so sing aretha... sing mainstream into orbit! sing the cowbells home! sing misty... sing for the barber & when youre found guilty of not owning a cavalry & not helping the dancer with laryngitis...
En terwijl mijn ogen over die woorden glijden, zingt die stem in mijn achterhoofd:
Play me a song, Mr. Wolfman Jack
Play it for me in my long Cadillac
Play that Only The Good Die Young
Take me to the place where Tom Dooley was hung
Play St. James Infirmary in the court of King James
If you want to remember, better write down the names
Play Etta James too, play I’d Rather Go Blind
Play it for the man with the telepathic mind
Play John Lee Hooker play Scratch My Back
Play it for that strip club owner named Jack
Toeval? Natuurlijk (niet). Het maakt niet uit of het toeval is of niet. Het maakt niet uit dat het (mij) aan de herhaling in "America" en zoveel andere gedichten van Allen Ginsberg doet denken. Het maakt niet uit dat ik voor het eerst tijdens Tarantula lezen aan "Murder Most Foul" denk simpelweg omdat ik nooit eerder Tarantula las in de tijd dat ik bekend ben met "Murder Most Foul". Het maakt niet uit dat ik twijfel over toeval waar niks te twijfelen valt. Het maakt niet uit.
Hoe vaker ik Tarantula lees, hoe meer ik twijfel aan mijn verstand. Waarom vind ik dit boek niet slecht, niet onleesbaar zoals het gros van de mensheid vindt? Ben ik gek? Afwijkend? Niet goed snik?
Lees ik dingen die er niet zijn? Zijn er in Tarantula dingen die ik niet lees? Niet begrijp? Denk ik te begrijpen waar niks te begrijpen valt? Waar is het mis gegaan met mij? Waar is die kronkel in mijn kop ontstaan die mij keer op keer Tarantula laat lezen? Vrijwillig. Met plezier.
Waarom is Tarantula het boek dat ik mee zal nemen naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland? Simpel: het is onmogelijk om Tarantula uit te lezen. Natuurlijk heb ik het boek wel uitgelezen, in de zin van: gelezen van kaft tot kaft. Vele malen zelfs. Maar echt uitgelezen in de zin van: ik hoef 't niet nogmaals te lezen, dat zou herhaling zijn, ik weet immers al wat er komen gaat. Ik heb 'm in mijn vingers, ik weet 't, snap 't, kan het navertellen in eigen woorden: dat nooit.
En daarom blijven ik lezen.
1 opmerking:
Beste Tom, je beschrijft precies wat ik zoek in goede, nee, interessante boeken: dat je ze steeds weer kunt herlezen, dat ze raadsels bevatten die je elke keer weer anders doen kijken naar de dingen, dat ze onder woorden brengen wat niet onder woorden te brengen valt, maar wel zo daarover beelden in je oproept die het benaderen, telkens van een andere zijde... En dat doet Tarantula! Het is zo muzikaal, en vol tragikomische scenes en absurde maar toch levensechte figuren die je op straat tegen zou kunnen komen (in het burgerlijk afgevlakte Holland niet zo vaak). Nee je bent niet gek, maar hebt wel oog voor het gekke, en dat vertolkt de prozapoëzie van Dylan in Tarantula. Ik verbaas me vaak over hoe hier mensen hun schouders ophalen bij beeldende taal, zeg het maar gewoon, zeggen ze dan... Dat is waarom ik nog maar zelden een Nederlandse schrijver lees, het is zo saai en één-dimensionaal, alsof de auteurs door één mond praten, overal dezelfde soort zinnen, amper verbeelding... The motorcycle Black Madonna two-wheeled gypsy queen zul je in deze buurt niet tegen komen...
groet hans altena
Een reactie posten