aantekening #7664
Soms gaan zaken mij pas opvallen nadat ik er vele malen mee geconfronteerd ben. In een van de laatjes in mijn achterhoofd zit het feit dat The Beatles tijdens een bezoek aan Parijs The Freewheelin' Bob Dylan ontdekten. Daar is een foto van: Paul McCartney en John Lennon in een hotelkamer in Parijs, McCartney heeft The Freewheelin' Bob Dylan vast.
Vanmiddag las ik in Bob Dylan Outlaw Blues van Spencer Leigh: "Dylan had not broken through in the UK, but the Beatles played and listened to Freewheelin' in January 1964. George Harrison recalled, 'We got a copy of Freewheelin' in Paris and we wore it out.'"
Vanmiddag las ik in Bob Dylan Outlaw Blues van Spencer Leigh: "Dylan had not broken through in the UK, but the Beatles played and listened to Freewheelin' in January 1964. George Harrison recalled, 'We got a copy of Freewheelin' in Paris and we wore it out.'"
Tijdens het lezen van bovenstaande ging het bijpassende laatje in mijn kop open. Opgeslagen feiten werden met het gelezene vergeleken. Oud nieuws, wist ik al, heb de bijbehorende foto gezien.
Ik wilde al verder gaan toen het door mijn kop schoot: The Beatles kochten The Freewheelin' Bob Dylan in Parijs, in Frankrijk werd The Freewheelin' Bob Dylan uitgebracht onder de titel En Roue Libre. Logischerwijze kochten The Beatles deze Franse Freewheelin'. Mijn herinnering zegt mij echter dat op die foto van Lennon en MacCartney geen En Roue Libre maar "gewoon" The Freewheelin' Bob Dylan op de hoes van de plaat in handen van McCartney staat.
Foto erbij gezocht: Freewheelin', geen En Roue Libre.
Het antwoord waarom The Beatles in januari 1964 niet En Roue Libre in Parijs kochten, maar The Freewheelin' Bob Dylan is snel gevonden: de Franse Freewheelin' verscheen pas in mei 1965, 16 maanden nadat The Beatles in Parijs Dylans tweede kochten.
Dat maakt mij dan weer nieuwsgierig: welke The Freewheelin' Bob Dylan kochten The Beatles dan in januari 1964 in Parijs? De enige persingen die in januari 1964 waren verschenen zijn Engelse, Amerikaanse en Canadeze mono- en stereopersingen. De meest logische kandidaat is de Engelse monopersing, de Engelse stereopersing heeft het woord "stereo" op de voorzijde van de hoes, dit is niet te zien op de hoes in McCafrtney's handen. De Engelse mono Freewheelin' verscheen in november 1963, dat moet dus kunnen. Maar helaas, het is geen Engelse persing die McCartney op de foto in zijn handen heeft. Wanneer je het exemplaar in handen van McCartney vergelijkt met de hoes van de Engelse monopersing van The Freewheelin' Bob Dylan, dan zie je dat de ruimte tussen de titel en de bovenzijde van de hoes op de Engelse persing groter is dan op hoes in McCartney's handen.
De Amerikaanse en Canadese Stereoperingen hebben net als de Engelse persing het woord "stereo" op de voorzijde van de hoes. Blijft over de Amerikaanse en Canadese mono-persing van The Freewheelin' Bob Dylan. De hoezen van deze platen hebben dezelfde smalle ruimte tussen titel en bovenkant van de hoes zoals op de hoes op bovenstaande foto. Het moet een van deze twee persingen zijn die The Beatles kochten in Parijs in februari 1964.
50th Anniversary Collection: 1970 - deel 4
In drie eerdere delen heb ik het grootste deel van de songs op 50th Anniversary Collection: 1970 al bespreken. In dit laatste deel het staartje.
sessie 4 juni 1970
Volgens Michael Krogsgaard, de man die Dylans opnamesessies op een rijtje zette, werd tijdens de sessie van 4 juni "Big Yellow Taxi" opgenomen, drie takes waarvan 1 compleet en 4 inserts. Dit heeft blijkbaar slechts 1 complete take van de Joni Mitchell-song opgeleverd, deze is te vinden op Dylan. De instrumentale track die op 50th Anniversary Collection: 1970 staat wordt door Krogsgaard in zijn overzicht niet genoemd. Van zowel "Three Angels" als "New Morning" werden tijdens deze sessie 3 takes opgenomen waarvan de eerste en derde take compleet zijn. Van beide songs is de derde take op New Morning terecht gekomen en de eerste take op 50th Anniversary Collection: 1970.
1. Bring Me Little Water, Sylvie – Take 1
2. Three Angels
3. Tomorrow Is a Long Time – Take 1
4. Tomorrow Is a Long Time – Take 2
5. New Morning
6. Untitled 1970 Instrumental #2
De tweede take van "Bring Me Little Water, Sylvie" is te vinden op Another Self Portrait, op 50th Anniversary Collection: 1970 staat de eerste take. Deze eerste take lijkt iets rustiger, iets meer ingehouden gebracht dan de take op Another Self Portrait. Het verschil tussen de twee takes is klein.
Ik ben gecharmeerd van de gitaar in "Three Angels", met name aan het begin van de song. Orgel, gitaar, drums en Dylans stem, meer niet. Pas tegen het eind van de take komen de achtergrondzangeressen er bij. De stemmen van de dames zijn op deze take veel meer op de achtergrond dan op de take op New Morning. Zeer de moeite waard, deze take.
Twee New Morning-takes van "Tomorrow Is A Long Time". Dit klinkt zo anders dan de bekende versie van 12 april 1963 die te vinden is op More Bob Dylan Greatest Hits en tegelijkertijd klinkt de eerste van de twee takes zo bekend, waarschijnlijk van een bootleg.
De tweede take heeft iets meer een hink-stap-sprong-arrangement. Wat deze twee takes van "Tomorrow Is A Long Time" duidelijk maken is dat een song niet één ding, niet "slechts" in één versie kan bestaan / kan werken. Een aanwinst, deze twee takes.
De eerste take van "New Morning" mist nog iets van de drive van take 3. De op het orgel gespeelde partij wijkt op een aantal punten sterk af in vergelijking met take 3. Dylans stem is op deze take grandioos, met dat randje. Die stem die in een woord meer dan één betekenis kan leggen door klankkleur, volume, emotie. Geen blazers op deze take in tegenstelling tot de takes op New Morning (kort) en Another Self Portrait.
De titelloos gebleven instrumentale track is wel aardig, voortgedreven door mondharmonica. Is dit Dylan op harmonica?
Wat is dit? Een serieuze poging om een backing track op te nemen? Een stel muzikanten die wat lopen te klooien in de studio? Geen idee, lekker klinkt het wel.
sessie 5 juni 1970
Krogsgaard overzicht van deze sessie wijkt op twee punten af van wat er op 50th Anniversary Collection: 1970 staat. Zo werden er volgens Krogsgaard twee complete takes van "What It's All About" opgenomen. Dit is niet een of andere onbekende song, maar een foutje op de recording sheet. "What It's All About" is "Sign On The Window". In plaats van deze titel op de recording sheet te schrijven, werd een titel gebaseerd op de laatste regel tekst van deze song genoteerd: "That must be what it’s all about". Daarnaast werd tijdens deze sessie, aldus Krogsgaard, een instrumentaal nummer met de titel "Ahoooah (Owau)" opgenomen. Deze instrumental is niet te vinden op 50th Anniversary Collection: 1970, of dit moet de instrumental zijn die onder de titel "Untitled 1970 Instrumental #2" te vinden is op 50th Anniversary Collection: 1970 wat zou betekenen dat of Krogsgaard of Sony een vergissing heeft gemaakt bij het dateren van deze opname.
1. Went to See the Gypsy
2. Sign on the Window – Stereo Mix
3. Winterlude
4. I Forgot to Remember to Forget 1
5. I Forgot to Remember to Forget 2
6. Lily of the West – Take 2
7. Father of Night – rehearsal
8. Lily of the West
De sessie begint met "Went To See The Gypsy". Dit is de vijfde versie van deze song op 50th Anniversary Collection: 1970 en dit is naar mijn smaak de zwakste van de vijf. Dylan zingt dit sterk, daar ligt het niet aan. Het is de bijdrage van de achtergrondzangeressen die voor mij niet werkt.
"Sign On The Window": Heerlijk dit, hier en daar een iets afwijkende tekst. Mooi die gitaar voor in de mix. Another Self Portrait, het deel van the Bootleg Series vol outtakes van Self Portrait en New Morning, heeft vooral een herwaardering van Self Portrait teweeg gebracht. Ik hoop dat 50th Anniversary Collection: 1970 voor een herwaardering van New Morning gaat zorgen, dat album verdient het.
"Winterlude": luister goed naar de eerste 2, 3 seconden. De mondharmonica, piano. Het lijkt wel alsof Dylan "Thirsty Boots" inzet, opgenomen tijdens de sessie van 4 maart, om dan over te stappen op "Winterlude". Was het spelen van "Thirsty Boots" tijdens die sessie in maart het "opstapje" om "Winterlude" te kunnen schrijven? Volgens Krogsgaard werden er 5 takes van "Winterlude" opgenomen tijdens deze sessie, waarvan alleen de takes 4 en 5 compleet zijn. Take 4, aldus Krogsgaard, verscheen op New Morning en dus is dit take 5. Het loopt net iets meer gesmeerd dan de take die op New Morning staat. Het gitaarspel is op deze take sterk. Mondharmonica aan het eind, helaas wordt de opname weggedraaid. Sony: corrigeer dit op het in februari te verschijnen 1970, graag de hele opname. Dank u.
Twee takes van "I Forgot To Remember To Forget". Sterk harmonicaspel in de eerste take. De tweede take is in een lager tempo gespeeld waarbij de baspartij meer op de voorgrond komt. Deze tweede take vind ik net iets sterker, vooral door hoe Dylan dit zingt. Ook hier weer harmonica.
"Lily Of The West" is naar mijn smaak de sterkste song op Dylan. Hier de eerste van twee alternatieve takes. In een rustig tempo, wat minder goed werkt dan het wat hogere tempo van de versie op Dylan. Halverwege de take wordt het geheel wat levendiger.
Volgens Krogsgaard werden er vier complete takes van "Farther Of Night" tijdens deze sessie opgenomen waarvan er één op New Morning verscheen. Slechts één alternatieve take is te vinden op 50th Anniversary Collection: 1970. Waarom ontbreken de twee andere alternatieve takes op deze release? (Of heeft Krogsgaard zich vergist en zijn er slechts twee complete takes van "Father Of Night" opgenomen tijdens deze sessie?)
De nadruk ligt, nog meer dan bij de New Morning-take, op Dylans stem en piano. Dit klinkt als een ruwe versie, leuk om te horen.
Een tweede alternatieve take van "Lily Of The West" begint net als de vorige rustig. Dylans stem voor in de mix, de stemmen van de achtergrondzangeressen te voor in de mix. De overgang van het rustige naar het tweede deel van de song is in deze take beter dan in de vorige take.
sessie 12 augustus 1970
Na de opnamesessie 5 juni volgden, aldus Krogsgaard, nog één gewone sessie voor New Morning op 30 juni waarbij alleen een aantal takes van "Blowin' In The Wind" werden opgenomen en twee overdub-sessies in juli. Als het klopt dat er op 30 juni opnamen zijn gemaakt, waarom is hiervan dan niks op 50th Anniversary Collection: 1970 terecht gekomen?
Na de twee overdub-sessies volgde op 12 augustus nog een laatste gewone opnamesessie voor New Morning. Tijdens deze sessie werden drie songs opgenomen: "If Not For You", "Time Passes Slowly" en "Day Of The Locusts". Het lijkt er op dat de samenstellers van 50th Anniversary Collection: 1970 zich bij het selecteren van tracks van deze sessie vreselijk vergist hebben. Van "Time Passes Slowly" werden tijdens deze sessie twee complete takes opgenomen, waarvan er eentje op New Morning terecht kwam. Die andere complete take had op 50th Anniversary Collection: 1970 moeten staan. Van "Day Of The Locusts" werden twee complete takes opgenomen, waarvan er eentje op New Morning staat en de andere op 50th Anniversary Collection: 1970 waar deze opname ten onrechte wordt toegeschreven aan de sessie van 1 juni. Van "If Not For You" werden tijdens deze sessie drie complete takes opgenomen, waaronder de take voor New Morning. De andere twee takes hadden op 50th Anniversary Collection: 1970 terecht moeten komen. Volgens de tracklist van 50th Anniversary Collection: 1970 staan er inderdaad 2 takes van "If Not For You" van de sessie van 12 augustus op deze release, maar deze opnamen zijn identiek aan de takes van deze song die de derde cd van 50th Anniversary Collection: 1970 openen, daar toegeschreven aan de sessie van 2 juni.
Dit is een puzzel. Volgens Krogsgaard werden er op 2 juni twee complete takes van "If Not For You" opgenomen waarvan er 1 terecht kwam op Another Self Portrait. Zoals eerder gezegd werden er op 12 augustus 3 complete takes van "If Not For You" opnemen, waarvan er 1 op New Morning verscheen. Logischer wijze zou 50th Anniversary Collection: 1970 dus 1 alternatieve take van "If Not For You" van 2 juni en twee alternatieve takes van deze song van de sessie van 12 augustus moeten bevatten. Wat 50th Anniversary Collection: 1970 heeft is twee alternatieve takes van "If Not For You", beide toegeschreven aan zowel de sessie van 2 juni als van 12 augustus. Op 50th Anniversary Collection: 1970 ontbreken dus in ieder geval 1 take van "If Not For You" en 1 take van "Time Passes Slowly".
In februari verschijnt onder de titel 1970 de 50th Anniversary Collection: 1970 voor een breed publiek. Uit het persbericht blijkt dat in ieder geval 1 fout van 50th Anniversary Collection: 1970 gecorrigeerd is voor die release: "Day Of The Locusts" zal op 1970 niet meer worden toegeschreven aan de sessie van 1 juni, maar aan de sessie van 12 augustus. Uit het officiële persbericht blijkt niet dat die andere fout gecorrigeerd is: de dubbele takes van "If Not For You" vervangen door de ontbrekende alternatieve takes van "If Not For You" en "Time Passes Slowly". Laten we hopen dat dit een foutje in het persbericht is en dat 1970 ook deze twee alternatieve takes zal bevatten.
1. If Not for You – Take 1
2. If Not for You – Take 2
Deze twee takes zijn eerder besproken in deel 3, zie hier.
aantekening #7661
Hoe belangrijk is het om details over een opnamesessie te weten voor het kunnen genieten van de muziek? Het verstand zegt dat de gehoorde muziek niet beter of slechter wordt wanneer feiten als wie welk instrument bespeelt of wanneer een opname gemaakt is bekend zijn bij de luisteraar en toch veer ik iedere keer even op bij het vinden van zo'n muziekfeitje.
Op het hoesje van Rough And Rowdy Ways wordt Fiona Apple genoemd als een van de "additional musicians". Er staat niet bij welk instrument Apple speelt of op welke songs ze te horen is.
Uit een recent interview blijkt nu dat Apple piano speelt op één track: "Murder Most Foul".
Verder blijkt uit het interview dat "Murder Most Foul" in februari is opgenomen en dat de opnamen voor Rough and Rowdy Ways toen al bezig waren, dat "Murder Most Foul" dus niet het eerste nummer is dat opgenomen werd, wat soms hier en daar gesuggereerd wordt.
Verder valt uit het interview op te maken dat Fiona Apple op verzoek van Bob Dylan bij de opnamen aanwezig was. Apple zegt in het interview ongeveer zeven uur in de studio aanwezig geweest te zijn. Voeg daarbij het feit dat ze alleen op "Murder Most Foul" speelt en de conclusie dat het opnemen van dat nummer zo'n zeven uur heeft geduurd lijkt logisch.
In zeven uur kunnen er heel wat takes van "Murder Most Foul" voorbij komen. Dat maakt nieuwsgierig. Ik zeg: laat de outtakes van die opnamesessie maar komen.
aantekening #7660
Tijdens zijn korte verblijf in en rond San Francisco in december 1965 trok Bob Dylan veel op met Allen Ginsberg, Michael McClure en, in iets mindere mate, Lawrence Ferlinghetti. Hier kwam een eind aan door de verder van San Francisco gelegen concertzalen waar Bob Dylan verwacht werd en het begin van de reis door Amerika van Allen Ginsberg en Peter en Julius Orlovsky vanaf 15 december 1965. Tijdens deze reis gebruikte Allen Ginsberg de met het geld van Bob Dylan gekochte taperecorder om zijn spontaan ontstane gedichten op te nemen. Dit resulteerde onder andere in de dichtbundel The Fall Of America, een bundel waarin Bob Dylan (of verwijzingen naar liederen van Dylan) regelmatig te vinden is.
Bovenstaand fragment is afkomstig uit mijn boek Dylan & de Beats. De dichtbundel The Fall Of America is een van de interessantere bundels in Ginsbergs oeuvre. Een groot deel van de gedichten in deze bundel zijn geschreven met behulp van een taperecorder, gedichten die tijdens het componeren niet worden opgeschreven, maar ingesproken.
The Fall Of America hoort, naar mijn smaak, in iedere Dylancollectie thuis, niet alleen vanwege die gebruikte, door Dylan bekostigde taperecorder, maar ook omdat de bundel Dylan ademt. Zoals de Beats in de taal van Dylan, met name halverwege de jaren zestig, terug te vinden is, is Dylan in de taal van Ginsberg in The Fall Of America terug te vinden.
Afgelopen zomer werd de publicatie van The Fall Of America Journals 1965 - 1971 van Allen Ginsberg aangekondigd. Een selectie uit de dagboeken die hij schreef in de jaren dat hij werkte aan The Fall Of America, het hoeft denk ik verder geen betoog dat dat boek per direct op mijn wensenlijst kwam. 10 november verscheen het boek, althans in Amerika. Tot mijn grote frustratie heb ik tot de dag van vandaag mijn bestelde exemplaar van The Fall Of America Journals nog niet mogen ontvangen.
Vanochtend las ik enkele Dylan-gerelateerde fragmenten uit het boek op de website the allen ginsberg project. Olie op het vuur van de frustratie. Ik moet geduld hebben, dat boek komt wel. Ooit.
~ * ~ * ~
I was born on the wrong side of the railroad track, like Ginsberg, Corso and Kerouac
Bob Dylan - "Key West (Philosopher Pirate)"
~ * ~ * ~
Een t-shirt van The Cure met daarover een vest met op de rug het logo van Queen, dat is het zelfverkozen uniform van de puber die snuffelt tussen de platen die ik van de hand doe. Na een kwartiertje kijken heeft hij een stapeltje platen, waaronder Bob Dylan's Greatest Hits. Moeder, meegekomen om te betalen, glimt bij het zien van de plaat, vertelt dat zij vroeger ook naar de muziek van Dylan luisterde. Ze vertelt vol trots dat zoonlief meerdere instrumenten speelt, de muziek beluistert en binnen een mum van tijd kan meespelen met de groten.
Binnenkort speelt de puber, zo bedenk ik me, misschien wel mee met "Like A Rolling Stone", "The Times They Are A-Changin'" of "Mr. Tambourine Man".
Was het niet Allen Ginsberg die in de film No Direction Home vertelt over het doorgeven van de fakkel aan een volgende generatie?
~ * ~ * ~
On plains toward Pasco, Oregon hills at horizon, Bob Dylan's voice on airways, mass machine-made folksong of one soul - Please crawl out your window - first time heard.
Allen Ginsberg - "Beginning of a Poem of These States", het eerste gedicht in The Fall Of America
~ * ~ * ~
By popular demand...
By popular demand brengt Sony in februari Bob Dylan – 1970 (50th Anniversary Collection) uit zodat de Self Portrait- en New Morning-outtakes die begin december in zeer beperkte oplage verschenen alsnog voor iedereen te koop zijn.
By popular demand keldert de doorverkoopwaarde van 50th Anniversary Collection: 1970 aanzienlijk.
By popular demand betekent dat Sony wel degelijk oor heeft voor wat muziekliefhebbers willen. Dat zeuren helpt.
By popular demand verwacht ik alsnog reguliere releases van de 1962, 1963, 1964, 1965 en 1969-copyright releases.
By popular demand steekt Sony de middelvinger op naar al die Dylan-liefhebbers die in de doorverkoop veel te veel geld hebben neergeteld voor 50th Anniversary Collection: 1970.
By popular demand zijn er wat foutjes aan de tracklist verbeterd voor Bob Dylan - 1970.
By popular demand heeft Michael Simmons liner notes geschreven om de opnamen in perspectief te plaatsen.
By popular demand krijgen mensen wat ze willen.
By popular demand, ik ben inmiddels dol op die woorden.
Bob Dylan 1970
Ik hoop dat het waar is, maar ik heb nog een beetje moeite met dit geloven. Het is niet des Sony's / Dylans om muziek die in een zeer beperkte oplage op een 50th Anniversary Collection is verschenen binnen zo'n korte tijd ook een brede release te geven.
Stel dat dit wel waar is: waardoor is Sony overstag gegaan? Geen idee.
De muziek op 50th Anniversary Collection: 1970 verdient een bredere release, laten we dus hopen dat het waar is. Voor nu houd ik nog een flinke slag om de arm.
~ * ~ * ~
Aanvulling 16:30 uur: Bob Dylan 1970 gaat er echt komen op 26 februari. "By popular demand", aldus bobdylan.com.
Inmiddels is deze 3 cd set via verschillende webwinkels te bestellen. De prijs van de set is iets onder drie tientjes. De cd's zitten in een 8 panel digipak inclusief nieuw artwork en door Michael Simmons geschreven liner notes.
~ * ~ * ~
Aanvulling 17:30 uur: Zoals bekend is bevat 50th Anniversary Collection: 1970 in ieder geval 1 foutje in de chronologie van de tracks. Op deze set is "Day Of The Locusts" toegeschreven aan de sessie van 1 juni 1970. De song is track 24 op cd 2.
Starend naar de tracklist van Bob Dylan 1970 is "Day Of The Locust" niet meer op cd 2 te vinden, maar is nu de laatste track van cd 3. De song is nu toegeschreven aan de sessie van 12 augustus. Dit lijkt op een verbetering van een eerder gemaakte fout.
~ * ~ * ~
50th Anniversary Collection: 1970 - deel 3
In deze derde bespreking van 50th Anniversary Collection: 1970 gaat het over de sessies van 1, 2 en 3 juni. Deze sessies leverde slechts één opname voor New Morning op: “One More Weekend”.
sessie 1 juni 1970
Tijdens de sessie van 1 juni nam Bob Dylan samen met Charlie Daniels (gitaar), David Bromberg (gitaar, dobro, bas), Ron Cornelius (gitaar), Al Kooper (orgel) en Russ Kunkel (drums) twee songs op die in 1973 op Dylan zouden verschijnen: “The Ballad Of Ira Hayes” en “Sarah Jane”. Daarnaast werden volgens Michael Krogsgaard, de man die Dylans opnamesessies op een rijtje zette, “Alligator Man” (5 takes), “Lonesome Me” (3 takes) en “Mary Ann” (7 takes) opgenomen tijdens deze sessie. Logischerwijze zou dit betekenen dat 50th Anniversary Collection: 1970 “Alligator Man”, “Lonesome Me”, “Mary Ann” en niet uitgebrachte complete takes van “Sarah Jane” bevat. (Van “Ira Hayes” werd maar 1 take opgenomen.) Dat is niet gebeurd. Zowel “Lonesome Me” als “Mary Ann” ontbreken op 50th Anniversary Collection: 1970.
Volgens de samenstellers van 50th Anniversary Collection: 1970 werden tijdens de sessie van 1 juni nog wel twee andere nummers opgenomen: “Day Of The Locusts” en “Sign On The Window”. De vraag is vervolgens: wie heeft gelijk, de samenstellers van 50th Anniversary Collection: 1970 of Krogsgaard?
Een ding is in ieder geval zeker, “Day Of The Locusts” is niet op 1 juni opgenomen. Een week na deze sessie, op 8 juni, checkt Bob Dylan, samen met Sara Dylan, David Crosby en Ben Saltzman in bij de Princeton Inn. Een dag later, op 9 juni, krijgt Dylan een eredoctoraat van de universiteit van Princeton. Over het in ontvangst nemen van dit eredoctoraat schrijft hij “Day Of The Locusts”. Het is niet mogelijk om een song die op of na 9 juni wordt geschreven op 1 juni op te nemen. Volgens Krogsgaard werd “Locusts” op 12 augustus opgenomen.
Het is niet ondenkbaar dat als de samenstellers van 50th Anniversary Collection: 1970 ten onrechte een opname van “Day Of The Locusts” toeschrijven van de sessie van 1 juni, dat zij dezelfde fout hebben gemaakt met “Sign On The Window”.
Het ontbreken van “Lonesome Me” en “Mary Ann” op 50th Anniversary Collection: 1970 betekent dat per 1 januari de copyrights op deze opnamen vervallen, tenzij deze songs voor 1 januari nog uitgebracht worden.
Voor het gemak houd ik voor deze bespreking de songvolgorde aan zoals op 50th Anniversary Collection: 1970, dus inclusief “Days Of The Locusts”, hoewel deze opname niet van 1 juni is.
2. Alligator Man [rock version]
3. Alligator Man [country version]
4. Day of the Locusts – Take 2
5. Sarah Jane 1
6. Sign on the Window
7. Sarah Jane 2
“Alligator Man” is een simpele maar lekkere song. Dit had prima op Dylan gepast. Op deze eerste take zijn achtergrondzangeressen te horen. Is dit een overdub of waren er achtergrondzangeressen aanwezig tijdens deze sessie? Op de eerste take speelt Dylan mondharmonica.
Op de tweede, iets ruwere versie van “Alligator Man” is ook achtergrondzang te horen. Toch zangeressen tijdens deze sessie aanwezig. Geen harmonica in deze take, wel wat ruiger gitaarwerk dan op de eerste take.
Take 3 begint met Dylan die aftelt. Naar mijn smaak is deze derde take de minste van de drie. De muziek lijkt net niet helemaal lekker te lopen (en na de vorige take is deze wat tam). De piano is sterk in deze take en net als in de eerste take speelt Dylan mondharmonica.
“Days Of The Locusts” wijkt muzikaal niet sterk af van de uiteindelijke albumversie. Deze take is iets ‘hoekiger’ gezongen dan de New Morning-versie. In de tweede helft van de song lijken de muzikanten af en toe de weg kwijt te zijn, vooral drummer Russ Kunkel. Aardig om eens te horen.
De eerste van twee versies van “Sarah Jane” lijkt sterk op de versie van Dylan. Deze take heeft een korte gitaarsolo die – als ik me niet vergis – op de Dylan-versie niet te vinden is.
Ik heb een zwak voor “Sign On The Window”, altijd gehad. De opname begint met wat piano voor de song echt start. Dylans stem, piano en achtergrondzangeressen, meer bevat deze take niet. Dylans stem bevat dezelfde rasp die ook in de New Morning-take te vinden is. Dat doet vermoeden dat deze take op dezelfde dag als de New Morning-take is opgenomen. Die New Morning-take is van 1 mei.
Wanneer het ook is opgenomen: heerlijk dit.
De tweede “Sarah Jane” is wat chaotischer dan de eerste take. Dylans stem verdrinkt enigszins in de mix.
Volgens Krogsgaard werden tijdens deze sessie vijf verschillende songs opgenomen: “Spanish Is The Loving Tongue”, “Mary Ann”, “Mr. Bojangles”, “If Not For You” en “Time Passes Slowly”.
Een “Spanish Is The Loving Tongue” van deze sessie verscheen op single, de andere take van deze song staat op Another Self Portrait, net als takes van “If Not For You” en “Time Passes Slowly”. “Mary Ann” en “Mr. Bojangles” verschenen op Dylan.
Van deze sessie zijn niet veel complete takes voor het verschijnen van 50th Anniversary Collection: 1970 niet officieel uitgebracht, slechts twee:
2. If Not for You – Take 2
De tweede take is meer uitgewerkt en wijkt sterk af van de eerste take. Deze take is inclusief achtergrondzangeressen en let vooral op het pianospel. Het gitaarspel dat in de eerste take domineerde is nu bijna helemaal verdwenen. Aardige versie.
De sessie van 3 juni leverde 1 song op voor New Morning: “One More Weekend”. Daarnaast leverde deze sessie in ieder geval 1 (“Can’t Help Falling In Love”), en mogelijk een tweede (“Lily Of The West”) opname op voor Dylan.
2. Can’t Help Falling in Love
3. Long Black Veil
4. One More Weekend
Een take van “Can’t Help Falling Love” verscheen op Dylan, hier een alternatieve take. Dit wijkt niet sterk af van wat er op Dylan staat. Orgel, basgitaar, gitaar en mondharmonica.
Bob Dylan is net zomin Elvis als Elvis Bob Dylan is. Om dit te kunnen waarderen, moet je de vergelijking met Elvis loslaten, hoe lastig dat ook is. De opname breekt helaas voortijdig af.
“Long Black Veil” is een van de aangename verrassingen op 50th Anniversary Collection: 1970. De song wordt door slide gedreven. Luister hoe Dylan dit zingt. Dit is niet een tussendoortje, dit is een serieuze poging om dit op te nemen. Waarom is dit zo lang op de plank blijven liggen?
De (muzikale) overeenkomst tussen deze take van “Long Black Veil” en “One More Weekend” is opmerkelijk. Alsof deze “Long Black Veil” de deur heeft geopend voor “One More Weekend”. Zonde dat de opname op 50th Anniversary Collection: 1970 met een fade out eindigt en we niet het “echte” einde krijgen te horen. Een van de hoogtepunten van 50th Anniversary Collection: 1970.
De sessie van 3 juni sloot af met twee takes van “One More Weekend”. De tweede take verscheen op New Morning, de eerste take staat op 50th Anniversary Collection: 1970.
De eerste take van “One More Weekend” is nog iets meer piano-gedreven dan de New Morning-take. Dit wijkt niet heel sterk af van de bekende versie.
50th Anniversary Collection: 1970 - deel 2
Het tweede deel van de bespreking
van 50th Anniversary Collection: 1970 staat geheel in het teken
van de sessie van 1 mei, de dag waarop Bob Dylan en George Harrison samen de
studio indoken. Negenentwintig opnamen van deze sessie zijn te vinden op 50th
Anniversary Collection: 1970, verdeeld over de eerste en tweede cd. Geen
sessie heeft zoveel songs opgeleverd voor deze uitgave als deze sessie.
sessie 1 mei 1970
Op 1 mei 1970 was Bob Dylan te vinden in Columbia Studio B, New York voor de eerste sessie voor New Morning. De sessie werd geproduceerd door Bob Johnston die op een aantal songs ook piano speelt. Verder waren die dag Charlie Daniels (bas), Russ Kunkel (drums) en Beatle George Harrison (gitaar) in de studio te vinden. Een deel van de opnamen van deze sessie circuleert al jaren als de Dylan & Harrison-sessie op bootlegs als Possum Belly Overalls en Yesterday, maar de geluidskwaliteit van deze opnamen op 50th Anniversary Collection: 1970 is een duidelijke verbetering ten opzichte van wat eerder al circuleerde.
Van deze sessie verscheen “Sign On The window” op New Morning, “If Not For You” op The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare and unreleased] 1961 – 1991, “Time Passes Slowly” en “Working On A Guru” op Another Self Portrait.
“I Threw It All Away” van deze sessie was in 2003 verkrijgbaar via de Costum Mix CD Site. Deze “I Threw It All Away” is de enige opname op 50th Anniversary Collection: 1970 welke eerder al officieel uitgebracht is.
De sessie lijkt te verschuiven van serieuze pogingen om songs vast te leggen voor een album naar een groep bevriende muzikanten die voor hun lol muziek maken, en weer terug. Slechts een deel van de opgenomen songs kregen tijdens deze sessie een CO-nummer – een identificatienummer – toegewezen. Simpel gezegd zou je kunnen zeggen dat alleen de songs die een CO-nummer kregen aangemerkt kunnen worden als een serieuze poging om iets op te nemen voor New Morning. De songs welke een CO-nummer kregen zijn: “Sign On The Window”, “If Not For You”, “Time Passes Slowly”, “Working On A Guru” en “Went To See The Gypsy”.
1. Sign on the Window – Take 2
2. Sign on the Window – Takes 3, 4 & 5
3. If Not for You – Take 1
4. Time Passes Slowly – Rehearsal
5. If Not for You – Take 2
6. If Not for You – Take 3
7. Song to Woody – Take 1
8. Mama, You Been on My Mind – Take 1
9. Yesterday – Take 1
10. Just Like Tom Thumb’s Blues – Take 1
11. I Met Him on a Sunday (Ronde-Ronde) – Take 1
12. One Too Many Mornings – Take 1
13. Ghost Riders in the Sky – Take 1
14. Cupid – Take 1
15. All I Have to Do Is Dream – Take 1
16. Gates of Eden – Take 1
17. I Threw It All Away – Take 1
18. I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met) – Take 1
19. Matchbox – Take 1
20. Your True Love – Take 1
21. Telephone Wire – Take 1
22. Fishing Blues – Take 1
23. Honey, Just Allow Me One More Chance – Take 1
24. Rainy Day Women #12 & 35 – Take 1
25. It Ain’t Me Babe
26. If Not for You
27. Sign on the Window – Take 1
28. Sign on the Window – Take 2
29. Sign on the Window – Take 3
Take 2 van “Sign On The Window”
waar de tape mee begint, wijkt niet sterk af van de versie van New Morning.
Deze versie is iets meer ‘open’, spaarzamer, hier en daar nog wat rommelig. De
tekst wijkt nog enigszins af van de uiteindelijke versie. Hoewel het verschil
met de versie van New Morning niet groot is, is deze tweede take wel een
enorme aanwinst.
Vervolgens komen in ongeveer anderhalve minuut 3 takes van “Sign On The Window” voorbij, allen erg kort en aaneengeregen. Uiteindelijk wordt de opname afgebroken door het wegdraaien van het volume.
“If Not For You” met aan het begin een gesproken onderbreking door Bob Johnston. Iets lager tempo dan de bekende versie, zeer kort.
“Time Passes Slowly”, volgens de informatie bij 50th Anniversary Collection: 1970 is dit alleen even oefenen. Dit lijkt al behoorlijk op de uiteindelijke versie. Aardig om te horen. Dylan lijkt zijn stem te zoeken voor deze song.
En weer terug naar “If Not For You”. Let op de gitaaraccenten, die zijn nieuw ten opzichte van de vorige take. De song klinkt nog ingetogen. Erg mooi dit.
Take 3 van “If Not For You” begint met mondharmonica, weer een stap dichter bij de uiteindelijke versie. Ook deze take mag er zijn.
“Song To Woody” van Dylans eerste album is dan aan de beurt. Dylan & Harrison & co. weten een mooie, rustige versie vast te leggen. Begint met mondharmonica. Wiens idee was het om dit op te nemen? Bob Dylan? George Harrison? Bob Johnston misschien? En als het die laatste was, kwam dat doordat hij een visioen van een kans, een album in deze Dylan & Harrison-sessie zag zoals ruim een jaar eerder bij de Dylan & Cash-sessie?
Een tweede Dylan-klassieker: “Mama, You Been On My Mind”. Dit klinkt iets minder serieus (of moet ik zeggen: informeler?) Leuk om te horen, maar dit komt minder goed uit de verf dan “Song To Woody”.
Wiens idee was het om “Yesterday” te spelen? Het is de enige Beatles-song die tijdens deze sessie geprobeerd wordt. Verrassend genoeg is er voor de sessie niet gekozen voor een Harrison-compositie, maar een door Paul McCartney geschreven song. McCartney is de enige Beatle die speelt op The Beatles-versie van deze song. Zou deze versie van “Yesterday” de eerste zijn waarop George Harrison speelt?
“Yesterday” is de laatste song op de eerste cd van 50th Anniversary Collection: 1970, de sessie gaat verder op de tweede cd.
“Just Like Tom Tumb’s Blues” is de derde klassieker die tijdens deze sessie geprobeerd wordt. Piano ergens op de achtergrond en een nieuwe zangmelodie. Dit is niet meer de song van Highway 61 Revisited, dit is iets nieuws.
Wiens idee was het om het van The Shirelles bekende “I Met Him On A Sunday” te spelen? Dit klinkt als een stel vrienden die lol hebben. Dylan zingt “her” in plaats van “him”.
Dylan-klassieker vier: “One Too Many Mornings”. Na de gein van “I Met Him On A Sunday” klinkt dit weer serieus. Hoe meer ik naar deze sessie luister, hoe meer ik de indruk krijg dat dit serieuze pogingen waren een Dylan-Harrison-album op te nemen. Aardige gitaarsolo halverwege. Aardige samenzang van Bob Dylan en George Harrison.
“Ghost Riders In The Sky” doet ergens denken aan de Dylan-Cash-sessie van een jaar eerder. Dylans stem is wat diep in de mix en daardoor nauwelijks hoorbaar, helaas.
De opname van “Cupid” lijkt dan weer een iets serieuzere poging om iets bruikbaars op te nemen dan “Ghost Riders In The Sky”. Let vooral op de gitaar. Helaas heeft de opname een foutje, het geluid valt voor een fractie van een seconde even weg.
“All I Have To Do Is Dream” van The Everly Brothers is in goede handen bij Dylan en Harrison. Helaas breekt de opname voortijdig af.
Dylan-klassieker vijf, “Gates Of Eden”, begint met Dylan die de melodie neuriet in plaats van zingt. Is hij de tekst kwijt? Is het niet meer dan een poging om de song even door te nemen met de verschillende muzikanten? Vanaf het eerste refrein zingt Dylan wel de tekst. Naarmate de song verder gaat kruipt hij steeds meer in de song. Naarmate de sessie vordert lijkt Harrison steeds meer los te komen. Ook in deze song weer sterk gitaarspel van hem. Ergens halverwege de song zingt Dylan het eerste couplet waarna Dylan & Harrison samen het refrein zingen.
“I Threw It All Away” is de meest recente Dylan-klassieker die tijdens deze sessie gespeeld wordt. Zoals boven aangegeven is deze opname eerder uitgebracht. Een geslaagde poging om dit nummer op band te zetten, hier en daar aangenaam rommelig.
Voor “I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met)” gaat het tempo omhoog. Na een sterk begin zitten de zanger Dylan en de gitarist Harrison even in elkaars vaarwater, maar de heren herstellen zich en nemen een aardige versie van “I Don’t Believe You” op. Dit is niet meer de song van Another Side Of Bob Dylan of van tour 1966, dit is nieuw.
Ik stel me zo voor dat “Matchbox” een jeugdherinnering is die Bob Dylan en George Harrison delen, dat dat de reden is dat de heren dit nummer opnemen. Een jaar eerder speelde Dylan dit ook met Johnny Cash. Het speelplezier spat er vanaf. Heerlijk dit.
Carl Perkins’ “Your True Love” is een logisch vervolg op “Matchbox”. De heren spelen maar een fragment van de song, helaas.
“Telephone Wire” is na de twee rock ’n roll-klassiekers heerlijk bluesy. Helaas breekt ook deze song af voor het een passend muzikaal eind heeft gekregen.
“Fishing Blues” komt niet verder dan een fragment. Het tempo van dit nummer wordt vervolgens gebruikt voor “Honey, Just Allow Me One More Chance”. Dit is een compleet andere “Honey” dan Dylan voor The Freewheelin’ Bob Dylan opnam.
“Rainy Day Women #12 & 35” wordt omgevormd van een gein-song tot een blues(-achtige) song. Helaas blijft het bij een fragment, hier zit zeker potentie in.
Na een serie fragmenten en probeersels, klinkt het begin van “It Ain’t Me Babe” ineens weer ingestudeerd en als een serieuze poging om bruikbare songs op de band te zetten. De song begint met Dylan die het eerste couplet en het refrein op mondharmonica speelt, pas daarna zingt hij de song. Dit is een wereld verwijderd van de “It Ain’t Me Babe” van Another Side Of Bob Dylan. Het lijkt haast of de angel uit de song is gehaald, het is meer een nummer van berusting geworden. Erg mooi dit. Helaas blijft het bij één poging om dit vast te leggen. Hier had meer ingezeten.
Ook “If Not For You” is een serieuze poging om wat op band te zetten. Een redelijk rustige versie. Let vooral op de piano, enigszins weggestopt, helaas. Tegen het einde de gitaarsolo van Harrison. Sterk gezongen. Heerlijk dit.
“Sign On The Window” take 1. Alleen piano en gitaar. De tekst wijkt hier en daar iets af van de uiteindelijke versie. Zeer sterk gezongen door Dylan, kleine rasp in zijn stem. Dit behoort naar mijn smaak tot de hoogtepunten van 50th Anniversary Collection: 1970. Schitterend.
“Sign On The Window” take 2 begint wederom met piano en gitaar, maar al heel snel vallen ook drum en bas in. Het is een meer uitgewerkte versie dan de eerste take. Dylans stem verraadt dat hij een tegendraadse zanglijn zoekt. Muzikaal wat minder dan de eerste take, maar wel ijzersterk gezongen. Deze takes van “Sign On The Window” laten maar weer eens horen dat Dylan een geweldige zanger is.
Take 3 van “Sign On The Window” is (logischerwijze) de meest uitgewerkte van de drie versies. Er zit een contrast in de takes 2 en 3 van deze song tussen de strak gespeelde drumpartij en de vrijheid, de ontregeling die Dylan zoekt in zijn zang en pianospel. Erg mooi dit.
Ik schreef over de eerste take van “Sign On The Window” dat dit een van de hoogtepunten is van 50th Anniversary Collection: 1970, maar eigenlijk geldt dat voor alle drie de takes van “Sign On The Window” aan het eind van de Dylan & Harrison-sessie.
Luisterend naar met name de New Morning-songs die tijdens deze sessie zijn opgenomen is het eeuwig zonde dat Bob Dylan en George Harrison na die eerste mei niet nog een aantal malen samen de studio ingedoken zijn om een gezamenlijk album op te nemen. Om de gemaakte opnamen nog wat uit te werken en aan te vullen.
De Dylan & Harrison-sessie is er eentje om te koesteren. Met de uitgave van 50th Anniversary Collection: 1970 zijn alle opnamen van deze sessie officieel uitgebracht.
in het derde deel van de
bespreking van 50th Anniversary Collection: 1970 komen we onder andere “Alligator
Man”, “Jamaica Farewell” en een groot aantal van New Morning en Dylan
bekende songs tegen.
Op 1 mei 1970 was Bob Dylan te vinden in Columbia Studio B, New York voor de eerste sessie voor New Morning. De sessie werd geproduceerd door Bob Johnston die op een aantal songs ook piano speelt. Verder waren die dag Charlie Daniels (bas), Russ Kunkel (drums) en Beatle George Harrison (gitaar) in de studio te vinden. Een deel van de opnamen van deze sessie circuleert al jaren als de Dylan & Harrison-sessie op bootlegs als Possum Belly Overalls en Yesterday, maar de geluidskwaliteit van deze opnamen op 50th Anniversary Collection: 1970 is een duidelijke verbetering ten opzichte van wat eerder al circuleerde.
Van deze sessie verscheen “Sign On The window” op New Morning, “If Not For You” op The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare and unreleased] 1961 – 1991, “Time Passes Slowly” en “Working On A Guru” op Another Self Portrait.
“I Threw It All Away” van deze sessie was in 2003 verkrijgbaar via de Costum Mix CD Site. Deze “I Threw It All Away” is de enige opname op 50th Anniversary Collection: 1970 welke eerder al officieel uitgebracht is.
De sessie lijkt te verschuiven van serieuze pogingen om songs vast te leggen voor een album naar een groep bevriende muzikanten die voor hun lol muziek maken, en weer terug. Slechts een deel van de opgenomen songs kregen tijdens deze sessie een CO-nummer – een identificatienummer – toegewezen. Simpel gezegd zou je kunnen zeggen dat alleen de songs die een CO-nummer kregen aangemerkt kunnen worden als een serieuze poging om iets op te nemen voor New Morning. De songs welke een CO-nummer kregen zijn: “Sign On The Window”, “If Not For You”, “Time Passes Slowly”, “Working On A Guru” en “Went To See The Gypsy”.
2. Sign on the Window – Takes 3, 4 & 5
3. If Not for You – Take 1
4. Time Passes Slowly – Rehearsal
5. If Not for You – Take 2
6. If Not for You – Take 3
7. Song to Woody – Take 1
8. Mama, You Been on My Mind – Take 1
9. Yesterday – Take 1
10. Just Like Tom Thumb’s Blues – Take 1
11. I Met Him on a Sunday (Ronde-Ronde) – Take 1
12. One Too Many Mornings – Take 1
13. Ghost Riders in the Sky – Take 1
14. Cupid – Take 1
15. All I Have to Do Is Dream – Take 1
16. Gates of Eden – Take 1
17. I Threw It All Away – Take 1
18. I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met) – Take 1
19. Matchbox – Take 1
20. Your True Love – Take 1
21. Telephone Wire – Take 1
22. Fishing Blues – Take 1
23. Honey, Just Allow Me One More Chance – Take 1
24. Rainy Day Women #12 & 35 – Take 1
25. It Ain’t Me Babe
26. If Not for You
27. Sign on the Window – Take 1
28. Sign on the Window – Take 2
29. Sign on the Window – Take 3
Vervolgens komen in ongeveer anderhalve minuut 3 takes van “Sign On The Window” voorbij, allen erg kort en aaneengeregen. Uiteindelijk wordt de opname afgebroken door het wegdraaien van het volume.
“If Not For You” met aan het begin een gesproken onderbreking door Bob Johnston. Iets lager tempo dan de bekende versie, zeer kort.
“Time Passes Slowly”, volgens de informatie bij 50th Anniversary Collection: 1970 is dit alleen even oefenen. Dit lijkt al behoorlijk op de uiteindelijke versie. Aardig om te horen. Dylan lijkt zijn stem te zoeken voor deze song.
En weer terug naar “If Not For You”. Let op de gitaaraccenten, die zijn nieuw ten opzichte van de vorige take. De song klinkt nog ingetogen. Erg mooi dit.
Take 3 van “If Not For You” begint met mondharmonica, weer een stap dichter bij de uiteindelijke versie. Ook deze take mag er zijn.
“Song To Woody” van Dylans eerste album is dan aan de beurt. Dylan & Harrison & co. weten een mooie, rustige versie vast te leggen. Begint met mondharmonica. Wiens idee was het om dit op te nemen? Bob Dylan? George Harrison? Bob Johnston misschien? En als het die laatste was, kwam dat doordat hij een visioen van een kans, een album in deze Dylan & Harrison-sessie zag zoals ruim een jaar eerder bij de Dylan & Cash-sessie?
Een tweede Dylan-klassieker: “Mama, You Been On My Mind”. Dit klinkt iets minder serieus (of moet ik zeggen: informeler?) Leuk om te horen, maar dit komt minder goed uit de verf dan “Song To Woody”.
Wiens idee was het om “Yesterday” te spelen? Het is de enige Beatles-song die tijdens deze sessie geprobeerd wordt. Verrassend genoeg is er voor de sessie niet gekozen voor een Harrison-compositie, maar een door Paul McCartney geschreven song. McCartney is de enige Beatle die speelt op The Beatles-versie van deze song. Zou deze versie van “Yesterday” de eerste zijn waarop George Harrison speelt?
“Yesterday” is de laatste song op de eerste cd van 50th Anniversary Collection: 1970, de sessie gaat verder op de tweede cd.
“Just Like Tom Tumb’s Blues” is de derde klassieker die tijdens deze sessie geprobeerd wordt. Piano ergens op de achtergrond en een nieuwe zangmelodie. Dit is niet meer de song van Highway 61 Revisited, dit is iets nieuws.
Wiens idee was het om het van The Shirelles bekende “I Met Him On A Sunday” te spelen? Dit klinkt als een stel vrienden die lol hebben. Dylan zingt “her” in plaats van “him”.
Dylan-klassieker vier: “One Too Many Mornings”. Na de gein van “I Met Him On A Sunday” klinkt dit weer serieus. Hoe meer ik naar deze sessie luister, hoe meer ik de indruk krijg dat dit serieuze pogingen waren een Dylan-Harrison-album op te nemen. Aardige gitaarsolo halverwege. Aardige samenzang van Bob Dylan en George Harrison.
“Ghost Riders In The Sky” doet ergens denken aan de Dylan-Cash-sessie van een jaar eerder. Dylans stem is wat diep in de mix en daardoor nauwelijks hoorbaar, helaas.
De opname van “Cupid” lijkt dan weer een iets serieuzere poging om iets bruikbaars op te nemen dan “Ghost Riders In The Sky”. Let vooral op de gitaar. Helaas heeft de opname een foutje, het geluid valt voor een fractie van een seconde even weg.
“All I Have To Do Is Dream” van The Everly Brothers is in goede handen bij Dylan en Harrison. Helaas breekt de opname voortijdig af.
Dylan-klassieker vijf, “Gates Of Eden”, begint met Dylan die de melodie neuriet in plaats van zingt. Is hij de tekst kwijt? Is het niet meer dan een poging om de song even door te nemen met de verschillende muzikanten? Vanaf het eerste refrein zingt Dylan wel de tekst. Naarmate de song verder gaat kruipt hij steeds meer in de song. Naarmate de sessie vordert lijkt Harrison steeds meer los te komen. Ook in deze song weer sterk gitaarspel van hem. Ergens halverwege de song zingt Dylan het eerste couplet waarna Dylan & Harrison samen het refrein zingen.
“I Threw It All Away” is de meest recente Dylan-klassieker die tijdens deze sessie gespeeld wordt. Zoals boven aangegeven is deze opname eerder uitgebracht. Een geslaagde poging om dit nummer op band te zetten, hier en daar aangenaam rommelig.
Voor “I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met)” gaat het tempo omhoog. Na een sterk begin zitten de zanger Dylan en de gitarist Harrison even in elkaars vaarwater, maar de heren herstellen zich en nemen een aardige versie van “I Don’t Believe You” op. Dit is niet meer de song van Another Side Of Bob Dylan of van tour 1966, dit is nieuw.
Ik stel me zo voor dat “Matchbox” een jeugdherinnering is die Bob Dylan en George Harrison delen, dat dat de reden is dat de heren dit nummer opnemen. Een jaar eerder speelde Dylan dit ook met Johnny Cash. Het speelplezier spat er vanaf. Heerlijk dit.
Carl Perkins’ “Your True Love” is een logisch vervolg op “Matchbox”. De heren spelen maar een fragment van de song, helaas.
“Telephone Wire” is na de twee rock ’n roll-klassiekers heerlijk bluesy. Helaas breekt ook deze song af voor het een passend muzikaal eind heeft gekregen.
“Fishing Blues” komt niet verder dan een fragment. Het tempo van dit nummer wordt vervolgens gebruikt voor “Honey, Just Allow Me One More Chance”. Dit is een compleet andere “Honey” dan Dylan voor The Freewheelin’ Bob Dylan opnam.
“Rainy Day Women #12 & 35” wordt omgevormd van een gein-song tot een blues(-achtige) song. Helaas blijft het bij een fragment, hier zit zeker potentie in.
Na een serie fragmenten en probeersels, klinkt het begin van “It Ain’t Me Babe” ineens weer ingestudeerd en als een serieuze poging om bruikbare songs op de band te zetten. De song begint met Dylan die het eerste couplet en het refrein op mondharmonica speelt, pas daarna zingt hij de song. Dit is een wereld verwijderd van de “It Ain’t Me Babe” van Another Side Of Bob Dylan. Het lijkt haast of de angel uit de song is gehaald, het is meer een nummer van berusting geworden. Erg mooi dit. Helaas blijft het bij één poging om dit vast te leggen. Hier had meer ingezeten.
Ook “If Not For You” is een serieuze poging om wat op band te zetten. Een redelijk rustige versie. Let vooral op de piano, enigszins weggestopt, helaas. Tegen het einde de gitaarsolo van Harrison. Sterk gezongen. Heerlijk dit.
“Sign On The Window” take 1. Alleen piano en gitaar. De tekst wijkt hier en daar iets af van de uiteindelijke versie. Zeer sterk gezongen door Dylan, kleine rasp in zijn stem. Dit behoort naar mijn smaak tot de hoogtepunten van 50th Anniversary Collection: 1970. Schitterend.
“Sign On The Window” take 2 begint wederom met piano en gitaar, maar al heel snel vallen ook drum en bas in. Het is een meer uitgewerkte versie dan de eerste take. Dylans stem verraadt dat hij een tegendraadse zanglijn zoekt. Muzikaal wat minder dan de eerste take, maar wel ijzersterk gezongen. Deze takes van “Sign On The Window” laten maar weer eens horen dat Dylan een geweldige zanger is.
Take 3 van “Sign On The Window” is (logischerwijze) de meest uitgewerkte van de drie versies. Er zit een contrast in de takes 2 en 3 van deze song tussen de strak gespeelde drumpartij en de vrijheid, de ontregeling die Dylan zoekt in zijn zang en pianospel. Erg mooi dit.
Ik schreef over de eerste take van “Sign On The Window” dat dit een van de hoogtepunten is van 50th Anniversary Collection: 1970, maar eigenlijk geldt dat voor alle drie de takes van “Sign On The Window” aan het eind van de Dylan & Harrison-sessie.
Luisterend naar met name de New Morning-songs die tijdens deze sessie zijn opgenomen is het eeuwig zonde dat Bob Dylan en George Harrison na die eerste mei niet nog een aantal malen samen de studio ingedoken zijn om een gezamenlijk album op te nemen. Om de gemaakte opnamen nog wat uit te werken en aan te vullen.
De Dylan & Harrison-sessie is er eentje om te koesteren. Met de uitgave van 50th Anniversary Collection: 1970 zijn alle opnamen van deze sessie officieel uitgebracht.
aantekening #7646
En dan ineens is er een krantenkop: de Universal Music Publishing Group heeft Bob Dylans complete catalogus songs gekocht, van "Song To Woody" tot "Murder Most Foul". Het gaat om de composities, niet om de opnames. Volgens het bericht is de deal rechtstreeks met Dylan zelf gesloten. Bob Dylan weigert commentaar op de gesloten deal te geven. (zie hier)
Als ik het goed begrijp - dit is materiaal waar ik niet zo erg in thuis ben - had Bob Dylan tot deze deal altijd een meerderheidsbelang in de copyrights van zijn composities. Dat is nu voorbij. Dat betekent, zegt mijn boerenverstand, dat wanneer bijvoorbeeld een reclamebureau een van zijn composities wil gebruiken Bob Dylan voorheen dit nog kon tegenhouden, maar nu niet meer.
De financiële kant van het verhaal interesseert mij niet zo zeer. Ik vraag me bij dit verhaal veel meer af: waarom nu? Wat heeft Bob Dylan bewogen om deze deal te sluiten? Een paar jaar geleden verkocht Dylan zijn complete archief, nu de rechten op zijn composities. Is hij aan het opruimen? Is hij, zijn leeftijd indachtig, orde op zaken aan het stellen voor het niet meer kan? Ik weet het niet.
Misschien wel de meest intrigerende zin in het artikel is deze: "The new deal with Universal does not include any songs Dylan writes in the future, leaving open the possibility that he could choose to work with another publisher for that material." Betekent dit dat Bob Dylan in gedachten rekening houdt met de mogelijkheid voor een nieuw album? Is hij misschien al weer bezig met een volgend album?
De verkoop van de catalogus is misschien een mogelijkheid voor Bob Dylan om het verleden achter zich te laten zodat hij zich op de toekomst kan richten. Arie de Reus zei het al in de zeer geslaagde veertiende aflevering van de BOBCast: Bob Dylan is niet geïnteresseerd in het verleden, alleen in wat nog voor hem ligt.
Als ik het goed begrijp - dit is materiaal waar ik niet zo erg in thuis ben - had Bob Dylan tot deze deal altijd een meerderheidsbelang in de copyrights van zijn composities. Dat is nu voorbij. Dat betekent, zegt mijn boerenverstand, dat wanneer bijvoorbeeld een reclamebureau een van zijn composities wil gebruiken Bob Dylan voorheen dit nog kon tegenhouden, maar nu niet meer.
De financiële kant van het verhaal interesseert mij niet zo zeer. Ik vraag me bij dit verhaal veel meer af: waarom nu? Wat heeft Bob Dylan bewogen om deze deal te sluiten? Een paar jaar geleden verkocht Dylan zijn complete archief, nu de rechten op zijn composities. Is hij aan het opruimen? Is hij, zijn leeftijd indachtig, orde op zaken aan het stellen voor het niet meer kan? Ik weet het niet.
Misschien wel de meest intrigerende zin in het artikel is deze: "The new deal with Universal does not include any songs Dylan writes in the future, leaving open the possibility that he could choose to work with another publisher for that material." Betekent dit dat Bob Dylan in gedachten rekening houdt met de mogelijkheid voor een nieuw album? Is hij misschien al weer bezig met een volgend album?
De verkoop van de catalogus is misschien een mogelijkheid voor Bob Dylan om het verleden achter zich te laten zodat hij zich op de toekomst kan richten. Arie de Reus zei het al in de zeer geslaagde veertiende aflevering van de BOBCast: Bob Dylan is niet geïnteresseerd in het verleden, alleen in wat nog voor hem ligt.
Het gaat zingen in mijn achterhoofd, "She Belongs To Me":
She’s got everything she needs
She’s an artist, she don’t look back
50th Anniversary Collection: 1970 - deel 1
1970 is een jaar waar binnen de Dylanwereld soms te makkelijk overheen gekeken wordt. Het is het jaar waarin Bob Dylan twee albums uitbracht: Self Portrait en New Morning. De laatste keer dat er twee Dylan-albums in hetzelfde kalenderjaar verschenen was in 1965.
Self Portrait is vanaf dag één – het album verscheen in juni 1970 – altijd het stiefkindje in Dylans oeuvre geweest. Waar over albums als Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde altijd de loftrompet werd geblazen, kreeg Self Portrait standaard een rotschop, mede met dank aan de recensie van dit album van nitwit Greil Marcus. Ik zal niet beweren dat Self Portrait naar mijn smaak tot het neusje van de zalm gerekend moet worden, maar het album is wel vele malen beter dan de reputatie doet vermoeden.
Het verschijnen van New Morning rond oktober 1970 werd door veel critici gezien als een geslaagde poging om het debacle Self Portrait te vergeten. Inmiddels weten we dat Bob Dylan al lang aan New Morning werkte voor Self Portrait werd neergesabeld door de schrijvende pers en dat er dus geen sprake is van een poging van Dylans kant om met New Morning zijn reputatie wat op te krikken na de deuk die diezelfde reputatie opliep na het uitbrengen van Self Portrait. New Morning werd door critici binnengehaald als een klein meesterwerk, een return to form, maar die positieve blik op New Morning verdween gedurende de jaren zeventig al snel bij menig Dylan-liefhebber en criticus.
De diskwalificatie van met name Self Portrait werd in 2013 deels teniet gedaan met het verschijnen van Another Self Portrait, het tiende deel van The Bootleg Series, grotendeels gevuld met outtakes van Self Portrait en New Morning.
En nu is er de drie dubbel-cd 50th Anniversary Collection: 1970 vol niet eerder uitgebrachte opnamen: outtakes van de sessies voor Self Portrait en New Morning. 50th Anniversary Collection: 1970 is uitgebracht in een extreem kleine oplage. De uitgave is er dan ook niet zozeer om de muziek aan de liefhebbers te laten horen, maar om de copyrights van deze opnamen te behouden. Consequentie van deze keuze is dat een deel van de exemplaren van deze uitgave door bloedhonden wordt opgekocht om deze vervolgens voor exorbitante prijzen door te verkopen en dat het overgrote deel van de Dylan-liefhebbers – hoewel deze best bereid zijn een redelijke prijs voor de muziek te betalen – door hun behoefte de muziek te horen gedwongen wordt te grijpen naar een download van 50th Anniversary Collection: 1970. De denkwijze achter de kleine oplage begrijp ik, maar dat wil niet zeggen dat ik dit ook de beste optie vind voor het behouden van de copyrights van deze opnamen, verre van zelfs, maar dat is voor een andere keer. Nu gaat het om de muziek.
Je mag er van uit gaan dat de beste opnamen al gebruikt zijn voor Self Portrait, New Morning en Another Self Portrait, maar dat neemt niet weg dat er zeker nog enkele juweeltjes te vinden zijn op 50th Anniversary Collection: 1970.
De vierde sessie voor Self Portrait. Van deze sessie verschenen onder andere “Little Sadie” en “It Hurts Me Too” op Self Portrait en “Pretty Saro” en “These Hands” op Another Self Portrait. Volgens verschillende bronnen nam Dylan tijdens deze sessie het van Otis Redding bekende “Sitting On The Dock Of The Bay” op, maar, als dit al werd opgenomen, deze opname blijft in de kluizen liggen. 50th Anniversary Collection: 1970 bevat zes opnamen van deze sessie.
2. Universal Soldier – Take 1
3. Spanish Is the Loving Tongue – Take 1
4. Went to See the Gypsy – Take 2
5. Went to See the Gypsy – Take 3
6. Woogie Boogie
“Spanish Is the Loving Tongue”, de eerste take. Piano en een Spaanse gitaar. Dit wijkt niet heel erg af van de versies van de single “Watching The River Flow” of Another Self Portrait. Mooi, maar net niet.
Take 2 van “Went To See The Gypsy” is de eerste echte verrassing. Een uitstekend gezongen versie voortgedreven door een staccato gespeeld orgel, inclusief hier en daar wat mondharmonica. Heerlijk dit.
Take 3 van “Went To See The Gypsy” begint met mondharmonica. Het orgel heeft een andere rol gekregen dan in take 2. Dit ligt al iets dichter bij de van New Morning bekende versie. Instrumentaal iets minder verrassend dan take 2, maar vocaal sterker.
Piano en gitaar, dat is het instrumentale “Woogie Boogie”. Het loopt nog niet allemaal even soepel, maar dat geeft deze opname wel wat aardigs. Leuk om eens te horen.
Van deze sessie zijn drie songs, na het toevoegen van overdubs, op Self Portrait terechtgekomen: “Days Of ‘49”, “Wigwam” en “Early Morning Rain”. Maar liefst acht songs van deze sessie verschenen op Another Self Portrait, waaronder “Railroad Bill”, “This Evening So Soon” en het schitterende “Thirsty Boots”.
2. Thirsty Boots – Take 1
Vier takes nam Bob Dylan van “Thirsty Boots” op, waarvan er drie compleet zijn, aldus sessiongraaf Michael Krogsgaard. Take 2 of 4 staat op Another Self Portrait, hier is take 1. Deze eerste poging is bijna net zo mooi als die op Another Self Portrait. Een leuke aanvulling op wat al is uitgebracht. Kippenvel.
Van deze sessie kwamen twee versies van “Alberta”, “Gotta travel On” en “All The Tired Horses” op Self Portrait terecht. Een alternatieve take van “Alberta” en een overdub-loze versie van “All The Tired Horses” van deze sessie verschenen op Another Self Portrait.
Wat deze sessie sterk onderscheid van de voorgaande twee sessies is de aanwezigheid van drie zangeressen. Maar liefst acht songs van de sessie van 5 maart zijn te vinden op 50th Anniversary Collection: 1970.
2. Alberta – Take 2
3. Come All You Fair and Tender Ladies – Take 1
4. Things About Comin’ My Way – Takes 2 & 3
5. Went to See the Gypsy – Take 6
6. Untitled 1970 Instrumental #1
7. Come a Little Bit Closer – Take 2
8. Alberta ¬– Take 5
De tweede take van “Alberta” wijkt niet heel sterk af van de versie op Self Portrait. De bas zit mooi voor in de mix. Leuk, maar te weinig afwijkend van de bekende versie om van een belangrijke nieuwe ontdekking te spreken.
“Come All You Fair and Tender Ladies” is nieuw. Muzikaal past dit naar mijn gevoel eerder op New Morning dan op Self Portrait, waar het voor opgenomen werd, maar waar het niet op terecht kwam. De achtergrondzang die zo nu en dan om de hoek komt kijken, knabbelt naar mijn smaak iets van de schoonheid van de opname af. Leuke opname.
“Things About Comin’ My Way” heeft Michael Krogsgaard onder de titel “My Previous Life” in zijn sessieoverzicht opgenomen. Een Tampa Red-blues. Heerlijk relaxed. Dit had niet misstaan op Self Portrait, naar mijn smaak.
Take 6 van “Went To See The Gypsy” heeft een swingend wandeltempo, hoe onlogisch dat misschien ook klinkt. Dit lijkt, in vergelijking met take 4, weer een stap verder verwijderd van de New Morning-versie. Dylan is duidelijk zoekende naar de juiste muziek voor “Gypsy”. Erg leuk dit, maar terecht niet de definitieve versie.
Na “Went To See The Gypsy” volgt een instrumental dat vaag bekend voorkomt, maar waar ik niet de vinger op kan leggen. Waar ken ik deze melodie van? Is dit zoeken naar de muziek voor een geschreven tekst? Leuk om een keertje te horen, maar geen juweeltje.
Bij het begin van “Come A Little Bit Closer” moet ik gelijk denken aan “La Bamba”. Helaas is het kort en incompleet.
Take 5 van “Alberta” begint met mondharmonica, net als take 2 wijkt deze take 5 van “Alberta” niet sterk af van wat we al kennen van Self Portrait. Deze take lijkt iets meer ingetogen te zijn. Toch wel een lekker nummer, dit.
Een dag later
Gisteren schreef ik over de gevonden Bar Mitswa-tape van een jonge Robert Zimmerman. Michael Gray, de Song And Dance Man-auteur, plaatste vanochtend een bericht op Facebook waarin hij meldt dat het hele verhaal nep is, er is geen Bar Mitswa-tape.
Hoe goed waren Bob Dylan en Grateful Dead samen? Je kunt zelf oordelen, bekijk de uitstekende film van het concert van 4 juli 1987 hier. [met dank aan Rob]
aantekening #7640
Nog voor 50th Anniversary Collection 1970 is verschenen, is deze zeer gelimiteerde uitgave al weer uitverkocht. De uitgave is dan ook niet bedoeld voor het laten horen van de muziek aan de liefhebbers, of om geld te verdienen, maar om de copyrights voor de opnamen te behouden.
Drie cd's bevat 50th Anniversary Collection 1970, met daarop onder andere de opnamesessies van Bob Dylan met George Harrison en veel outtakes van de sessies voor New Morning.
Hoewel ik Sony snap, ervaar ik de uitgave van zo'n copyright-behoudende box iedere keer weer als pijnlijk. Pijnlijk omdat de uitgave slechts voor een zeer klein deel van de liefhebbers beschikbaar wordt gemaakt. Pijnlijk omdat een deel van de exemplaren naar de ebay-bloedhonden zal gaan die de boxjes voor exorbitante prijzen zullen proberen door te verkopen.
Op de afbeelding van de achterkant van het hoesje, bij dit bericht afgebeeld, is de tracklist te zien. Er is veel om naar uit te kijken, zoals "Alligator Man", een song die Bob Dylans platenmaatschappij aanvankelijk op het wraak-album Dylan wilde zetten, maar dat op het laatste moment van de tracklist verdween, en "Jamaica Farewell".
Een geluidsband van Bob Dylan - toen nog Robert Zimmerman - opgenomen tijdens zijn bar mitswa is gevonden. De opname is van 22 mei 1954, 2 dagen voor Dylans 13de verjaardag. Zie hier.
Is dit nieuws? Is dit een tape die ik wil horen en als ik de tape te horen krijg, leert het mij dan iets over de latere muzikant Bob Dylan?
Ik denk niet dat ik de tape wil horen, mocht zich de mogelijkheid voordoen. Er ligt ergens een grens die de nieuwsgierigheid en het respect voor privacy van elkaar scheidt. Wat op de tape staat heeft niets te maken met de muzikant Bob Dylan, de publieke figuur. De inhoud van deze tape is privé, ik wil 't niet horen.
aantekening #7636
Bob Dylans Rough And Rowdy Ways is niet genomineerd voor een Grammy. Hoe kan een album als Rough And Rowdy Ways door de Grammy-mensen over het hoofd gezien worden? Het is een gospe.
Of zit het anders? Heeft Bob Dylan zijn album wel ingestuurd om mee te dingen naar een Grammy? Geen idee. Wat de reden ook is, het feit dat Rough And Rowdy Ways niet genomineerd is voor een Grammy, schopt de geloofwaardigheid van de prijs onderuit.
Of zit het anders? Heeft Bob Dylan zijn album wel ingestuurd om mee te dingen naar een Grammy? Geen idee. Wat de reden ook is, het feit dat Rough And Rowdy Ways niet genomineerd is voor een Grammy, schopt de geloofwaardigheid van de prijs onderuit.
~ * ~ * ~
Het is vandaag 78 jaar geleden dat Jimi Hendrix werd geboren. Voor de BBC radio speelde hij ooit Dylans "Can You Please Crawl Out Your Window?", maar veel bekender is die andere cover.
~ * ~ * ~
Voor de verzamelaars: bij Mojo #326 (januari 2021) zit een cd met de beste muziek van 2020. Eén van de vijftien songs op deze cd's is "Crossing The Rubicon" van Rough And Rowdy Ways. Het duurt nog even voor dat tijdschrift hier in de winkels ligt.
Waarom is er gekozen voor "Crossing The Rubicon"? Prima song, "Crossing The Rubicon", maar - naar mijn smaak - niet het beste van Rough And Rowdy Ways en ook niet representatief voor dit album.
Trrrring
"Wanneer heb je voor 't laatst naar Together Through Life geluisterd?"
"Phoe! Daar vraag je wat. Een tijd geleden, maar wanneer precies weet ik niet."
"Voor mij was 't ook een tijd geleden. Ik heb 'm vanochtend weer eens gedraaid. Best een goede plaat eigenlijk."
"Echt? Ik meen mij te herinneren dat ik het helemaal niet zo'n sterke plaat vond."
"Ik weet niet meer wat ik er van vond toen 'ie uitkwam... 2009 was dat, geloof ik. Ik vind 't nu in ieder geval wel een goede plaat. 'My Wife's Home Town', heerlijk nummer. 'Forgetful Heart', 'I Feel A Change Comin' On'."
"'I Feel A Change Comin' On' inderdaad! Bij dat nummer moet ik altijd aan Obama denken. Waarom weet ik ook niet."
"Wat Together Through Life vooral laat horen is dat muziek soms ook gewoon plezier is. Niet meer."
"'Jolene'."
"'Shake Shake Mama'."
"O ja, die was ik bijna vergeten. 'Shake Shake Mama', lekker nummer. Heeft 'ie dat eigenlijk wel eens live gedaan?"
"Volgens mij niet. Jammer eigenlijk. Prima nummer voor een concert."
"Het kan nog."
"Als de concertzalen weer open gaan."
"Ik zie dat voorlopig nog niet gebeuren. En hoe oud is Dylan dan als 't zover is? Is hij nog in staat om te touren? Heeft hij er dan nog zin in?"
"Laten we het hopen. Ik ben er nog niet aan toe om afscheid te nemen van de Dylan-concerten."
"Het klinkt egoïstisch, maar ik ook niet."
"Nog lang niet."
"Nee."
Singer Songwriters & Rough And Rowdy Ways
Ik heb de plaat maanden geleden gekocht, maar het was wachten op het moment dat ik - de benen onder mijn lijf vandaan geschopt - zou bedenken dat beluisteren van de aankoop ook een idee is. Singer Songwriter Project heet de plaat, door Elektra uitgegeven in 1965. De plaat bevat songs van vier verschillende singer songwriters: Bruce Murdoch, Dick Fariña, Patrick Sky en Dave Cohen. Wie een Dylan-biografie openslaat, komt daar de naam Dick Fariña in tegen en Dave Cohen is te zien in Dylans film Renaldo & Clara, al luidde zijn naam toen inmiddels David Blue. Die Dylan-connecties maakten mij nieuwsgierig, deden mij besluiten de plaat te kopen. De muziek is niet onaardig, maar er is een wereld van verschil tussen de muziek van deze vier heren en Dylans muziek anno 1965. Waar Dylan de muziekwereld op z'n kop zette, kleuren deze vier muzikanten keurig binnen de lijntjes. Met de oren van 2020 klinken Murdoch, Fariña, Sky en Cohen zo braaf, iets wat van Dylans 1965-muziek - Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited - niet gezegd kan worden.
Op de achterzijde van de hoes staan korte biografieën van de vier heren en door Richard Fariña geschreven liner notes waarvan de eerste zin luidt: "While you're looking around for the wherefores and antecedents of the new fok-songwriting revival, you might ought to remember that there was still another Dylan and his last name was Thomas." Fariña noemt Bob Dylan zonder hem echt te noemen in deze eerste zin.
Op de achterzijde van de hoes staan korte biografieën van de vier heren en door Richard Fariña geschreven liner notes waarvan de eerste zin luidt: "While you're looking around for the wherefores and antecedents of the new fok-songwriting revival, you might ought to remember that there was still another Dylan and his last name was Thomas." Fariña noemt Bob Dylan zonder hem echt te noemen in deze eerste zin.
Ook in de biografie van Bruce Murdoch is Bob Dylan te vinden: "Bruce Murdoch is 17 and was born in Montreal, Quebec, Canada. He has done a lot of playing, guitar; gaming, football, basketball; listening, rock and roll, jazz, Bob Dylan; visiting, trainyards and junkyards; and traveling, hitch-hiking through the sparse country of North Quebec."
Terwijl Singer Songwriter Project draait, ruim ik een stapeltje opzij gelegde kranten op door de te bewaren artikelen er uit te scheuren en de rest van de krant bij het oud papier te leggen. Een van die kranten is Algemeen Dagblad van 18 juni. In die krant staat een door Alexander van Eenennaam geschreven recensie van Rough And Rowdy Ways. De titel boven het korte stuk: "Oom Bob heeft wat te vertellen". Jeuk. De benaming "Oom Bob" is denigrerend en ongepast. Ergerlijk.
De gehele recensie bestaat uit acht zinnen waarin niet één songtitel wordt genoemd. Laat ik ze een voor een langslopen. Zout op slakken leggen.
Zin 1: "Waarom zou je anno 2020 nog luisteren naar Bob Dylan, een zanger van inmiddels 79 jaar die - heel eerlijk - eigenlijk niet kan zingen?"
Een vraag dus. Waarom ik anno 2020 naar Bob Dylans muziek luister, vraag Van Eenennaam. Die vraag is makkelijk te beantwoorden: zijn muziek spreekt mij aan, ik vind het mooi, het (ont-)roert mij, maakt mij onrustig, opgetogen en dronken.
Tussendoor meldt Van Eenennaam nog even dat Bob Dylan niet gewoon, maar "inmiddels" 79 jaar is en dat hij "heel eerlijk - eigenlijk niet kan zingen". Leeftijd is niet van belang als het gaat om de kwaliteit - of het gebrek daaraan - van muziek, lijkt mij. Waarom dan vermelden dat Bob Dylan "inmiddels 79 jaar" is? Het kan natuurlijk geen kwaad, maar echt iets toevoegen doet het ook niet. Dan hebben we nog de open deur der open deuren, het klapstuk der vooringenomenheid: Bob Dylan kan "eigenlijk niet zingen". Het gekke is dat Van Eenennaam slechts Rough And Rowdy Ways, het te recenseren album, op had hoeven zetten om te constateren dat Bob Dylan wel degelijk in staat is tot zingen. Hij heeft stembanden, hij heeft een mond. Hij is in staat te zingen. Hij doet het op iedere song op dit album.
Wat Van Eenennaam bedoelt met zijn bewering dat Bob Dylan "eigenlijk niet [kan] zingen" is dat Dylan, in de oren van Van Eenennaam, niet mooi kan zingen, naar ik aanneem. Kwestie van smaak lijkt mij. Ik vind Dylans zangstem mooi, Van Eenennaam blijkbaar niet. Ieder z'n ding, lijkt mij, al heeft Van Eenennaam het natuurlijk mis.
Zin 2: "Bovendien komt alleen degene die wel erg verknocht is aan subtiliteit in muzikaal opzicht aan zijn trekken op Rough And Rowdy Ways."
Kortom: wanneer je de songs op Rough And Rowdy Way wel lekker vindt klinken, ben je "verknocht aan subtiliteit". ik heb het altijd al geweten, Dylan-liefhebbers zijn subtiliteit-junkies.
Zin 3: "Hoe meer Dylan probeert te zingen, hoe minder zuiver het klinkt."
Wacht even, dus hoe meer Dylan zingt, hoe valser hij zingt, aldus Van Eenennaam. Logischerwijze valt daar uit te concluderen dat Dylan dus steeds zuiverder gaat zingen naarmate hij minder zingt. Dan zingt hij dus als een nachtegaaltje op het moment dat hij stilvalt. Toch eens opnieuw naar Rough And Rowdy Ways luisteren en dan vooral letten op de instrumentale gedeelten.
Zin 4: "De peetvader van de protestzangers gebruikt zijn raspende, krakende stem dan ook vooral om te 'praatzingen'."
En daar is 'ie weer: "raspende, krakende stem", een verlengstuk van de inmiddels al enkele zinnen doorsudderende klapstuk der vooringenomenheid: Dylan kan niet zingen, zijn stem kraakt en raspt. En in dezelfde zin gooit Van Eeenennaam er gelijk maar een tweede open deur tegenaan: Bob Dylan is "de peetvader van de protestzangers". Vraagje, Van Eenennaam: ooit geteld hoeveel van de honderden door Dylan geschreven songs kunnen worden aangemerkt als protestsong? Vast nooit gedaan.
Zin 5: "Laat dat nou helemaal niet erg zijn; oom Bob heeft wel wat te vertellen."
Wat niet erg is, is het praatzingen, aldus Van Eennennaam. En dan de jeukwoorden: "oom Bob heeft wel wat te vertellen." Natuurlijk heeft Bob Dylan (niet "oom Bob", een beetje respect graag) wat te vertellen. Iedere muzikant die een song schrijft heeft wat te vertellen. Hadden ze niks te vertellen, zouden ze ook geen tekst om te zingen schrijven. Bob Dylan is geen uitzondering.
Zin 6: "Het klinkt alsof hij tijdens het componeren al wist van de dood van George Floyd."
En daar is 'ie: open deur nummer 3: Bob Dylan heeft voorspelende gaven. Hij is helderziender dan helderziend. Hij legt zijn vinger op de pols van de tijd die nog moet komen.
Klinkklare onzin natuurlijk. Bob Dylan is net zo helderziend als een pot augurken.
Zin 7: "Indringendere maatschappijkritiek in muziekvorm vind je niet gauw."
Om misverstanden te voorkomen: Van Eenennaam heeft het over Rough And Rowdy Ways, niet over bijvoorbeeld The Times They Are A-Changin', om eens iets te noemen.
Zin 8: "Geef je Dylans 39ste studioalbum écht een kans - dat betekent voor sommigen doorbijten - dan grijpt hij je onherroepelijk bij de lurven."
Vraagje: waarom betekent Rough And Rowdy Ways echt een kans geven dat sommigen moeten doorbijten? Is die plaat voor die "sommigen" aanvankelijk bagger, maar na een keer of 34 keer luisteren briljant? Hoe weet Alexander van Eenennaam dat? Heeft hij die "sommigen" gesproken? Steekproefje gedaan? Is hij misschien zelf representatief voor de horde "sommigen"? wie het weet mag het zeggen.
Genoeg, ik moet niet zeuren. Recensie aan de kant gooien en Rough And Rowdy Ways draaien. Zelf luisteren, zelf oordelen. Hierbij mijn minirecensie in acht punten:
1. Bob Dylan kan zingen.
2. Bob Dylan zingt zuiver.
3. Bob Dylan zingt mooi.
4. Bob Dylan kan praatzingen.
5. Bob Dylan kan zingzingen.
6. Bob Dylan kan zingend een verhaal vertellen.
7. Bob Dylan kan zingend een verhaal overbrengen.
8. Bob Dylan kan zingend een luisteraar raken.
sticker
Bij het opruimen van enkele platen kreeg ik Pat Garrett & Billy The Kid weer eens in handen, de soundtrack die Bob Dylan opnam voor de gelijknamige film. Prima album, met name de song "Billy" spreekt mij wel aan.
Van dit album werd "Knockin' On Heaven's Door" gehaald en op single uitgebracht. Die single deed in Nederland niet zo veel, drie weken tipparade, daarmee was 't wel gedaan. Toch was dat voor CBS Nederland reden om op de simpele, hagelwitte hoes van het album Pat Garrett & Billy The Kid een gifgroene sticker te plakken om de potentiële platenkoper er op te wijzen dat "Knockin' On Heaven's Door" op dit album te vinden is. Die sticker is mooi van lelijkheid.
Wat ik verbazingwekkend vind is niet zozeer dat CBS Nederland een sticker op de hoes van Pat Garrett & Billy The Kid plakt om de verkoop te stimuleren, maar de tekst op de sticker. Waarom voelt CBS de noodzaak om te melden dat niet "Knockin' On Heaven's Door" op dit album staat, maar "Bob Dylan's Knockin' On Heaven's Door"?
Pat Garrett & Billy The Kid is een Bob Dylan-album, niet een soundtrack waar toevallig ook nog wat Dylan-muziek op staat. De sticker doet vermoeden dat dat anno 1973 niet altijd even duidelijk was.
De hierboven afgebeelde sticker is overigens niet de enige sticker die CBS Nederland op de hoes van Pat Garrett & Billy The Kid plakte om de aandacht van de potentiële koper te vangen. Er zijn ook persingen van dit album met daarom een ronde sticker, wederom gifgroen, en de tekst "de nieuwe Dylan elpee".
Zijsprong: ik val in herhaling, ontdek ik net, acht jaar geleden schreef ik ook over deze sticker. (zie hier)
Het is kwart over negen op zo maar een dinsdagochtend, halverwege november. Het jaar dat de boeken in zal gaan als het jaar van het virus telt nog maar anderhalve maand. Het is een beetje druilerig weer. Koud is het niet.
Het is een goede dag om Pat Garrett & Billy The Kid op de draaitafel te leggen. Het past, op de een of andere manier. En dan dagdromen, terwijl de muziek de kamer vult, dagdromen over Pat en Billy en over de film die al zo lang niet gezien is. En dan het voornemen om die film toch weer eens te zien. Het nog niet doen, alleen het voornemen is voor nu, voor deze dinsdagochtend ergens halverwege november 2020 genoeg.
zondagochtend
Zondagochtend. Met een kop koffie in de hand heb ik alsnog gekeken naar Nacht Van De Popmuziek. In de bijna vier uur durende uitzending ontbreekt Bob Dylan. Het laat zien dat er meer in de wereld van de popmuziek te vinden is dan alleen Bob Dylan. Dat blijft wennen.
Oké, op de tafel waaraan Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis zitten ligt Desire en Van Nieuwkerk noemt Rough And Rowdy Ways als het gaat over de beste plaat van 2020, maar daarmee houdt het op. Een beetje meer Dylan had gemogen.
Ik weet het, ik ben een zeikerd, zet me op de schavot.
Met een tweede bakkie in de hand is het luisteren naar de BOBCast, gast Lucky Fonz III, deel 2. Sinds vorige week staat deze online, maar ik was er nog niet aan toegekomen. De beste uitzending blijft voor mij met Leon Ramakers, maar Lucky Fonz III is ook prima.
Wordt er veel geluisterd naar de BOBCast van Chris Kijne en Lars Hulshof? Herman Sandman luistert, verder geen idee. Maakt het uit? Eigenlijk niet. Als het aantal luisteraars bepalend is voor de kwaliteit is Karen Carpenter God, niet Dylan.
Wat de BOBCast vooral laat horen is dat Bob Dylan uitsluitend bestaat in het hoofd van de luisteraar. Natuurlijk is dat niks nieuws, maar het is goed dat het weer eens voor het voetlicht wordt gebracht. Wie luistert er naar de BOBCast? Hardcore-Dylanliefhebbers? Gematigde fans? Toevallige passanten? Zijn er luisteraars voor wie de BOBCast een eerste aanraking met de muziek van Dylan betekent?
Waarom vraag ik me dit überhaupt af?
Waarom hecht ik er aan dat ik niet de enige ben die naar Dylan luistert? Zendingsdrang? De behoefte aan delen? Stel: ik ben de enige die naar Dylans muziek zou luisteren, dat maakt zijn muziek niet beter of slechter, maar de beleving wel anders.
Waarom sturen mijn gedachten mij deze kant op?
Het is tijd om de gedachten een andere kant op te sturen. Richting Planet Waves bijvoorbeeld. Die plaat knaagt sinds enkele dagen aan de wanden van mijn hersenpan. Dat knagen is goed, vooral niet toegeven aan de drang om de plaat daadwerkelijk te draaien. Laat maar knagen. Tijdens dat knagen hoor ik andere details van de muziek dan wanneer de plaat daadwerkelijk opstaat. Is dat te volgen? Pas wanneer ieder detail van de gedachtenversie van Planet Waves is gehoord moet de plaat daadwerkelijk gedraaid worden. Dat werkt.
Abonneren op:
Posts (Atom)