Ineens is het weer 1997, een beetje dan. Op zoek naar wat anders vind ik een cd'tje met een needle drop - een digitale kopie van een elpee - van Time Out Of Mind. Die needle drop heb ik ooit zelf gemaakt door een computer op mijn platenspeler aan te sluiten. Hoewel dit niet het cd'tje is dat ik zocht, ben ik bij het zien ervan overstag: dit gaat gedraaid worden.
Ik herinner mij op de dag van release van Time Out Of Mind al voor opening van de winkel voor de deur te staan. Ik herinner mij het wachten, samen met de verkoper, op de pakketbezorger die de winkel moest bevoorraden. Ik herinner mij het openen van een van die dozen, het daaruit komen van Time Out Of Mind en dat machtige gevoel dat hoort bij als een van de eerste een nieuw Dylan-album horen.
Terwijl dat cd'tje draait struin ik wat over het internet en stuit ik - puur toevallig - op een artikel van Joost Niemöller uit, jawel, 1997. De titel boven dat artikel: "Waar was dylan? de wederopstanding van bob dylan". Dat artikel stond in De Groene Amsterdammer van 11 juni 1997.
Ik lees en kom aanvankelijk weinig Dylan tegen. Vreemd. Ik lees het alsof ik het nooit eerder las. Ik heb geen herinnering aan dit artikel, tot die ene zin, een zin waardoor ik weet dat ik het wel eerder las. Vreemd dat na 24 jaar alleen deze ene zin is blijven hangen. Voor een beetje context, het artikel gaat over 1967 en dit is de bewuste zin:
Trouwens: je telde in die dagen niet echt mee als je geen theorie had met betrekking tot de vraag waar de ondoorgrondelijke psychedelicaklassieker "Visions of Johanna" over ging.
Goede zin, er gaat een wereld achter schuil. Alleen wie een theorie heeft telt mee, al is iedere bedenker van een theorie bij voorbaat gedoemd tot mislukking aangezien de bewuste song ondoorgrondelijk is, aldus Niemöller. Die zin laat iets zien van de impact van Bob Dylan anno 1967.
Toen dit artikel werd geschreven door Joost Niemöller was Time Out Of Mind er nog niet. Net niet. Het scheelt niet veel, een paar maandjes slechts. In die tijd, zo stel ik me voor, hing Time Out Of Mind al wel in de lucht. Bijna alsof het voelbaar was, alsof muziekliefhebbers voor zich uit mompelden dat er iets kwam zonder dat ze de vinger konden leggen op wat "dat" dan zou zijn. Iets groots, dat wel. Maar wat?
Er is een Dylan-wereld voor en na Time Out Of Mind, zeker als het gaat om het grote publiek, de toevallige passanten die wel wat Dylan in huis hebben, maar niet fanatiek volgen. De impact die Bob Dylan rond 1967 had ebde in de decennia daarna langzaam maar zeker weg. Met het verschijnen van Time Out Of Mind was hij er ineens weer, bleek ineens dat we toch hadden moeten blijven luisteren.
1997 is allang voorbij, om nog maar te zwijgen over 1967. Een theorie over "Visions Of Johanna" heb ik wel, al stel ik 'm nog regelmatig bij.
2 opmerkingen:
Beste Tom,
1997. Time Out Of Mind hing in de lucht en Greil Marcus had net een boek geschreven over de stemmen die hij hoorde in de kelder van Big Pink. Hij kwam naar Nederland om een lezing te houden, ik meen in Paradiso. Op hetzelfde moment lag Bob Dylan in een ziekenhuis in Los Angeles bij te komen van een acute pericarditis, die hem daags na zijn 56ste verjaardag had getroffen. Nova besteedde hier (ik meen begin juni van dat jaar) een kort item aan. Ik hoor Greil Marcus nog zeggen dat veel mensen graag het boek „Bob Dylan“ zouden willen sluiten. Dat hij eindeljk zijn mond eens zou houden. Maar volgens Marcus was dit boek „far from being closed“. Ik vraag me nu af of Marcus toen al wist dat Dylan met deze plaat (Time Out Of Mind) zou komen en de impact van dit album op het verdere verloop van Dylans carriere. Nova liet ook enkele journalisten van het literaire poptijdschrift Payola aan het woord, Martin Bril en Pieter Steinz. Martin Bril vond dat Dylan een fascinerende neus had en hij hoopte niet dat Dylan zou komen te overlijden, want dan zouden we masaal naar Blowin‘ In The Wind en Mr. Tambourine Man („en hoe al die gruwelijke liedjes allemaal heten“) moeten luisteren. Inmiddels is het 2021 en leeft Martin Bril niet meer. Wel heeft hij in de jaren na het uitkomen van Time Out Of Mind veelvuldig bij DWDD verteld hoe fantastisch hij Dylan vond. Ook Payola bestaat niet meer. Maar Dylan leeft nog steeds en met Marcus heb ik nog altijd het gevoel dat zijn boek „far from being closed“ is.
Groet, Floater
Na BOTT, laatste meesterwerk, k in de stijl van Restless Farewell.....
Een reactie posten