In vergelijking met alle andere narigheid is het natuurlijk maar klein bier, maar één van de gevolgen
aan corona was dat ik vergeten was hoe leuk het is om naar concerten te gaan! Dus dit jaar heb ik de
schade ingehaald. Eerst My Baby op het Bevrijdingsfestival in Rotterdam, die Masters of War
speelden (Bob Dylan op de My Baby manier, dat is even wennen), daarna de afscheidstournee van
Midnight Oil en als klap op de vuurpijl komt Bob Dylan ook weer naar Europa. Allemaal verschillende
stijlen, allemaal verschillende ervaringen en zo wordt 2022 toch na lange tijd weer een goed
concertenjaar.
Eerst Rough and Rowdy Ways maar weer eens opgezet om weer in de stemming te komen en dan op
naar Brussel. Stedentrip met concert, altijd leuk.
En dan is het eindelijk zover! Watching the River Flow met een lang intro. Geen gitaar deze keer, Bob
zat achter zijn piano en zou daar de rest van het concert blijven met af en toe een uitstapje om het
applaus in ontvangst te nemen. Lekkere blues. De laatste keer dat ik hem zag was in Verona in 2018
en ik kreeg meteen het gevoel dat het helemaal geen vier jaar geleden was, maar pas gisteren. Alsof
het gewoon één concert was met een pauze. Het was gewoon heerlijk om hem weer terug te
hebben. Net als toen was het zo swingend dat ik niet stil kon zitten, ik ben niet zo dol op zitten bij
een concert, zeker niet in die stoeltjes van Vorst Nationaal. Ik zat te hoog op de tribune om te
kunnen zien of Bob ervan genoot, dat is alleen weggelegd voor de voorste rangen. Maar als je zo
hoog zit heb je wel een mooi overzicht en het viel me op hoe statisch het allemaal was. Rijen zittende
mensen, Bob achter zijn piano en de muzikanten achter hem bewogen ook zo weinig dat het soms
was alsof je naar een foto zat te kijken. Het had bijna iets hypnotiserends, ook omdat zo alle
aandacht uitging naar de muziek. En, zoals iedereen al heeft opgemerkt, Bob is goed bij stem en de
band klinkt als een klok. Vooral de gitaristen. In de band van Bob Dylan ga je niet om de ster uit te
hangen en te soleren, maar om hem te ondersteunen en dat ging perfect, band en zanger waren één.
Ik hoef hier niet de hele setlist na te gaan, ik licht er een paar dingen uit. When I Paint My
Masterpiece werd ook in een swingend jasje gestoken en ik vroeg me af of het publiek nog zou
reageren op het zinnetje over Brussel en ze stelden niet teleur. Ook I’ll Be Your Baby Tonight werd I’ll
be your baby ce soir en dat werd begroet met gejuich. Maar niet iedereen pikte dat op. En het moet
gezegd, niet iedereen is zo onder de indruk als wij. Tijdens Gotta Serve Somebody zag ik al mensen
weglopen om niet meer terug te komen. Onbegrijpelijk als je het mij vraagt, maar ja. Ik had er in
ieder geval geen seconde van willen missen.
Afsluitend natuurlijk weer Every Grain of Sand met aan het eind de heerlijke harmonicasolo die een
Bob Dylan concert helemaal afmaakt. Applaus en dan is het weer voorbij. Nu Amsterdam en volgend
jaar? Zuid Europa, Azië? Dat zou ook een mooie vakantie zijn. In ieder geval, Bob Dylan is terug en ik
ben weer helemaal blij.
aan corona was dat ik vergeten was hoe leuk het is om naar concerten te gaan! Dus dit jaar heb ik de
schade ingehaald. Eerst My Baby op het Bevrijdingsfestival in Rotterdam, die Masters of War
speelden (Bob Dylan op de My Baby manier, dat is even wennen), daarna de afscheidstournee van
Midnight Oil en als klap op de vuurpijl komt Bob Dylan ook weer naar Europa. Allemaal verschillende
stijlen, allemaal verschillende ervaringen en zo wordt 2022 toch na lange tijd weer een goed
concertenjaar.
Eerst Rough and Rowdy Ways maar weer eens opgezet om weer in de stemming te komen en dan op
naar Brussel. Stedentrip met concert, altijd leuk.
En dan is het eindelijk zover! Watching the River Flow met een lang intro. Geen gitaar deze keer, Bob
zat achter zijn piano en zou daar de rest van het concert blijven met af en toe een uitstapje om het
applaus in ontvangst te nemen. Lekkere blues. De laatste keer dat ik hem zag was in Verona in 2018
en ik kreeg meteen het gevoel dat het helemaal geen vier jaar geleden was, maar pas gisteren. Alsof
het gewoon één concert was met een pauze. Het was gewoon heerlijk om hem weer terug te
hebben. Net als toen was het zo swingend dat ik niet stil kon zitten, ik ben niet zo dol op zitten bij
een concert, zeker niet in die stoeltjes van Vorst Nationaal. Ik zat te hoog op de tribune om te
kunnen zien of Bob ervan genoot, dat is alleen weggelegd voor de voorste rangen. Maar als je zo
hoog zit heb je wel een mooi overzicht en het viel me op hoe statisch het allemaal was. Rijen zittende
mensen, Bob achter zijn piano en de muzikanten achter hem bewogen ook zo weinig dat het soms
was alsof je naar een foto zat te kijken. Het had bijna iets hypnotiserends, ook omdat zo alle
aandacht uitging naar de muziek. En, zoals iedereen al heeft opgemerkt, Bob is goed bij stem en de
band klinkt als een klok. Vooral de gitaristen. In de band van Bob Dylan ga je niet om de ster uit te
hangen en te soleren, maar om hem te ondersteunen en dat ging perfect, band en zanger waren één.
Ik hoef hier niet de hele setlist na te gaan, ik licht er een paar dingen uit. When I Paint My
Masterpiece werd ook in een swingend jasje gestoken en ik vroeg me af of het publiek nog zou
reageren op het zinnetje over Brussel en ze stelden niet teleur. Ook I’ll Be Your Baby Tonight werd I’ll
be your baby ce soir en dat werd begroet met gejuich. Maar niet iedereen pikte dat op. En het moet
gezegd, niet iedereen is zo onder de indruk als wij. Tijdens Gotta Serve Somebody zag ik al mensen
weglopen om niet meer terug te komen. Onbegrijpelijk als je het mij vraagt, maar ja. Ik had er in
ieder geval geen seconde van willen missen.
Afsluitend natuurlijk weer Every Grain of Sand met aan het eind de heerlijke harmonicasolo die een
Bob Dylan concert helemaal afmaakt. Applaus en dan is het weer voorbij. Nu Amsterdam en volgend
jaar? Zuid Europa, Azië? Dat zou ook een mooie vakantie zijn. In ieder geval, Bob Dylan is terug en ik
ben weer helemaal blij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten