Wie Music From Big Pink nooit gehoord heeft, heeft niet echt geleefd. In latere jaren wist The Band helaas nooit meer in de buurt te komen van dit debuutalbum. Music From Big Pink is een eiland van schoonheid in het oeuvre van The Band. (En nee, boze mailtjes sturen heeft geen zin, ik vind het tweede album van The Band echt minder dan Big Pink.)
Gisteravond heb ik de in 2018 uitgekomen jubileum-uitgave van Music From Big Pink weer eens op de draaitafel gelegd, de elf songs van dit album verdeelt over twee elpees die op 45 toeren gedraaid moeten worden. Beter dan dit heeft Big Pink nooit geklonken. Ergens aan het begin van elpee twee heb ik dochterlief gedwongen even mee te luisteren. Ze hield het 10 minuten vol, ze heeft nog wat te leren.
En terwijl die platen hun rondjes draaien, bladerde ik wat door het boekwerk dat in deze boxset te vinden is. In dat boek staat een foto waar ik in wil duiken, door tijd en ruimte naar Big Pink, 1967: Garth Hudson gezeten achter zijn instrument, een ietwat dromerige blik in de ogen. Achter Hudson staat een lange rij dozen met opnamebanden. Volgens het bijschrijft zijn dit de zogenaamde Basement Tapes, de banden met de opnamen die Bob Dylan met The Band maakte in de 1967.
Ik verbaas altijd over de hoeveelheid tapes. Bevatten al deze tapes echt uitsluitend de opnamen met Bob Dylan? In 2014 werden deze opnamen uitgebracht op de zes cd's tellende box The Basement Tapes Complete, het elfde deel van The Bootleg Series. Al die banden op zes cd's, klopt dat wel?
Past er op die banden achter Hudson niet veel meer muziek dan er op zes cd's past? Is The Basement Tapes Complete wel echt zo Complete?
Zou het bijschrift bij de foto niet kloppen? Zouden de tapes achter Hudson meer dan alleen de met Bob Dylan opgenomen muziek bevatten? Misschien opnamen van The Band zonder Dylan?
Geen antwoord, alleen de vragen die door mijn kop tollen.
Een dag later, na uren staren naar een computerscherm pak ik The Basement Tapes uit de kast, niet Complete, maar Raw. Die ingedikte versie van The Basement Tapes is afdoende, er is maar een song die ik nu wil horen: "I'm Not There". Die song is een contradictie: onaf en perfect.
Ik begrijp geen reet van "I'm Not There" en dat is maar goed ooit, "I'm Not There" moet je voelen, niet begrijpen.
Terug naar de foto, naar de banden en de dromerige blik van Garth Hudson. Kan ik het aan mezelf verkopen dat het nodig is om die foto uit het boekwerk te scheuren zodat ik het bij mij kan steken, zodat het te pas en te onpas mogelijk is even te staren naar die foto. Even te dagdromen van 1967, van de tapes. Van een stoel ergens in een hoekje van Big Pink. Stil zitten, luisteren.
Er staat een raam open, de muziek dwarrelt naar buiten. Onder het opengeslagen raam ligt een hond zonestralen te vangen.
2 opmerkingen:
Als ik het correct heb, kan je ongeveer 12 minuten opnemen op die tapes.
Op het loewry orgel (verschrikkelijk geluid) staat trouwens een Binson Echore T7E, ook vaak gebruikt door Pink Floyd
Een reactie posten