Mister D,
De bespreking van de heruitgave van Abbey Road van The Beatles in Mojo (november 2019) begint met: "'I don't understand why anybody remixes any of the stuff from the past,' complained Glyn Johns in the previous issue of Mojo. 'I think it's an insult to the people who did it in the first place.'" Dat geeft te denken. Heeft Glyn Johns gelijk?
Wie in de afgelopen vier, vijf jaar wel eens een platenzaak heeft bezocht kan niet aan de indruk ontkomen dat platenmaatschappijen blijven drijven op heruitgaven van klassiekers. Wekelijks komen er meerdere 30th, 40th of 50th anniversary-edities van bekende platen uit. Vaak gaat het om het oorspronkelijke album opnieuw gemixt en aangevuld met een scala aan bonustracks, outtakes, demo's of concertopnamen.
Ik merk bij mezelf een anniversary-moeheid. Niet ieder album schreeuwt om een nieuwe mix of een luxe uitgave met fotoboek en 218 bonustracks.
Heeft Glyn Johns gelijk?
Instinctief wil ik die vraag gelijk met "ja" beantwoorden, maar een "ja" zorgt wel voor een probleem: wat is bijvoorbeeld de originele mix van Blonde On Blonde? Is dat de eerste Amerikaanse stereomix of de monomix? En als je in Frankrijk woont, is het dan de van de Amerikaanse mix afwijkende eerste in Frankrijk uitgebrachte mix? En stel dat we vaststellen dat de Amerikaanse monomix de originele mix is, is dat dan de enige mix waarnaar ik moet luisteren?
Heeft Glyn Johns dan ongelijk?
Als dat het geval is, waar ligt dan de grens? Betekent dat dat er in 2025 een nieuwe mix van Rough And Rowdy Ways uitkomt? En in 2030, 2035, 2040, 2045, et cetera? Betekent dat niet dat veel muziekliefhebbers tot in lengte van dagen steeds weer hun geld zullen uitgeven aan steeds dezelfde albums en is dat dan uiteindelijk niet de doodsteek van de muziek?
Gezien de overvloed aan jubileumuitgaven van "klassieke" albums is The Bootleg Series een licht in de duisternis doordat de delen van de serie niet de zoveelste remix van de klassieker bevatten, maar alleen de outtakes en/of concertopnamen. The Bootleg Series drijft niet op een hype, zoals veel van de recent verschenen heruitgaven, maar op inhoud. Lang leve The Bootleg Series.
Glyn Johns heeft gelijk noch ongelijk: een nieuwe mix van een klassiek album is prima, zolang deze naast de oorspronkelijke mix staat, maar de wildgroei aan heruitgaven mag van mij wel een beetje minder.
groet,
T.
2 opmerkingen:
Een late reactie, maar er staan wel degelijk nieuwe remixen op The Bootleg Series, met name op The Bootleg Series Vol.12 (The Cutting Edge), en op The Bootleg Series Vol.14 (More Blood, More Tracks), en her en der ook een enkele remix op andere edities van The Bootleg Series.
Met remixen bedoel ik de voor bovengenoemde releases nieuwe mixen gemaakt in 2015 en 2017.
Begrijpelijkerwijs ontgaan nieuwe remixen de doorsnee Dylanliefhebber, immers zij zijn verwend door de enorme hoeveelheid outtakes en alternate takes op The Bootleg Series die meestal interessanter zijn. Bovendien zijn veel Dylankenners verknocht aan de bestaande, jarenlang vertrouwde mixen van hun favoriete nummers op de albums en singles.
Glyn Johns heeft de twijfelachtige eer dat zijn binnen het tijdsbestek van een jaar aan The Beatles voorgelegde drie(!) mixen van het "Get Back" (later "Let It Be") album alle drie werden afgekeurd. Dylanverzamelaars kennen Glyn Johns als producer van "Real Live". De meningen over het schrale, bloedeloze geluid van dat album zijn verdeeld.
Pieter
Ha Pieter,
Je hebt natuurlijk helemaal gelijk met de mededeling dat sommige delen van The Bootleg Series nieuwe mixen bevatten van reeds eerder uitgebrachte opnamen. De enige aflevering vanThe Bootleg Series waarbij een geheel album als album (en niet als een serie losse songs) in een nieuwe mix als deel van een aflevering van The Bootleg Series opnieuw is uitgebracht isSelf Portrait in de luxe editie van deel 10. Maar wat ik bedoel is dat The Bootleg Series niet draait om een nieuwe mix van een bekend album aangevuld met bonustracks.
groet,
Tom
Een reactie posten