aantekening #8055

Nat Hentoff: How do you get your kicks these days, then?
Bob Dylan: I hire people to look into my eyes, and then I have them kick me.
Nat Henthoff: And that’s the way you get your kicks?
Bob Dylan: No. Then I forgive them. That’s where my kicks come in. 

In het najaar van 1965 interviewde Nat Hentoff Bob Dylan voor Playboy. Een redacteur van het blad verknipte het interview tot een zooitje, tot groot chagrijn van Hentoff en Dylan. Als reactie zoog Dylan, in samenspraak met Hentoff een nieuw 'interview' uit zijn duim wat vervolgens in Playboy verscheen. 

Vanochtend heb ik dat interview zoals gepubliceerd in Playboy weer eens gelezen. Opvallend is hoeveel fragmenten uit dat interview mij gelijk bekend voorkomen omdat Dylan-schrijvers het gebruikt hebben voor hun boeken, al dan niet met een vermelding dat het interview met een korreltje zout genomen moet worden.

Wanneer het lukt als lezer om het idee van een interview los te laten en het geheel te zien als een prozastuk van de schrijver Bob Dylan, dan is het fantastisch om te lezen. Absurd, geestig, scherp en zo nu en dan in het verlengde van zijn hoesteksten en Tarantula. Bovenstaand citaat is een voorproefje.

~ * ~ * ~

Hoeveel boeken niet van kaft tot kaft gevuld met Dylan hebben een titel die ontleend is aan een Dylan-song? Het meest voor de hand liggende antwoord is 136 of 142, een van de twee, maar dat moet ik misschien even uitleggen met een citaat. 

Persconferentie, december 1965:

vraag: I wonder if you could tell me, among folk singers, how many could be characterized as protest singers today?

Bob Dylan: I don’t understand. Could you ask the question again?

vraag: How many people who labor in the same musical vineyard in which you toil... how many are protest singers? That is, people who use their music and use the songs to protest the social state in which we live today. The matter of war, the matter of crime, or whatever it might be.

Bob Dylan: How many?

vraag: Yes. Are there many who...

Bob Dylan: Yeah. I think there’s about 136.

vraag: You say, “about 136”?

Bob Dylan: Yeah.

vraag: Or do you mean exactly 136?

Bob Dylan: It’s either 136 or 142.

Een van die 136 of 142 boeken is Highway 61 Revisited; The Tangled Roots of American Jazz, Blues, Rock & Country Music van Gene Santoro uit 2004. Dat boek bevat 29 essays over verschillende muzikanten of genres. Een van die essays gaat over Bob Dylan. Santoro heeft voor dat essay Dylans optreden tijdens het Newport Folk Festival van 2002 als uitgangspunt genomen, een concert waar hij bij was. Van daaruit schrijft Santoro een niet onaardig stuk van nog geen twintig bladzijden over Dylans carrière tot dan toe. Voor de ingevoerde Dylan-liefhebber heeft het stuk weinig nieuws te bieden, maar onaardig is het zeker niet. Wel had Santoro er goed aan gedaan om iemand feiten te laten checken. Zo maakt hij een aantal onnodige, slordige fouten. Twee voorbeelden: 

1. Het is niet Peter Orlovsky die in de openingsscène van Dont Look Back staat te praten met Allen Ginsberg terwijl Dylan papieren met woorden op de klanken van 'Subterranean Homesick Blues' aan de camera toont om ze vervolgens te laten vallen.

2. Tijdens de Europese tournee van 1966 zat niet Al Kooper achter het orgel.

Dat gezegd hebbende, mocht je de kans krijgen het essay van Santoro te lezen, doe het. Het is best aardig.

~ * ~ * ~

De behoefte om Blood On The Tracks te draaien is groot deze ochtend. Natuurlijk speelt mee wat ik twee dagen geleden schreef. Het feit dat ik een minimaal stukkie over het album tegenkwam in een gisteren bij de kringloop gevonden Mojo (nr. 88 van maart 2001) speelt zeker ook mee. De oplossing lijkt simpel: je pakt in zo'n geval het album uit de kast en draait het, maar zo simpel is het toch niet. Want welk album pak ik dan? De New York- of de Minneapolis-versie? En als het New York wordt, welke New York? Of moet het dan toch dat veertiende deel van The Bootleg Series worden? En wordt het dan de standaard-editie of de luxe boxset? 

Na lang - te lang - twijfelen heb ik gekozen voor die laatste optie: de boxset met zo'n beetje de complete sessies voor Blood On The Tracks.

Het is een tijdje geleden dat ik die box uit de kast heb gehaald - er is ook zoveel muziek om naar te luisteren. Achteloos schuif ik de eerste cd in de speler, zet het apparaat in werking en val stil. Als verdoofd blijf ik staan, tien, twintig minuten. Ik loop naar een stoel, laat me vallen en verdwijn in de kussens. Niet meer aanwezig, ben alleen nog oor. Wat is dit hartverscheurend mooi, pijnlijk mooi. Ik weet weer waarom deze box al een tijdje niet uit de kast is geweest. Dit draai je niet even tussendoor. Dit vraagt wat van mij, van de luisteraar. En nu stil zijn, luisteren. Niet meer. Alleen nog oor zijn.

~ * ~ * ~