Blood On The Tracks - New York-versie

 Maandagavond, nog redelijk vroeg op de avond. "Mevrouw Tom" kijkt tv. Ik zit een beetje te mijmeren, over alles en niks eigenlijk. Zonder dat daar enige aanleiding toe is schiet ineens de gedachte door mijn kop dat de overgang van Planet Waves naar de New York-versie van Blood On The Tracks niet zo groot is. "Wedding Song", de laatste song van Planet Waves heeft een zekere aansluiting op die eerste versie van Blood On The Tracks.
Blood On The Tracks, zoals het overgrote deel van de mensheid hoorde ik de reguliere versie van dat album, de versie met enkele in Minneapolis opgenomen songs vele jaren voor ik de New York-versie hoorde. En toenmalig vriendinnetje gaf het album aan mij met mijn verjaardag, enkele weken (of is het maanden?) later vertrok ze uit mijn leven. Sommige mensen zullen dat passend vinden. Ik weet niet meer wat ik er toen van vond. Nu laat het me koud. Mijn leven nu is veel te aangenaam om lang achterom te kijken.
Ik heb de Minneapolis-versie van Blood On The Tracks altijd wel goed gevonden, maar nooit groots. Ik weet het, met zo'n mededeling maak ik geen vrienden, maar ik mag niet liegen van mijn moeder. Blood On The Tracks ging voor mij pas echt leven toen ik de New York-versie hoorde. Eerst enkele songs er van op bootlegs, later een van het internet geplukte needle drop van die testpersing en uiteindelijk, sinds april vorig jaar, de kopie van de testpersing die in het kader van Record Store Day verscheen.
Het is deze kopie van een testpersing waar ik gisteren aan dacht toen ik me als een donderslag bij heldere hemel realiseerde dat de overgang van Planet Waves naar de New York-versie van Blood On The Tracks niet groot is. En sinds die donderslag vechten flarden van songs van beide albums om mijn aandacht. Fragmenten van "Dirge", "Never Say Goodbye", "Idiot Wind" en "If You See Her, Say Hello" poppen op in mijn kop als ongewenste reclameboodschappen. 
Er zijn inmiddels ergens tussen de 15 en 20 uur verstreken sinds de donderslag bij heldere hemel en pas nu vind ik de rust om die New York-versie van Blood On The Tracks op de draaitafel te leggen. 
Wat een beangstigend goed album is dit toch. Dit zou iedereen moeten kunnen horen. Helaas is dat niet zo eenvoudig. 
Hoewel de boxset More Blood, More Tracks (2018) zes cd's bevat met - op 5 tracks na - uitsluitend opnamen van de New York-sessies voor Blood On The Tracks is het niet mogelijk om met deze box, een cd-brander en een paar vrije uurtjes een kopie van de New York-versie van Blood On The Tracks te maken. De enige misser aan het schitterende More Blood, More Tracks is het ontbreken van een kopie van de New York-versie van Blood On The Tracks.
Enkele maanden na verschijnen van More Blood, More Tracks werd alsnog een kopie van de New York-versie van Blood On The Tracks uitgebracht, alleen op vinyl en in een beperkte oplage. Het is met name dit laatste feit, de beperkte oplage, dat er voor zorgt dat het lang niet voor iedereen is weggelegd om die schitterende plaat te horen. Dat is jammer, zelfs een misser.
Die New York-versie van Blood On The Tracks schreeuwt om een reguliere release. Niks beperkte oplage. Gewoon, genoeg voor iedereen persen. Een mooie luxe vinyl-uitgave. Een cd'tje. Waarom ook niet. 
Hoe kom ik hier? Ik begon met de overgang van Planet Waves naar Blood On The Tracks en nu smeek ik de hoge heren platenbazen om een heruitgave van de New York-versie van Blood On The Tracks. 
Zou het andersom ook werken? Planet Waves na Blood On The Tracks draaien en constateren dat de overgang niet groot is? Geen idee. Wat ik wel weet is wat ik zo na het wegsterven van de laatste tonen van "Buckets Of Rain" op zet:

On a night like this
So glad you came around
Hold on to me so tight
And heat up some coffee grounds