Negende open brief

Mister D,

Ik heb net de film In The Name Of The Father met Daniel Day-Lewis gekeken. Ik heb die film eerder gezien. Toen ik zag dat 'ie op Netflix staat, kon ik het niet laten om nogmaals te kijken. Die film vertelt het verhaal van een gerechtelijke dwaling, van een groep Ieren die ten onrechte vastzitten in een Engelse gevangenis omdat de politie bewust ontlastend bewijs achter heeft gehouden. Vreselijk verhaal.

Aan het begin van de film gaan twee jonge Ieren met de boot van Belfast naar Engeland om daar een nieuw leven te beginnen. Gedurende die reis gooit een van de twee geld in een jukebox waarna de twee op de tonen van "Like A Rolling Stone" dansend en bier drinkend de tegemoetkomende vrijheid van Londen vieren. Het is een moment vol rebellie tegen het ouderlijk gezag, tegen de ketenen van de Ierse maatschappij. Het is adolescente uitgelatenheid.

Hoewel ik inmiddels achtenveertig ben, verlangt iets in mij nog steeds naar die uitgelatenheid. Naar die opgestoken middelvinger richting oud, richting traditie, richting regels en verantwoordelijkheid. Tijdens het rollen van de credits heb ik de beeldbuis uitgezet en "Like A Rolling Stone" opgezet. Ik heb niet gedanst en ook geen bier gedronken. Wel voelde ik de jeugdige branie branden achter het borstbeen.

Leeftijd is een geestesgesteldheid. Een mens met een beetje vuur in zijn donder is nooit te oud voor "Like A Rolling Stone".

T.