal je - indien je nieuwsgierig bent - zelf op zoeken moeten gaan naar deze albums.

~ * ~ * ~