We passeren het theater toevallig als we op weg zijn naar het restaurant dat we hebben gereserveerd. Daar hoeven we straks niet meer naar te zoeken. De voorpret is er wel groter door geworden. Even na 19.00 uur zijn we terug. Zonder noemenswaardige rij kunnen we naar binnen. Het scannen van de tickets verloopt vlot, evenals het in de zakjes stoppen van de telefoons. Direct bij de deur worden de zakjes aangereikt en een stap verder zorgen mensen voor het sluiten. In de zaal staan theatermedewerkers klaar om iedereen naar z’n plek te wijzen. Onder de ruggen van de stoelen voor ons (Royal Circle) hangen theaterkijkers, die je voor een pond uit de grip kunt halen. Ze vergroten niet veel, maar halen het podium wel iets dichterbij.
De zaal is tot de laatste plaats bezet als het licht uitgaat en het klassieke intro wordt overstemd door een juichend Palladium. Het is me direct duidelijk dat de band een gitarist mist. In eerste instantie denkt ik dat Doug Lancio ontbreekt, maar hij blijkt op het podium de positie van Bob Britt te hebben ingenomen. Hij staat nu niet meer zoals de voorgaande concerten amechtig dicht op de schouder van Dylan mee te kijken. De communicatie is nu duidelijk meer met bassist Tony Garnier. Af en toe wenkt Dylan met het hoofd Lancio naar hem toe en moet de gitarist reageren op zijn pianospel of voor extra versterking zorgen als Bob op de toetsen hamert.
Het is lullig voor Bob Britt, maar ik heb geen moment het gevoel dat ik hem mis. Integendeel. Vooral de verstilde nummers winnen juist aan kracht nu er een gitaar minder klinkt. Met de absentie lijkt Dylan het zijn muzikanten ook niet moeilijk te willen maken. Het komt me over dat hij met zijn pianospel binnen de lijntjes probeert te kleuren. Er zijn minder hoorbare fouten. Bij een intro in het donker (ik heb niet onthouden bij welk nummer) blaast hij een paar keer op zijn harmonica alsof hij wil aangeven in welke maat of toonsoort begonnen moet worden.
Het geluid in de zaal is fantastisch. Achter in het theater hangen boven de laatste rijen kleine geluidsboxen, die bijdragen aan de optimale verdeling. Hoogtepunten van de avond? 'I Contain Multitudes', 'Black Rider', 'Key West' en het wederom losjes geïmproviseerde 'I’ll Be You’re Baby Tonight'.
Aangename verrassing voor mij was 'Mother of Muses'. Tot nu toe naar mijn mening het minste nummer op zijn laatste plaat. Bij de twee keer in Amsterdam dwaalden mijn gedachten af, maar dit keer kwam het binnen. Het bleek zo’n oorwurm dat het op de terugweg in de metro in mijn hoofd bleef zingen. Strijdend met 'Every Grain Of Sand', waarmee wederom een uitroepteken werd gezet achter een fantastisch concert. De beste recensie was van mijn echtgenote. Ze kende de laatste plaat van Dylan nog niet, maar was onder de indruk van het nieuwe materiaal en vond het jammer dat het na een kleine twee uur was afgelopen. Haar advies: ogen dicht en geconcentreerd luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten