In januari 1975 keek ik reikhalzend uit naar mijn tweede verjaardag. Ik kon niet wachten om groot te zijn, zo stel ik me zoveel jaar na dato voor. Herinneringen aan januari 1975 heb ik niet.
Het is vrijdag 17 januari 1975, ergens in Amerika pakt een muziekliefhebber in zijn favoriete platenzaak op de dag van release Blood On The Tracks van het plankje waar de nieuwe albums staan, loopt er mee naar de kassa, rekent af om vervolgens thuis voor de eerste keer de naald op de inloopgroef van die plaat te laten zakken.
Herinner jij je nog de eerste keer dat je Blood On The Tracks hoorde? Ik was achttien. Aan het eind van een dagje winkelen kocht mijn vriendin Blood On The Tracks voor mij. Cadeautje. Niet veel later zette ze mij aan de dijk. Ik werd die eerste keer luisteren niet overdonderd door 'Tangled Up In Blue'. 'Shelter From The Storm' liet mij niet sprakeloos achterover zakken in een stoel. 'Idiot Wind' misschien, een beetje. Die song kende ik al van Hard Rain, vond ik een sterke song, maar over het algemeen maakte Blood On The Tracks die eerste keer geen indruk op mij. Vreemd, achteraf gezien. Nu behoort het album zeker tot mijn favorieten, al heb ik wel een voorkeur voor de New York-versie moet ik bekennen.
Bezocht die muziekliefhebber ook een jaar eerder, op donderdag 17 januari 1974 zijn favoriete platenzaak om op de dag van release met Planet Waves naar huis te gaan? En is het niet vreemd dat - als ik de bronnen mag geloven - zowel Planet Waves als Blood On The Tracks op 17 januari is verschenen, de een op een donderdag, de ander op een vrijdag? Was er in de jaren zeventig, zoals nu, niet een vaste dag in de week waarop nieuwe albums uitkomen? En als dat wel zo is, welke van die tweede albums is dan niet op de 17de uitgekomen?
Ik kan me niet, zoals bij Blood On The Tracks, de eerste keer Planet Waves horen herinneren. Vreemd. Wat ik wel weet is dat ik dat album - in tegenstelling tot Blood On The Tracks - gelijk goed vond en in de loop der jaren alleen maar beter ben gaan vinden. Planet Waves is een van de meest gedraaide albums in huize Willems.
Nu ik die Planet Waves en Blood On The Tracks op deze 17de januari achter elkaar draai, realiseer ik me dat ik nog een knuppel in het hoenderhok te gooien heb: in een vergelijking bevat Blood On The Tracks de beste composities, maar als het gaat om Dylans zang, dan is Planet Waves een sterker album dan Blood On The Tracks. Luister maar, ergens vandaag. Het is 17 januari, de dag waarop zowel Planet Waves als Blood On The Tracks verscheen.
2 opmerkingen:
In die tijd waren er geen vaste verschijningsdagen nee, gelukkig niet. Planet Waves, waar Dylan inderdaad ongelofelijk mooi zingt, overweldigde mij bij eerste draaibeurt omdat we zo lang hadden gewacht op weer een echt bevlogen Dylan, maar ook omdat ik, 15 jaar, van huis weggelopen deze draaide bij mijn vluchtadres, met een meisje in gedachten waar ik precies tot aan het uitkomen van Desire, 5 januari 76, vanaf die dag mee zou zijn. Ze belde me, had ik het nummer Hazel gehoord, 'cause I'm up on a hill, and still you're not there?' Het was haar liefdesverklaring. Blood on the Tracks, waar Dylan's stem als een scheermes door het hart snijdt, kwam binnen als een mokerslag, ik besefte, onze liefde zou niet eeuwig zijn, het album was zoals Dylan zei pijnlijk... mooi, maar ja, te pijnlijk. Toen we samen voor het eerst Desire draaiden huilden we zonder bedaren vanaf Isis, en namen afscheid, elkaar bekennend, het album beschreef wat mooi was geweest maar niet meer zou zijn. Tja, deze zogenaamde trilogie markeerde een scharnierpunt in mijn geschiedenis, ik draai deze elpees zelden, en wanneer ik het doe moet niemand mij storen.
Bovenstaande reactie was overigens van mij, hans altena... hartelijke groet, alsnog... bij de laatste woorden drukte ik gewoon op de knop, dat zegt genoeg... en tja, ik heb ze gister maar even achter elkaar gedraaid, pfioe... en toen Street Legal er achteraan... Wordt tijd dat ik eens een verhaaltje schrijf over die tijd...
Een reactie posten