Altijd Dylan
1972
Het is negentientweeënzeventig, het begin van een gedenkwaardig jaar
ik heb Blanko in mijn ransel, een netje om mijn te lange haar
ik ben legergroen gekleurd, geronseld door de staat
ik weet het dan nog niet, maar ik ben negen jaar te laat
Benson en Hedges, belastingvrij, in rode blikken doosjes
we rijden in groene vrachtwagens en schieten op papieren roosjes
we slapen in kale vierpersoons kamers en soms in een tweepersoonstent
de compagniesbar op de gang tapt bier voor negen cent
Op die dag in Duitsland, bij de geur van diesel en het gedreun van motoren
dringt fel van een cassettedeck een ongepolijste stem in mijn oren
die klank, die woorden, die muziek, die charismatische kop
de stoorzenders van Seedorf zwijgen en de sprinkhanen houden op
Op de cassette, Apple, Dolby B, het Bangladesh event
Bob Dylan heet de troubadour, ik had hem helaas niet eerder gekend
Blowin' in the Wind, een dreigend Hard Rain, It Takes a Train to Cry
de Woman en de Tambourine Man, een nieuwe wereld trekt voorbij
De tijd vertraagt en sluipt aarzelend verder, beeldje na beeldje, flits na flits
niemand zingt Dylan zoals hijzelf, staat terecht op zijn Greatest Hits
wat ik zie, wat ik hoor, wat ik voel en ervaar
ik weet dat ik het nooit meer kwijt zal raken en ik vond het toen en daar
In de belastingvrije winkel, daar staan ze allemaal
van Bob Dylan tot New Morning, elf albums in totaal
de oudste toen al negen jaar oud, en More Greatest Hits zojuist in de rekken
acht uur luisteren in te halen en honderdvijftig songs te ontdekken
De beelden van hartzeer, subtiele gevoelens, hij etst ze in mijn gemoed
duisternis in het middaglicht, ik herken het al te goed
de trein van het tijd in sprekende beelden, op een spoorbaan van klank en akkoord
al versta ik veel begrippen nog niet, ik herken het beeld van ieder woord
1973
Het is een paar jaar later, de plaats is het Waterlooplein
ik blader door de platenbakken, ik kijk of er nieuwe albums zijn
plotseling blader ik terug en besef waar daarnet mijn blik op viel
witte hoezen met zwarte stempels waarin platen van gekleurd vinyl
Uitdagende albumtitels, fantasievolle labels en de songs in handschrift eronder
Saint Valentine's Day Massacre, Stealin', Help en Great White Wonder
Let me die in my Footsteps, Black Nite Trash, A Taste of Special Stash
VD Waltz, The Basement Tapes, Million Dollar Bash
Ook dit fenomeen was al eerder bekend, ook hier ben ik jaren te laat
ik koester iedere nieuwe vondst, verdiep me in iedere witte plaat
de onbekende ruwe tracks die diep in mijn kop naar binnen boren
vertellen direct bij het afspelen, ik hoor wat ik eigenlijk niet mag horen
1978
Drieëntwintig juni achtenzeventig, Bob Dylan komt naar ons land
het eerste popconcert in de Kuip, de verwachting is hoog, het verlangen brandt
doorweekt, voor het eerst op een voetbalveld, een instrumentaal Hard Rain daalt neer
het veld is groot, het podium ver, de tijd staat stil, ik beleef het weer
Na tien kwartier is het alweer voorbij, het wervelend vuur is gedoofd
ik heb alles gezien en alles ervaren van wat de verwachting had beloofd
aanstekerlichtjes op de tribunes verlichten de nacht, hoog boven ons hoofd
met het gigantische tour boek naar huis, ik weet niet meer hoe, prettig verdoofd
2021
Het is tweeduizend eenentwintig, de oude bard wordt tachtig, ik houd hem in de gaten
hij heeft mij, en ik heb hem, nooit alleen gelaten
de albums, de concerten, de bootlegs, de dictie, de rijmende woorden
zijn blijvend een innerlijk deel van me, ik koester wat goed was en ook wat soms stoorde
maar bovenal koester ik het gevoel dat ik had toen ik hem voor de eerste keer hoorde
Jan 1951 Dekker
2 opmerkingen:
Een mooi gedicht Jan, heel herkenbaar.
Ik maakte ook in 1972, niet in militaire dienst maar in de verpleging, maar wel net als jij 9 jaar te laat, kennis met Bob.
Op de pick-up, boven het mijn hoofdeind van mijn bed, draaide ik de Greatest Hits lp van Boek en Plaat. Bij een lidmaatschap kreeg je 3 elpees voor een tientje.
In 1978 was ik er niet bij omdat ik net vader geworden was, en een kaartje van 25 gulden niet uit ons budget kon.
4 juni 1984 in Rotterdam, was mijn eerste Dylan, wat een belevenis!
Mijn eerste Bootleg, Don’t Look Back, kocht in niet op het Waterlooplein maar op de Lijnbaan tijdens Koninginnedag, wat een schat!
Nog kan ik nummer 3 op kant 3, One Too Many Mornings, niet met droge ogen luisteren. Het nummer bleek overigens niet van Washington Civel rights march augustus 1963, volgens de informatie op Bob’s Boots, maar een outtake van de Dylan/Cash sessies.
Nu in 2021 en vele concerten, Bootlegs en boeken verder proef ik in je gedicht de betekenis, de beleving en de liefde voor Dylan, en benoem je, heel herkenbaar, ook wat je stoort.
Jan, bedankt voor het delen, ik wens je toe dat Dylan altijd aan je hart gebakken zal blijven.
John 1954 Spoor
Leuk om te lezen!
Een reactie posten