Spencer Leigh - Bob Dylan: Outlaw Blues

Er is meer dan één manier om het schrijven van een Dylan-biografie aan te pakken. Het kan kort, zoals bijvoorbeeld Sjoerd de Jong heeft gedaan, of uitputtend, zoals Clinton Heylin doet. De focus kan liggen op het privéleven (Sounes) of juist 't werk (wederom Heylin). Een biografie kan (deels) gebaseerd zijn op gesprekken met het onderwerp van het boek zelf (Robert Shelton) of geschreven zijn door een auteur die moeite heeft met het verschil tussen feit en fictie (Bob Spitz). In de Dylan-bibliotheek heeft de biografielezer voldoende keuze. Nu is er een nieuwe biografie, Bob Dylan: Outlaw Blues van Spencer Leigh. De vraag is of deze biografie iets toevoegt aan de reeds goed gevulde boekenkast.

Afgaande op de eerste indruk moet Bob Dylan: Outlaw Blues een aanwinst zijn. Dik boek, uitstekende titel, na Behind The Shades van Clinton Heylin waarschijnlijk de beste titel om Bob Dylan te vangen: Outlaw Blues. Daarnaast is Leigh een ervaren biograaf. Eerder schreef hij biografieën over Buddy Holly, Elvis, Simon & Garfunkel en Frank Sinatra. Verder schreef hij enkele boeken over The Beatles en is hij, aldus de achterflap, journalist, BBC-radiomaker en een autoriteit op het gebied van de populaire muziek. Een man met kennis van zaken dus, zowel als het gaat om muziek, als om het schrijven van een biografie. 

Volgens de achterflap van het boek is Outlaw Blues "an in-depth account with new information and fascinating opinions, both from the author and his interviewees." Kortom: genoeg redenen om hoopvol gestemd te beginnen aan Bob Dylan: Outlaw Blues.

Wat Leighs biografie onderscheidt van alle andere Dylan-biografieën is dat hij ieder hoofdstuk begint met een stuk achtergrondinformatie om zodoende Dylans leven en werk in een context te zetten. Deze achtergrondinformatie varieert van een minibiografie over Woody Guthrie, via een overzicht van muzikanten die filmmuziek opnemen, tot aandacht voor muzikanten en religie. Regelmatig slaat Leigh in deze context-stukken wat door: aandacht voor muzikanten die aangemerkt worden als "de nieuwe Bob Dylan" is prima, maar twaalf (!) pagina's lang is wat overdreven. In veel van deze context stukken valt de naam Bob Dylan niet of nauwelijks, daarmee is Outlaw Blues waarschijnlijk ook de biografie met de meeste bladzijdes waarop de naam van Bob Dylan niet genoemd wordt.

In de rest van de pagina's wordt Dylans biografie vertelt in chronologische volgorde. In de meeste Dylan-biografieën neemt het aantal bladzijden dat de biograaf besteedt aan een jaar-in-het-leven-van af naarmate het heden meer en meer nadert. Dat is ook logisch: hoe recenter de geschiedenis, hoe minder er over geschreven is / bekend is. Shelton wordt vaak (terecht) verweten dat hij in zijn biografie wel heel snel door de laatste jaren fietst. Leigh maakt het nog bonter. 

De hoofdtekst loopt tot pagina 451. Op bladzijde 388 begint het hoofdstuk over de jaren 1990 tot 1999. dit betekent dat de eerste ruim 380 bladzijde Dylans leven en carrière tot 1990 bevatten, terwijl de periode 1990 - 2020 (30 jaar!) nog geen zeventig bladzijde krijgen. 

Op bladzijde 435 schrijft Leigh over het jaar 2009, een bladzijde verder gaat het over Dylans muziek in 2012. Dat is een sprong van 3 jaar in enkele alinea's!

Dat neemt niet weg dat Dylans levensverhaal zoals vertelt door Spencer Leigh degelijk in elkaar zit. Hij vertelt in grote lijnen het verhaal zoals het is. Soms maakt hij sprongen in de tijd, vergeet hier en daar een recente uitgave van Dylans muziek, om vervolgens weer in te zoemen op details die Leigh interesseren. De "in-depth account" die de achterflap belooft, ben ik niet tegengekomen, om nog maar te zwijgen over de in het vooruitzicht gestelde "new information". De beloofde meningen van de auteur zijn vooral te vinden in de mislukte pogingen om een oordeel met humor te geven. Leigh is niet grappig waardoor zijn tientallen als grappig bedoelde terzijdes eerder storen dan toevoegen. 

Dat allemaal samen zou Outlaw Blues tot geen slechte (maar zeker ook geen erg goede) biografie over Bob Dylan maken.

Waardoor Leigh echt door de mand valt is de klinkklare onzin die hij zo hier en daar door zijn verhaal strooit. Ooit gehoord van de songs "Home Of The Rising Sun", "Gonna Change My Of Living", "God Gave Names To All The Animals" of "Times Have Changed"? 

Volgens Leigh trad Bob Dylan op in de show van David Letterman in 1975, zat de poster van Milton Glaser bij Bob Dylan's Greatest Hits vol. II en is Biograph een box met 2 cd's.

Verder weet Leigh niet het verschil tussen "I'll Keep It With Mine" en "On The Road Again", verwart hij de tournees van 1976 en 1978 met elkaar, noemt hij de box met 36 cd's van tournee 1966 een bootleg en weet hij het verschil niet tussen "Cocaine Blues" en het door J.J. Cale geschreven "Cocaine". 

Het is jammer dat niet een goede fact-checker Leighs manuscript heeft doorgenomen voor het naar de uitgever ging. Was dat gebeurt, was Outlaw Blues een redelijke biografie geweest. Zoals het nu is, is het onder de maat, helaas.