de wereld wordt geleid door hen die nooit naar muziek luisteren

Afgelopen maandag schreef ik over Tarantula voor de zoveelste keer lezen. Meestal raas ik door dat boek heen, van kaft tot kaft in enkele uren. Dit keer besloot ik mijn tijd te nemen, iedere dag een stukkie. Niet te snel. 
Het mooie van Tarantula lezen is dat het boek mij regelmatig met stomheid geslagen achterlaat. Neem nou gisteravond. De inauguratie van Joe Biden had ik grotendeels langs mij heen laten gaan. Ik hoef niet naar de ceremonie te kijken om het belang van de transitie te onderschrijven. Wel had ik op Facebook enkele berichten gezien over Jennifer Lopez' versie van "This Land Is Your Land" tijdens die festiviteiten. Ik heb het niet gehoord, ik weet niet hoe het klonk en of 't gepast was. De berichten op Facebook spraken elkaar nogal tegen, van schitterend tot schande. Ik besloot niet te luisteren naar Lopez, Facebook en de inauguratie te laten voor wat ze zijn en Tarantula op te pakken.

In het derde hoofdstuk dat ik las, stond het er ineens. Het heeft er natuurlijk altijd gestaan, Dylan schreef het halverwege de jaren zestig, maar nu zongen de woorden zich los van het boek het schreeuwden mij tegemoet:

this land is your land & this land is my land - sure - but the world is run by those that never listen to music anyway

Mij god, wat is het goed om Tarantula te lezen. En nee, Bob Dylan heeft geen voorspellende gaven, hij is geen profeet, maar wat heeft hij het achteraf gezien verdomd vaak bij het rechte eind gehad. 

Lees Tarantula. Het ergste wat je kan gebeuren is dat je de wereld, jouw wereld vanuit een andere invalshoek leert zien.