Harry van Boxtel - Bob Dylan: The Great White Wonder

Joost Robben had The White Album van Sinterklaas cadeau gekregen, van de Beatles.
– Echt iets voor die Sinterklaas... smuilde Joop van Seters hem toe... hij is er nog goed laat mee ook... En... ging hij verder, met een vinger omhoog ... als je nou eens een goeie witte plaat wil hebben, dan moet je achter The Great White Wonder aan... van Dylan...
– Obladi oblada..! en hij draaide zich om en liep gniffelend weg.
Ondanks dat Joop een vriend van me was, wist ik hier niets van. Iets was aan mij voorbij gegaan, en in de pauze stapte ik op hem af.
– Die vinden ze toch niet... begon hij meteen... Illegale plaat...
Joop had in de Rolling Stone gelezen dat hij bestond. Ja, en wat het mooie was, hij was hem aan het importeren. Veel geld, zeker, 100 dollar... maar veel beters bestond er niet..!
Er schijnt ook nog een bestelbusje rond te rijden, wist hij te melden. Dat mag niet stil blijven staan natuurlijk, van de politie, want dan is het een winkel, maar Joop had geen zin om op dat busje te
gaan staan wachten.
– Een busje..?
– Ja... die plaat mag niet in de winkel liggen... maar een winkel rijdt niet..! Daarom mogen ze ook niet stoppen...

Thuis besprak ik de zaak van de illegale plaat met mijn broer.
– Spierwit, er staat niets op, niet eens dat hij van Dylan is... Misschien rijdt er door Tilburg ook wel zo’n busje...
– Hoe weet zo’n busje nou dat wij hem willen hebben..? sprak mijn broer nuchter en wijs... Dat rijdt toch gewoon door.... Of wil jij soms naar ieder busje gaan staan zwaaien..?
En inderdaad, ik zag ook in dat een busje met verboden handel zeker geen lijndiensten zou onderhouden... Geen vaste route door de stad, en geen haltes om in te stappen...

Maar hoe dan..?
– Niet moeilijk... zei mijn broer en hij trok prompt zijn Afghaanse bontjas aan. Kom op... ik weet wel
wat...
Vlak bij een soos waar hij wel eens geweest was, waar ik ook weer niets van wist, had hij een
platenzaak ontdekt, Doremi, in de Nieuwlandstraat, voor aan, aan de kant van de stad. Het klonk
wel klassiek, maar dat was het niet. Alles elektrisch daar, geen flauwekul. 
We sprongen op onze fietsen, en ik liet me leiden. Ik voelde me niet op mijn gemak, maar het kon
nu eenmaal niet anders. Zonder deze Dylan was het vervelend verderleven. Ik liet het mijn broer
oplossen.
Wij naar binnen daar.
– Wacht hier maar... ik loop wel door... en ik kon vlak bij de deur wat in de bakken rondkijken.
Hij liep regelrecht op de toonbank af om daar op zijn gemak een praatje te gaan staan maken met
de verkoper. Het duurde even, en ik had al een paar keer naar buiten gekeken, of ik niets verdachts
zag. De politie weet natuurlijk ook dat het hier niet pluis is. Maar van de andere kant, zo is het
tegenwoordig wel, het is óf mooie muziek hebben, óf in de bak zitten...

Toen kwam Jan naar me toe.
– De Grote hebben ze niet. Wel de Kleine, en nog een andere ook. Kom even kijken... Stomverbaasd keek ik hem aan. Hij had weer gelijk.
– Kom nou... zei hij... we hebben nog meer te doen...
Op de toonbank lagen de Little White Wonder en Stealin’ naast elkaar. Voor het oprapen, en zo
verboden als het maar mogelijk is.
– Inpakken maar... zuchtte mijn broer tegen de verkoper... en stop ze maar vlug onder de jas... voegde hij mij gelukkigzalig toe.

Als hazen naar huis, want wij wilden natuurlijk wel weten wat dit nou toch weer was.
– Wel echt iets voor Tilburg... bedacht mijn broer onderweg nog... de Grote hebben ze niet, het Kleintje wel... hihihi...
– Ja, dat kan mij wat..! We hebben hem... en nog twee ook..!