hoe ben ik hier terechtgekomen?

Ik ben geen reiziger, ik denk niet dat ik ooit in Tulsa terecht kom, al is er wel twijfel. In het grote Dylan-archief liggen manuscripten van songteksten, banden vol muziek en memorabilia. Maar de huismus in mij wint het nog steeds van de avonturier.

Gisteren las ik in een essay van Mark A. Davidson dat in het Bob Dylan Archive "multiple full drafts of his prose novel Tarantula" liggen opgeslagen. Als dit niet nog een reden is om mijn reis-aversie te willen overwinnen, dan weet ik het ook niet meer. We hebben het over Tarantula, het vergeten meesterwerkje.

Het essay van Davidson is het zevenentwintigste en afsluitende stuk in het door Sean Latham samengestelde boek The World Of Bob Dylan. In die bijna dertig essays komt een keur aan aspecten van Dylans leven en werk voorbij, zo zet Andrew Muir de Dylan-biografieën op een rijtje, zijn er essays over de blues, folk, gospel, country en rock in Dylans muziek en essays over de invloed van literatuur op Dylan-de-schrijver, en stukken over Dylan en religie.

Niet ieder essay in The World Of Bob Dylan is raak, maar in vergelijking met soortgelijke boeken - bijvoorbeeld The Cambridge Companion To Bob Dylan - steekt het door Latham samengestelde boek met kop en schouders boven de concurrentie uit. 

The World Of Bob Dylan is een aanrader, zowel voor de beginnende als de iets meer bedreven Dylan-lezer.

Wacht even, hoe ben ik hier terechtgekomen? Ik begon over mijn reis-jeuk en eindig bij een oordeel over een boek. Op de draaitafel ligt Desire. Een buurman van vroeger kwam die plaat een paar dagen geleden brengen, hij was 'm op zolder tegengekomen. Het regent, maar het gaat beter worden. Voor de week voorbij is kan de deur naar de tuin open, krijgt Dylan de ruimte om naar buiten te dwarrelen. Of ik op dat moment ook Desire draai weet ik niet, maar erg waarschijnlijk lijkt mij het niet.

Ik ben niet van de Dylan-shirts. Ik heb er een aantal, maar veel dragen doe ik ze niet. Op eentje na. Een aantal maanden geleden heb ik een quote van Dylan op een t-shirt laten zetten, het is het Dylan-shirt dat ik het meest draag. "i accept chaos, i'm not sure whether it accepts me." staat er op. Kijkend naar bovenstaande denk ik aan dat citaat. Het is chaos, dit stukkie. Ik accepteer het maar.

Ik laat de chaos maar staan, begin morgen of zo gewoon weer opnieuw. Waarom niet?