aantekening #7738

Ik schrijf vaker over een song die in mijn kop blijft plakken. Ook vandaag is het raak. Eén song: "Mr. Tambourine Man", het blijft maar malen. Niet de versie van Bringing It All Back Home of van tournee 1966, hoe mooi die ook zijn. Het is de versie van het tweede concert op Valentijnsdag 1974, het avondconcert dus. Het is niet te vinden op Before The Flood, het door Asylum uitgebrachte verslag van tour '74, maar wel op Before The Flood Completed. De schoonheid van deze versie van "Mr. Tambourine Man" zit 'm in de accordeon van Garth Hudson. Het geeft de song net even dat beetje extra waardoor mijn oren gespitst worden. Waarom staat dit niet op Before The Flood? Dit had het opkontje kunnen zijn wat deze plaat kan gebruiken.

I’m ready to go anywhere, I’m ready for to fade

"Mr. Tambourine Man" is natuurlijk sowieso niet stuk te krijgen, lijkt mij (al hebben The Byrds er flink hun best op gedaan). 

Muziek is een gek iets. Met enkele gitaarlessen en een beetje doorzettingsvermogen ligt het spelen van "Mr. Tambourine Man" binnen handbereik voor wie maar wil, maar de song leven zoals Dylan dat kan is maar weinigen gegeven. Is dat wat mensen talent noemen? Is talent iets anders dan eigenwijs het eigen pad gaan?
"Writing about music is like dancing about architecture", ik weet niet wie het zei, maar er schuilt veel waarheid in. Het is zoeken naar woorden voor zaken waar geen woorden voor zijn.
Waarom klikt Dylans "Mr. Tambourine Man" wel met mijn oren en The Byrds' "Mr. Tambourine Man" niet? Waar ik bij Dylan stil val van bewondering, wil ik bij het horen van The Byrds met zaken gaan gooien, weglopen, schreeuwen. Waarom?
Mijn god, ik ben mezelf weer genadeloos aan het vastschrijven. Er is geen antwoord op deze vragen te geven, geen uitweg uit dit moeras. Loslaten en opnieuw beginnen.

"Mr. Tambourine Man", als Bob Dylan zingt "Take me on a trip upon your magic swirlin’ ship", dan ga ik mee op die "trip", dan stap ik op dat "magic swirlin' ship". Als hij "Yes, to dance beneath the diamond sky with one hand waving free" zingt, dan dans ik in extase mee, de golven van vrijheid denderen door mijn lijf.  En als de regel voorbij is, verbaas ik mij dat mijn hand niet door de lucht zweeft, maar gewoon op mijn schoot ligt. Luisteren scheidt de geest van het lijf.
Is het je ooit opgevallen dat het woord "hand" (of meervoud daarvan) drie keer voorbij komt in "Mr. Tambourine Man". Na dertig jaar luisteren naar deze song  valt mij dat vandaag pas voor het eerst op:

Though I know that evenin’s empire has returned into sand / Vanished from my hand

My senses have been stripped, my hands can’t feel to grip

En natuurlijk:

Yes, to dance beneath the diamond sky with one hand waving free

Het is niet belangrijk, ik leer niks nieuws over de song, het is alleen opvallend dat het me in dertig jaar luisteren nooit is opgevallen. Luister ik niet goed? Misschien.

Moet ik me gaan afvragen wie de Tambourine Man is? Wie er mogelijk model heeft gestaan voor dit personage in deze song? Er wordt vaak gewezen op Bruce Langhorne. Die wetenschap breng mij niet dichterbij het begrijpen van de song. 

Ik wil de song eigenlijk niet eens begrijpen. Niet helemaal althans. Ik wil de song bijna begrijpen, de betekenis binnen handbereik hebben, maar het net niet kunnen pakken. Ik wil 't instinctief snappen, doorgronden. Nooit helemaal. Wanneer ik 't helemaal begrijp, hoef ik niet opnieuw te luisteren.

En opnieuw luisteren is wat ik het liefst doe.

Ben ik verder, wijzer dan gisteren aangaande "Mr. Tambourine Man"? Lijkt mij niet. 

Goeddank, ik mag opnieuw luisteren.