Voor de mensen wakker worden & handen willen schudden, draai ik Shot Of Love. Dit is mijn muziek, dit is wat ik wil horen voor ik aan een nieuwe dag begin. Een nieuw jaar waarin nu al de herhaling is geslopen. Terwijl de titelsong door de kamer fluistert - het is vroeg, huisgenoten slapen nog - zet ik thee en mijmer wat voor me uit.
Ik denk aan de boekenmarkt, de man met het Dylan-shirt & de korte conversatie, niet over boeken maar over de muziek, de concerten.
Ik denk aan het wankele overstapje van de zanger op het podium van AFAS Live & de stem waarvan de rekenaars zeggen dat 'ie oud moet zijn, maar waarvan de klanken nog fris klinken.
Ik denk aan Hearts Of Fire en vraag me af waarom de ene kunstuiting dateert en de andere niet.
Ik denk aan The Philosolphy Of Modern Song, aan Tarantula en Chronicles, aan de behoefte van lezers & besprekers om een rangschikking te maken, aan hoe ik die behoefte niet voel, maar als ik die zou hebben wel weet welke van die drie titels ik bovenaan zou zetten.
Ik denk aan 'T.V. Talkin' Song', aan Sometimes you gotta do like Elvis did and shoot the damn thing out, aan de man die nu al een jaar vijf om de paar maanden een exemplaar van Under The Red Sky op Marktplaats te koop zet met de vermelding dat het album 'Zeldzaam op vinyl' is, maar de plaat maar niet lijkt kwijt te raken.
Ik denk aan het Bob Dylan Center en aan dat de moderne wereld misschien klein is, maar nog niet klein genoeg is om alles binnen handbereik te hebben.
Ik denk aan zoon- en dochterlief die met trots hun zelf gekochte Dylan-shirt dragen.
Ik denk aan Johnny in zijn kelder, aan Lily, Rosemary & The Jack Of Hearts. Ik denk aan Ramona, aan Johanna & Angelina, of ze nou 'Farewell' zegt, of niet.
Ik denk aan Time Out Of Mind & vraag me af hoe Daniel Lanois naar de nieuwe Bootleg Series gaat luisteren.
Ik denk aan 'Every Grain Of Sand', ik denk altijd aan 'Every Grain Of Sand', aan de song die Shot Of Love afsluit, aan de versie met de hond en sinds afgelopen oktober aan de hand, opgestoken boven de hoofden van het publiek, wijzend, gebarend bij iedere stembuiging van de meester.
Ik denk aan de mannen & vrouwen die net zo gegrepen zijn als ik door die stem.
Ik denk aan die stem. Ik denk aan zoveel meer, maar wat doet het er toe wanneer die stem er is.
Ik wens alle lezers van de Bob Dylan aantekeningen veel (Dylaneske) schoonheid voor 2023.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten