Naast de hier eerder geplaatste komische brief over de vraag of Bob Dylan en John Lennon eigenlijk dezelfde persoon zijn, bevat Sing Out! Vol. 15 No. 1 niet een, maar twee reacties van Irwin Silber op de ophef die is ontstaan op zijn 'Open Letter To Bob Dylan' in de Sing Out! van november 1964 . Silber: 'A few months ago, an Open Letter of mine to Bob Dylan in these pages led some people to think that Bob's work was no longer appreciated in these parts. That's one of the problems with the cult of personality (apply on Brando, Beatles, Baez as well as Dylan). Anything less than constant undulating praise seems like an ultimate put-down. But the fact of the matter is that Bob Dylan has produced more good songs in just a few years time than almost any other songwriter you can think of, and that includes the best of our pop composers.' Waarna Silber zijn klacht uit zijn open brief nogmaals in wat meer bedekte termen naar voren brengt.
In het brievendeel achterin Sing Out! zijn overigens zowel brieven van mensen die het met Silbers klachten eens zijn, als brieven van mensen die er anders over denken te vinden.
Een van de briefschrijvers in Sing Out! schrijft dat hij na ontvangst van het tijdschrift altijd als eerste naar de advertenties kijkt. Nu, bijna zestig jaar later, herken ik dat helemaal. De advertenties in Sing Out! zien er niet alleen fantastisch uit, maar zijn soms ook zeer leerzaam.
Het toeval wil dat de Sing Out! van maart 1965, de editie waar ook de advertentie voor het boek Broadside vol. 1 in staat, een door Josh Dunson geschreven recensie van Broadside Ballads vol. 3 van The Broadside Singers staat. En nee, Dunson geeft helaas niet het antwoord op de vraag of Bob Dylan te horen is op 'Paths Of Victory' op dit album, maar hij meldt wel wat anders over dit album wat ik interessant vind: 'One song was selected [voor Broadside Ballads vol. 3] from the repertoire of thirteen leading topical songwriters. It had to be current and contain a chorus. Wherever possible, the choice was given to the author, and the results indicate that the authors knew their own work well.'
Diezelfde Josh Dunson recenseert ook Another Side Of Bob Dylan en hij is niet heel enthousiast: 'What is apparent is that, at least in this album, today's greatest composer of topical songs has ceased to write about political subjects (in a number of his new songs, he has adopted the musical limitations of popular music)'.
Aan het eind van zijn stuk noemt Dunson Another Side Of Bob Dylan 'interesting and incomplete'. Dat laatste is interessant, Dunson: 'Bob's best songs do not appear. "Mr. Tambourine Man," a song that strikingly captures the lonely mood of a young street roamer, is left of the album; but "It's Alright, Ma" is perhaps the mos serious omission.
Today Bob is concerned with problems on a personal level, and, central to these is what Irwin Silber has termed "the generation gap." In "It's Alright, Ma," performed at Dylan's 1964 Philharmonic Hall concert, Bob spoke directly to the thousands in the audience who could see no tie, but NO tie, of culture, of dress, morals, or anything else with the older generations. "It's Alright, Ma" is the clearest and most eloquent expression of the alienation that Bob and many others feel. It is his most important song since "Hattie Carrroll."'
Wie mij een beetje kent weet dat ik die laatste twee zinnen van Dunson over 'It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)' alleen maar kan onderstrepen.
Tot slot nog twee zaken uit de brievenrubriek. Er staan meerdere brieven in over de song 'Plastic Jesus' van the Goldcoast Singers. Ik moet bekennen nog nooit van de song gehoord te hebben, maar de hoeveelheid aandacht die de song krijgt in deze editie van Sing Out! en de mededeling dat in vier (!) voorgaande edities van het blad al aandacht aan de song gegeven is, maakt nieuwsgierig. Bovendien doet een songtitel als 'Plastic Jesus' mijn gedachten gelijk afdwalen naar dat ene couplet in 'It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)':
Disillusioned words like bullets bark
As human gods aim for their mark
Make everything from toy guns that spark
To flesh-colored Christs that glow in the dark
It’s easy to see without looking too far
That not much is really sacred
En dan (uiteraard) met name de regel 'To flesh-colored Christs that glow in the dark'.
'Plastic Jesus', zo blijkt na even zoeken, staat op het album Here They Are! (1962) van The Goldcoast Singers. Het is een komisch nummer over van plastic gemaakte beeldjes van Jezus die men op het dashboard van een auto kan plakken.
Een van de coupletten gaat als volgt:
I don't care if it rains or freezes
As long as I got my plastic Jesus
Glued to the dashboard of my car
You can buy Him phosphorescent
Glows in the dark
He's pink and pleasant
Take Him with you when you're travelling far
Toeval of heeft Bob Dylan naar 'Plastic Jesus' van The Goldcoast Singers geluisterd voor hij die paar regels in 'It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)' schreef? De song van The Goldcoast Singers kan hier beluisterd worden.
Tot slot een brief van Bob Laughlin. Hij schrijft dat hij recent een concert van Dylan in San Francisco heeft bijgewoond. Waarschijnlijk het concert van 27 november 1964 (zie hier). Hij schrijft dat hij wat baalt van het feit dat Dylan Joan Baez uitnodigde op het podium - hij had betaald voor een Dylanconcert, niet een Dylan & Baez-concert - en dat het dieptepunt kwam toen Dylan Baez ruimte gaf om in haar eentje 'Silver Dagger' te zingen. Laughlin vertelt er helaas niet bij of Dylan - net als tijdens het befaamde concert tijdens Halloween '64 - hij mondharmonica speelt tijdens Baez' versie van 'Silver Dagger'.
'Silver Dagger' wordt niet genoemd in de setlist voor het concert van 27 november 1964 in San Francisco op de website Olof's Files.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten