Ik luister naar opnamen van Oslo, Krefeld en Parijs. Denk met enige jaloezie aan de mannen en vrouwen die morgen de weg richting Brussel gaan. Staar naar de foto van een gemondkapte Bob Dylan in de straten van Parijs, voor zijn concert in het Grand Rex. Ik lees hier en daar wat recente recensies, probeer de namen van de musici in de band te onthouden en loop om de haverklap ietwat verdwaasd door huis, starend in het niets, de gedachten bij wat komen gaat.
Ik luister nog eens naar Rough And Rowdy Ways, kijk nog eens naar Shadow Kingdom, stippel de route van hier naar daar uit, voor de vierde keer in vijf dagen tijd.
Luister nogmaals naar Krefeld, plan de kledingkeuze zo dat mijn best zittende broek gedragen kan worden op de dag van het concert. Controleer het benzinepeil van de auto, probeer een paar uurtjes extra slaap te pakken, wat niet lukt. Overleg voor de veertiende keer met mezelf over de vraag of ik mijn telefoon wel of niet zal meenemen. Stip een alternatieve route uit, van hier naar daar, want stel je voor dat ik vast kom te staan zoals in 2005.
Lees in stilte de songteksten van de Rough And Rowdy Ways-songs nog eens over. Discuseer online met een onbekende tegenstander over de kwaliteiten van Dylan-de-zanger tot mijn bloeddruk dusdanig is opgelopen dat ik afstand moet nemen. Kijk een film, zoek afleiding, al laat ook dat de tijd niet sneller gaan. Maak een wandeling, krijg halverwege spijt en keer weer snel naar huis waar Krefeld voor een derde keer wacht.
Schrijf een e-mail vol prangende vragen naar Mojo, inclusief kopie voor AFAS Live, verstuur het niet, gooi het weg. Weer een half uur voorbij.
Had ik een hotel moeten boeken of heb ik toch de goede keuze gemaakt?
Zet nogmaals Parijs op. Druk de televisie aan, maar doe het geluid uit. Zap langs de verschillende kanalen, zoekend naar talkshows die aandacht voor de aanstaande concerten hebben. Controleer of de toegangskaarten nog liggen waar ik ze 20 minuten geleden heb neergelegd. Tel of ze er allemaal nog zijn. Twee keer. Kies toch een nieuwe plek, leg ze neer, loop weg en twijfel over de keuze.
Jas aan, naar buiten. Het tweede deel van Parijs op de koptelefoon. Zat er nou genoeg benzine in de tank? Broodjes meenemen of onderweg wat kopen? Doorlopen, even vergeten. Alleen maar luisteren. 'Crossing The Rubicon', ene been voor het andere zetten. Straks even plat. De tijd laten verglijden.
Scrol door de berichten op Facebook en Instagram. Korte en lange berichten schreeuwen me toe dat de concerten die geweest zijn zo goed waren. Kort filmpje van Bob Dylan die de concertzaal in Parijs verlaat. Ik kijk zes keer achter elkaar, probeer het filmpje door te sturen en raak het in mijn infantiliteit kwijt. Begin weer helemaal bovenaan op Facebook. Niks nieuws, maar wat maakt het uit. Surf voor de derde keer deze dag naar Expecting Rain, geen updates.
Wil opnieuw beginnen met Parijs en nu me uitsluitend concentreren op Dylans piano. Besluit het niet te doen, kijk nogmaals kritisch naar de geplande route van hier naar daar.
Controleer of er nog kaarten voor Brussel te koop zijn, al weet ik zeker dat ik niet ga. Maak iemand op Facebook uit voor 'Hans worst' omdat hij zegt dat Dylan niet kan zingen. Heb spijt en wis het bericht. Maak er 'dove klootzak' van.
Loop naar de winkel om te kijken of de nieuwe Uncut er al is. Niet dus. Loop naar huis, eet brood dat niet smaakt, luister nogmaals naar Krefeld. Niet alles, hier en daar een stuk. Hoe laat is het? Nog geen tijd.
1 opmerking:
Misschien moet je al vroeg op de dag naar Amsterdam gaan en de stad bekijken om je gedachten te verzetten. Dat is in ieder geval wat ik nu aan het doen ben. Groeten uit Brussel!
Een reactie posten