Grofweg een week of vier geleden schreef ik in aantekening #7714 over Harry Sacksioni, een stalker en Dont Look Back. Kortweg kwam het voor deze blog interessante deel hier op neer: Sacksioni zag in 1974 Dont Look Back op de buis.
Afgelopen zaterdag was Sacksioni te gast in het programma Mathijs Gaat Door - in de rubriek "Forever Young" (What's in the name...) - en ook in dit programma gaat het over de stalker en het zien van Dont Look Back. Sacksioni vertelt, zo heb ik begrepen, dat het stalker / Dont Look Back-verhaal speelt niet lang na het verschijnen van zijn debuutalbum. Dat debuut van Sacksioni verscheen, als ik discogs mag geloven, in 1975. Conclusie: Sacksioni zag Dont Look Back niet in 1974, maar in 1975 op de buis.
Ik heb niks kunnen vinden over een uitzending van Dont Look Back op de buis, maar die film heeft in 1975 wel in een aantal bioscopen gedraaid, onder andere in Breda, Amsterdam, Enschede en Utrecht. Was Utrecht in 1975 niet de woonplaats van Sacksioni?
Maar een bioscoop valt niet te rijmen met Sacksioni's herinnering van een bank, een vriendin en een deurbel.
Naast de vertoningen in verschillende bioscopen, was Dont Look Back op 28 maart te zien tijdens een Bob Dylan-avond in jongerencentrum Eksit en drie dagen later in De Lantaarn in Rotterdam: "een 'Filmshowing', waarbij de programmamakers van jongerencentra in staat gesteld worden om films te beoordelen op hun bruikbaarheid in het jongerenwerk".
Het mysterie blijft: wanneer in 1975 en op welke zender werd Dont Look Back uitgezonden?
[met dank aan Hans en Simon]
Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst naar een gewone televisie-uitzending heb gekeken, dus niet Netflix of een dvd, maar gewoon naar Nederland 1, 2, 3 of een van de commerciëlen. Ik zag afgelopen zaterdag dan ook niet Harry Sacksioni in het programma Mathijs gaat door. Zaterdagavond las ik een comic: Superman Earth One; Volume Two. Ik lees veel comics, maar niet vaak Superman. Het is niet zo mijn ding, maar goed, het zaterdag gelezen boek kon ik voor een habbekrats kopen en ik dacht: ach, waarom niet? En dus las ik zaterdag Superman en zag ik niet Mathijs gaat door. Zonder Superman had ik het programma ook niet gezien, maar dat is weer een ander verhaal.
Tot mijn toch wel enigszins grote verbazing kwam ik Dylans "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" tegen in dit Superman-boek. De Dylan-luisteraar, Eddie Johannson, is een junkie, zo blijkt verderop in het boek, die na het nemen van een overdosis overlijdt. Clark Kent - de naam die Superman gebruikt voor zijn baan als journalist bij The Daily Planet - schrijft een knullig artikel over Johannson. Boven dit artikel staat de ronduit pijnlijke ondertitel "The Lonesome Death Of Eddie Johannson".
Er wordt in dit boek, zo lijkt het, gehint naar een link tussen het gebruiken van drugs en het luisteren naar Bob Dylans muziek. Vooral de zinsnede "He not busy being born is busy dying" uit "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" duikt in dit verband twee, drie keer op. Ziet schrijver J. Michael Straczynski echt een verband tussen heroïne en "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" of zie ik spoken?
Nadat ik zaterdagavond Superman Earth One; Volume Two had uitgelezen, legde ik het op tafel. Vanochtend lag het daar nog. Iedere keer dat ik het boek zag liggen, schoten er flarden van "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" door mijn hoofd. Ik heb goede herinneren aan Dylans concert van 27 september 2000 in Rotterdam in het algemeen en aan "It's Alright, Ma" tijdens dat concert in het bijzonder. Dylan speelde in 2000 meer sterke versies van die song. Er is een tijd geweest dat ik altijd een extra oog open hield voor 2000-Ma's want bij Dylans muziek is het zo dat als veel goed is, meer beter is.
En zo zat ik met mijn gedachten de afgelopen dagen bij "It's Alright, Ma" en het jaar 2000.
Naast mijn stereo-installatie ligt altijd een stapeltje cd's. Het stapeltje van de schijven waar nog wat mee moet. Dat nog moeten kan zijn opruimen of beluisteren. Op dat stapeltje vond ik een plastic hoesje met daarin twee cd's. Op deze schijven staat een opname van Dylans concert van 21 maart 2000. Geen idee of deze cd's op het stapeltje liggen omdat ik het al gehoord heb en de cd's moet opruimen, of omdat ik de opnamen nog moet beluisteren. Een van de voordelen van het defect geheugen is dat je je honderd keer kunt laten verrassen door dezelfde Dylan-tape. Er zit in dat plastic hoesje wel een papiertje met de datum van het concert, maar geen tracklist. Zo heb ik ze het liefst: concertopnamen waarvan ik de tracklist niet ken zodat ik tijdens het beluisteren verrast wordt. Het is een manier om mezelf bij de neus te nemen. Het geeft de illusie van aanwezigheid bij het concert.
Terwijl ik dit schrijf ben ik inmiddels een flink eind op de tweede schijf. Geen "It's Alright, Ma" tijdens dit concert, wel een killer "Tangled Up In Blue" en een goede "Born In Time". Die "Tangled" is muzikaal standaard, het is Dylans zang die het 'm doet. De man weeft nieuwe, nooit eerder gehoorde patronen met zijn stem. Heerlijk.
Misschien lag de cd wel op het hier-moet-nog-iets-mee-stapeltje omdat ik mezelf er nogmaals naar wilde laten luisteren. Dat was een goed idee van mij. Goede opname van een goed concert. Ik leg het terug op het stapeltje, kom ik het over een tijdje wel weer tegen.
Ik zal verrast kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten