aantekening #8424 [4 tracks]

Deze maandagochtend vier tracks die in de afgelopen week voorbij kwamen en die het verdienen om vandaag nogmaals beluisterd te worden, ergens deze ochtend tussen het tweede en derde kopje koffie.

1. Het is 19 april 1993, Bob Dylan loopt het podium op in het Hutsville Convention Center in Hutsville, Alabama, akoestische gitaar om zijn nek. Het podium opkomend, zo stel ik mij voor, begint hij te spelen: het door Stephen Foster geschreven 'Hard Times'. Zodra hij bij de microfoon is, begint hij gelijk te zingen. Uit alles blijkt dat hij gedreven is deze avond. Niks noodzaak tot inzingen, ruwe rasp of zoiets. Het is vanaf de eerste noot goed. 'Hard Times' is een song die hij eerder opnam voor zijn album Good As I Been To You, maar vanavond doet dat er niet toe, dit is een nieuwe song, een nieuwe 'Hard Times'. Na het eerst couplet blijkt Dylan niet alleen op het podium te staan, Bucky Baxter is achter hem aangelopen. Voor zijn buik een accordeon waarmee hij de ruimte tussen de coupletten vult. 

Na dit ingetogen begin barst het concert open met 'Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again', gehele band op het podium, maar daar gaat het nu niet om. Vandaag blijf ik hangen bij opener 'Hard Times'.

2. Door die accordeon in 'Hard Times' moest ik denken aan 'Born In Time' van Under The Red Sky, de song waarop Bob Dylan zelf de accordeon bespeelt. Goede song, dit 'Born In Time', sowieso een goed album, Under The Red Sky. Het is jammer dat veel mensen niet voorbij het besmuikt wijzen naar de tekst van opener 'Wiggle Wiggle' komen en zodoende niet horen hoe goed dit album is. Afgaande op de paar outtakes van Under The Red Sky die circuleren, hoop ik dat the powers that be na het verschijnen van Fragments eens denken aan Under The Red Sky bij het brainstormen over een volgend deel in The Bootleg Series.

Bob Dylan blinkt uit in vele disciplines die bij muziek maken horen, maar het zingen van een duet hoort daar niet bij, als je het mij vraagt. Hij kan het wel, maar het lukt niet altijd. Op 'Born In Time' werkt het wel, het samen zingen. Die tweede stem is van David Crosby. 

3. Vraag een willekeurige muziekliefhebber wat zijn / haar vijf favoriete albums van Bob Dylan zijn. De kans is groot dat daar Blonde On Blonde bij zit. Vraag vervolgens aan die persoon om enkele songs van Blonde On Blonde te noemen. De kans dat daar 'Temporary Like Achilles' bijzit, is niet zo groot. Het is niet de Blonde On Blonde-versie van 'Temporary Like Achilles' die vanochtend tussen het tweede en derde bakkie nogmaals voorbij komt, maar de eerste take van deze song, alleen te vinden op de collector's edition van The Cutting Edge, het twaalfde deel van The Bootleg Series. Dylans zang op deze eerste take is nog slepender dan op de versie die uiteindelijk op Blonde On Blonde (take 4) terecht zou komen. Door het beluisteren van 'Temporary Like Achilles' als losse track, los van Blonde On Blonde, in een andere versie dan de albumversie, valt ineens op hoe sterk deze ietwat vergeten song is.

4. In oktober 1963 verscheen een versie van Dylans 'John Brown' op Broadside Ballads vol. 1, maar wie had dat door of had anno 1963 het geld om dat album voor die paar Dylan-songs te kopen? Om het nog wat ingewikkelder te maken, werden Dylans bijdragen aan dit album weggestopt achter het pseudoniem Blind Boy Grunt. Pas in 1995 verscheen 'John Brown' op een Dylan-album, MTV Unplugged was dat. Niet Dylans finest hour, als je het mij vraagt. Ik luister liever naar de 'John Brown' van 19 april 1996, een concert in Portland, Maine. Op de dag af drie jaar na 'Hard Times' waarmee ik begon. Is deze 'John Brown' groots? Is het het beste wat Bob Dylan ooit heeft gedaan? Nee, gelukkig niet. Alleen luisteren naar het allerbeste maakt de oren doof voor heel veel uitstekende muziek. Deze 'John Brown' is een zeer goede 'John Brown' die op de een of andere verwrongen manier uitstekend past bij deze ochtend, ergens tussen het tweede en derde kopje koffie.