Was dat niet de show waar die afschuwelijk Santana de hele bende verpestte ? Met z'n tomatensap...... De zangeres zonder naam was een fijner voorprogramma geweest !
Tja, dat was het laatste concert van Dylan waar ik aanwezig ben geweest. En het is niet omdat het slecht was dat ik daarna niet meer ben geweest, ik kan gewoon niet meer tegen zoveel mensen om me heen. Het was fantastisch, zonder twijfel het mooiste concert dat ik ooit bijwoonde (een ander dat het dicht benadert was dat van Bowie en dat van Alexiou, maar zij zong in een natuurlijke arena in de bergen op Thasos...). De fantastische Bluegrass opening met Wait for the Light to Shine, overgaand in een hartverscheurend I Threw it All Away en toen de knock out van It's Allright Ma, ik was in tranen bij Love Minus Zero, besefte dat er een wonder gaande was, ik dacht dat mijn held dit niveau nooit meer zou halen sinds de dagen van The Rolling Thunder... (Hard Rain voor de tv vermorzelde me destijds). En het hield niet op, geen lied ben ik vergeten, maar Sugar Baby, Blind Willie Mctell en Wicked Messenger mogen niet ongenoemd blijven, ik danste op Summer Days jawel! groet hans altena
De herinneringen blijven over me heen spoelen... Hoe mijn broer en ik ontdekten dat het de onnavolgbare Keltner was die drumde, we grepen elkaar vast bij de niet verwachte gitaarduels waar Dylan's zo speciale hoekige benadering schitterde tussen de twee giganten... We waren naar voren gerend bij Blind Willie, net voor security ingreep en hebben daar op vijf, zeven meter afstand van Dylan gestaan tussen een klein groepje dat niet meer werd weggestuurd... De uitdrukkingen op Dylans gezicht, zo expressief, de ogen brandend! En ja wanneer hij ons de rug toekeerde was dat om als Miles Davis de band te leiden, niks arrogantie of minachting! De encores voelden echt als zodanig, niet gepland: If Dogs Run Free, dat onderschatte nummer had me weer in tranen. Tangled Up In Blue was als en bloem tussen bloemen, en dat zegt alles over de overige songs en hun uitvoering... groet hans altena (met al mijn 'geheugenlacunetjes' van tegenwoordig, hoe helder is dit nog voor me)
7 opmerkingen:
was dat die keer met Mark Knopfler in het voorprogramma?
Was dat niet de show waar die afschuwelijk Santana de hele bende verpestte ?
Met z'n tomatensap......
De zangeres zonder naam was een fijner voorprogramma geweest !
Tja, dat was het laatste concert van Dylan waar ik aanwezig ben geweest. En het is niet omdat het slecht was dat ik daarna niet meer ben geweest, ik kan gewoon niet meer tegen zoveel mensen om me heen. Het was fantastisch, zonder twijfel het mooiste concert dat ik ooit bijwoonde (een ander dat het dicht benadert was dat van Bowie en dat van Alexiou, maar zij zong in een natuurlijke arena in de bergen op Thasos...). De fantastische Bluegrass opening met Wait for the Light to Shine, overgaand in een hartverscheurend I Threw it All Away en toen de knock out van It's Allright Ma, ik was in tranen bij Love Minus Zero, besefte dat er een wonder gaande was, ik dacht dat mijn held dit niveau nooit meer zou halen sinds de dagen van The Rolling Thunder... (Hard Rain voor de tv vermorzelde me destijds). En het hield niet op, geen lied ben ik vergeten, maar Sugar Baby, Blind Willie Mctell en Wicked Messenger mogen niet ongenoemd blijven, ik danste op Summer Days jawel!
groet hans altena
De herinneringen blijven over me heen spoelen... Hoe mijn broer en ik ontdekten dat het de onnavolgbare Keltner was die drumde, we grepen elkaar vast bij de niet verwachte gitaarduels waar Dylan's zo speciale hoekige benadering schitterde tussen de twee giganten... We waren naar voren gerend bij Blind Willie, net voor security ingreep en hebben daar op vijf, zeven meter afstand van Dylan gestaan tussen een klein groepje dat niet meer werd weggestuurd... De uitdrukkingen op Dylans gezicht, zo expressief, de ogen brandend! En ja wanneer hij ons de rug toekeerde was dat om als Miles Davis de band te leiden, niks arrogantie of minachting! De encores voelden echt als zodanig, niet gepland: If Dogs Run Free, dat onderschatte nummer had me weer in tranen. Tangled Up In Blue was als en bloem tussen bloemen, en dat zegt alles over de overige songs en hun uitvoering...
groet hans altena
(met al mijn 'geheugenlacunetjes' van tegenwoordig, hoe helder is dit nog voor me)
Dank voor de herinneringen, Hans.
Mark Knopfler was in 2011, Santana in 1984. Dit was 2002.
Dus vergist. 1987 was TOP, maar helaas wel kort.
Geen voorprogramma in 2002 lees ik.
Een reactie posten