Zeventiende open brief

 Mister D,

Ik las vanochtend in Bob Dylan In London dat John Lennon na het voor het eerst horen van "Subterranean Homesick Blues" zei "You don't have to hear what Bob Dylan says, you just have to hear how he says it" en hoewel ik kan onderschrijven dat het voor een luisteraar vooral belangrijk is hoe zaken gezegd worden, is het zeker ook van belang wat er gezegd wordt.

Wel een aardig boekje, Bob Dylan In London, al hoef jij het natuurlijk niet te lezen, je was er immers zelf bij. Mogelijk kan het voor je als geheugensteuntje werken.

Nadat ik dat boekje aan de kant legde, reed ik naar de kringloopwinkel waar ik tot mijn verbazing de elpee English and Scottish Folk Ballads sung by A.L. Lloyd and Ewan MacColl vond in werkelijk uitstekende staat, inclusief bijbehorend boekwerkje. ik verwacht veel van de kringloop, maar niet dit. Deze plaat bevat "Lord Randal", de voorloper van "A Hard Rain's A-Gonna Fall", en "The Demon Lover" dat onder de titel "House Carpenter" op het eerste deel van The Bootleg Series terecht is gekomen.

God, wat verlang ik er naar om weer in een vliegtuig te kunnen stappen dat mij naar Londen brengt. De laatste keer dat ik daar was, is al weer vijf jaar geleden. Heerlijke stad. Of het boekje Bob Dylan In London meegaat als gids, weet ik nog niet. Hoe aardig het ook is, het mist ook iets, al kan ik er nog niet helemaal de vinger op leggen wat dat dan is. 

Ik kan sinds het uitkomen van Tempest in 2012 bijna niet meer aan John Lennon denken zonder dat "Roll On John" in mijn achterhoofd begint te zingen. Ook nu weer. Ruim veertig jaar is hij dood en nog steeds maakt zijn dood mij kwaad. Het was meen ik Keith Richards die ooit in een interview liet weten dat hij weigerde de naam van Lennons moordenaar uit te spreken simpelweg om de man niet de aandacht te geven waar hij zo naar verlangde. Ik sluit mij graag bij Richards' besluit aan.

groet,

T.

(Dont) Look Back

Op 29 april 2011 vond de presentatie van mijn eerste boek - de Bob Dylan aantekeningen - plaats in boekhandel Lovink te Lochem. Hoewel het veel zinvoller is om vooruit te kijken, dwalen mijn gedachten vanochtend toch af naar die presentatie, vandaag 10 jaar geleden. Mijn gedachten dwalen af naar Appie Daalmeijer, de man die de presentatie muzikaal opluisterde, naar Alja Spaan, de vrouw die het lef had mijn boekje uit te geven. Mijn gedachten dwalen af naar het moment waarop de coverfoto gemaakt moest worden. Het zijn mijn benen die op de foto te zien zijn. Hoeveel kopers van het boek zien in de foto de verwijzing naar de hoes van een van Dylans albums? Daarachter de boekenkast. Die kast ziet er inmiddels anders uit, net als die benen.

Met het mijmeren over toen komt als vanzelf de gedachte aan vandaag en morgen opduiken. De gedachte aan het boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 dat inmiddels te bestellen is. Bringing It All Back, het resultaat van een samenwerking met Maarten Giltay Veth en dat inmiddels bij belangstellenden op de deurmat valt.

En dan zijn er nog de projecten waaraan gewerkt wordt, zoals het vervolg op Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984, een boek over Dylans vijfde, een bundeling essays en een nieuw deel aantekeningen. Of alle plannen daadwerkelijk boeken worden is niet te voorspellen. Het enige dat 10 jaar na mijn debuut vaststaat, is dat ik voorlopig niet achter de geraniums verdwijn.

Harry van Boxtel - Bob Dylan: The Great White Wonder

Joost Robben had The White Album van Sinterklaas cadeau gekregen, van de Beatles.
– Echt iets voor die Sinterklaas... smuilde Joop van Seters hem toe... hij is er nog goed laat mee ook... En... ging hij verder, met een vinger omhoog ... als je nou eens een goeie witte plaat wil hebben, dan moet je achter The Great White Wonder aan... van Dylan...
– Obladi oblada..! en hij draaide zich om en liep gniffelend weg.
Ondanks dat Joop een vriend van me was, wist ik hier niets van. Iets was aan mij voorbij gegaan, en in de pauze stapte ik op hem af.
– Die vinden ze toch niet... begon hij meteen... Illegale plaat...
Joop had in de Rolling Stone gelezen dat hij bestond. Ja, en wat het mooie was, hij was hem aan het importeren. Veel geld, zeker, 100 dollar... maar veel beters bestond er niet..!
Er schijnt ook nog een bestelbusje rond te rijden, wist hij te melden. Dat mag niet stil blijven staan natuurlijk, van de politie, want dan is het een winkel, maar Joop had geen zin om op dat busje te
gaan staan wachten.
– Een busje..?
– Ja... die plaat mag niet in de winkel liggen... maar een winkel rijdt niet..! Daarom mogen ze ook niet stoppen...

Thuis besprak ik de zaak van de illegale plaat met mijn broer.
– Spierwit, er staat niets op, niet eens dat hij van Dylan is... Misschien rijdt er door Tilburg ook wel zo’n busje...
– Hoe weet zo’n busje nou dat wij hem willen hebben..? sprak mijn broer nuchter en wijs... Dat rijdt toch gewoon door.... Of wil jij soms naar ieder busje gaan staan zwaaien..?
En inderdaad, ik zag ook in dat een busje met verboden handel zeker geen lijndiensten zou onderhouden... Geen vaste route door de stad, en geen haltes om in te stappen...

Maar hoe dan..?
– Niet moeilijk... zei mijn broer en hij trok prompt zijn Afghaanse bontjas aan. Kom op... ik weet wel
wat...
Vlak bij een soos waar hij wel eens geweest was, waar ik ook weer niets van wist, had hij een
platenzaak ontdekt, Doremi, in de Nieuwlandstraat, voor aan, aan de kant van de stad. Het klonk
wel klassiek, maar dat was het niet. Alles elektrisch daar, geen flauwekul. 
We sprongen op onze fietsen, en ik liet me leiden. Ik voelde me niet op mijn gemak, maar het kon
nu eenmaal niet anders. Zonder deze Dylan was het vervelend verderleven. Ik liet het mijn broer
oplossen.
Wij naar binnen daar.
– Wacht hier maar... ik loop wel door... en ik kon vlak bij de deur wat in de bakken rondkijken.
Hij liep regelrecht op de toonbank af om daar op zijn gemak een praatje te gaan staan maken met
de verkoper. Het duurde even, en ik had al een paar keer naar buiten gekeken, of ik niets verdachts
zag. De politie weet natuurlijk ook dat het hier niet pluis is. Maar van de andere kant, zo is het
tegenwoordig wel, het is óf mooie muziek hebben, óf in de bak zitten...

Toen kwam Jan naar me toe.
– De Grote hebben ze niet. Wel de Kleine, en nog een andere ook. Kom even kijken... Stomverbaasd keek ik hem aan. Hij had weer gelijk.
– Kom nou... zei hij... we hebben nog meer te doen...
Op de toonbank lagen de Little White Wonder en Stealin’ naast elkaar. Voor het oprapen, en zo
verboden als het maar mogelijk is.
– Inpakken maar... zuchtte mijn broer tegen de verkoper... en stop ze maar vlug onder de jas... voegde hij mij gelukkigzalig toe.

Als hazen naar huis, want wij wilden natuurlijk wel weten wat dit nou toch weer was.
– Wel echt iets voor Tilburg... bedacht mijn broer onderweg nog... de Grote hebben ze niet, het Kleintje wel... hihihi...
– Ja, dat kan mij wat..! We hebben hem... en nog twee ook..! 

aantekening #7783

Gitarist Denny Freeman is na een kort ziekbed overleden op 76-jarige leeftijd. In 2012 bracht Freeman het album Diggin' On Dylan uit, een album met 16 instrumentale covers van Dylan-composities, maar in de Dylan-wereld is Freeman vooral bekend als de gitarist die van maart 2005 tot en met augustus 2009 in Dylans tourband speelde. Tijdens bijna 500 concerten stond Freeman samen met Bob Dylan op een podium.
Drie maal was Freeman met Dylan en band in Nederland voor concerten, in 2005, 2007 en 2009. In de periode waarin Freeman deel uitmaakte van Dylans band nam de bard drie albums op: Modern Times, Together Through Life en Christmas In The Heart. Alleen op de eerste is Freeman te horen.

~ * ~ * ~

In de 21ste eeuw bracht Bob Dylan vijf albums uit met eigen composities: "Love & Theft" (2001), Modern Times (2006), Together Through Life (2009), Tempest (2012) en Rough And Rowdy Ways (2020). Hoewel deze vijf albums mij allemaal dierbaar zijn, eindigt Modern Times bij mij in een rangschikking eigenlijk altijd onderaan. Het is van deze vijf ook het album dat ik het minst vaak draai. Nu ik het album weer eens draai, snap ik het toch niet helemaal waarom Modern Times het ondergeschoven kindje is. Songs als "Workingman's Blues #2" en "Nettie Moore" tillen de luisteraar - deze luisteraar - naar een andere wereld. Van song als "Someday Baby" en "Rollin' And Thumblin'" slaat de stoom af.

En ja, ik weet het. Voor (onder andere) deze twee composities heeft Dylan nogal ruimhartig leentjebuur gespeeld bij oude songs zonder dat hij daar melding van maakt in de credits van het album. Dat is niet netjes, maar daar is ook alles mee gezegd. 

Is Modern Times tot op zekere hoogte niet een zoektocht naar de grens van het oorbare? Die grens kan alleen gevonden worden wanneer er ook een stap overheen gezet wordt.

~ * ~ * ~

Is de titel Modern Times een verwijzing naar de gelijknamige film van Charlie Chaplin? In 1961 noemde Bob Dylan Chaplin "my biggest idol on stage". Ik moet daar aan denken bij het luisteren naar Modern Times, de BOBCast waarin ik te gast ben nog in het achterhoofd. In deze podcast komt Dylan-de-humorist kort ter sprake. Het is verleidelijk om te denken dat die albumtitel een verwijzing is naar de Chaplin-film, maar iets in mij zegt dat het eerder om een happy accident gaat.

Er is een contrast tussen de titel Modern Times en de muziek die op het album te vinden is. Die muziek is niet modern, maar juist doordrenkt van oude tijden.

~ * ~ * ~

Zo met het zonnetje op de ramen is het goed naar Modern Times luisteren.

Dylan, de onvermijdelijke

Zestiende open brief

Mister D,

Zaterdagochtend, de kippen hebben vers water en voer. Het hok staat open, ze kunnen scharrelen. Tijd voor muziek. Self Portrait is een perfecte manier om langzaam maar zeker het weekend in te glijden. Goed album, wat al die oeleflappers ook beweren.

Dat vond ik overigens niet gelijk toen ik het album hoorde. Ik had geleerd om Self Portrait slecht te vinden nog voor ik het album beluisterde. Pas na vele malen draaien werd ik eigenwijs genoeg om daar anders over te denken.

Gek genoeg vergeet ik vaak dat Self Portrait er ook nog is en pak ik een ander album uit de kast. Maar deze dagen is het album in mijn gedachte doordat ik een boek lees over het Isle Of Wight-festival. De tijdens dat festival opgenomen songs op dit album zijn zeker aardig tot zeer goed ("Minstrel Boy"!), maar voor mij niet het hoogtepunt van Self Portrait. 

Vanochtend dus Self Portrait op de draaitafel.

Mag ik een lans breken voor "The Boxer"? Van alle songs op Self Portrait is die opname mij misschien wel het meest dierbaar. Het heeft iets geks, maar op een goede manier. Het klopt niet en daardoor werkt het.

Ik heb ergens nog een essay liggen over die song, over The Beatles en Buddy Holly. Ik schreef het ruim een jaar geleden, maar moet nog even de puntjes op de i zetten voor ik het aan lezers durf te tonen.

Voor een album met zo'n magere reputatie heeft Self Portrait wel verdomd veel sterke songs: "Copper Kettle", "Days Of '49", twee maal "Little Sadie", twee maal "Alberta", "Gotta Travel On", "It Hurts Me Too" en "Living The Blues".

Maar al deze songs zijn niet de reden waarom het zo aangenaam het weekend inglijden is met Self Portrait. De reden waarom dat werkt is het begin van het album, de allereerste song: "All The Tired Horses". Die song is als een zacht drukkende hand in de onderrug die de luisteraar de plaat indrukt en daarmee het weekend. Deze hand heeft de belofte van een heerlijk weekend in zich.

Goed weekend.

T.

Bringing It All Back

Na de vorig jaar prettig verlopen samenwerking bij het maken van het boekje Rough And Rowdy hebben Maarten Giltay Veth en ik wederom de de handen ineen geslagen voor een nieuwe uitgave: Bringing It All Back.

Bringing It All Back bevat een recent geschreven, niet eerder gepubliceerde open brief van zo'n 900 woorden. Deze tekst is door Maarten Giltay Veth wederom schitterend met de hand gezet. Het boekje is dan ook - met dank aan Maarten - een feest voor het oog. Voor Bringing It All Back heeft Maarten zichzelf overtroffen door niet één, maar maar liefst vier verschillende omslagen te maken in de kleuren rood en zwart.

Bringing It All Back verschijnt om Bob Dylans aanstaande tachtigste verjaardag te vieren in een oplage van tachtig stuks. Dit unieke boekje kost €15,- (incl. verzendkosten) en is te bestellen via e-mail: maarten.mgv@kpnmail.nl Wees er snel bij, want op is op.

Voor meer informatie over dit boekje en over het schitterende Tangled Up In Blue #3 van Maarten Giltay Veth, zie hier.

Vijftiende open brief

Mister D,

Van al je activiteiten als beeldend kunstenaar spreken de werken onder de titel Revisionist Art mij waarschijnlijk het meest aan. Covers van oude tijdschriften opblazen en op details veranderen. Een nieuwe titel toevoegen, een publicatiedatum veranderen. Een vervreemdende combinatie zoeken in het samenvoegen van een coverfoto met een niet passende titel. Het heeft iets weg van popart. Vorige week vond ik bij een antiquariaat Life van 10 juli 1967. De coverfoto van een Israëlische soldaat tot zijn borstkas in het water herkende ik gelijk van een van jouw Revisionist Art-werken. Ik kon het niet laten om dat tijdschrift te kopen. Bij thuiskomst heb ik het naast de afbeelding van jouw werk gehouden in de catalogus Revisionist Art en zo naast elkaar gaat dat werk nog meer leven omdat op die manier te zien is wat je hebt gedaan, wat je hebt toegevoegd en verwijderd. Kun jij er niet op aansturen dat die werken een keertje deze kant opkomen voor een tentoonstelling, in De Fundatie of zo. Of het Stedelijk.

Op advies van John heb ik de cd vol covers die bij de nieuwste editie van Uncut zit van begin tot eind geluisterd. Ik vraag me af hoe jij naar zo'n cd vol versies van jouw songs door andere musici luistert. Ik verwacht geen antwoord, ik vraag het me gewoon af.

Nog zoiets wat ik me soms afvraag: houd je de muziek van nu nog een beetje bij? Koop je de Rolling Stone? Luister je naar albums van nieuwe artiesten? Ik doe dat veel te weinig, moet ik bekennen. Uit mezelf houd ik weinig bij, ik heb G. Hij stuurt mij zo nu en dan een foto van een album met de woorden "deze moet je luisteren, deze vind jij mooi, denk ik". Vaak heeft hij gelijk, maar zeker niet altijd. Een tijdje geleden stuurde hij mij de tip om naar The Pirate's Gospel van Alela Diane te luisteren. Een goede tip. Een sterk album vooral omdat Diane een bijzondere stem heeft, al moet ik bekennen dat ik vind dat dat op de platen die ze na The Pirate's Gospel maakte niet altijd goed uit de verf komt. Vorige week hoorde ik voor het eerst haar meest recente album: Live At The Map Room en hoewel dit nog steeds in de schaduw van The Pirate's Gospel staat, is ook dit album zeer de moeite waard. 

Zonder G. had ik waarschijnlijk nooit de muziek van Alela Diane gehoord. We hebben allemaal soms een G. nodig. Ik hoop dat ook jij een G. hebt.

groet,

T

Writings & Drawings

Ongetwijfeld heb ik eerder over dit boek geschreven. Het is een boek dat me dierbaar is: Writings & Drawings. Dat boek staat meerdere malen in de kast. De eerste die ik kocht is mij het meest dierbaar. Het was in de tijd dat ik nog wat nat achter de Dylaneske oren was, in het boekenstadje Bredevoort. In een van de antiquariaten draaide bij binnenkomst Bob Dylan at Budokan. Dat was reden voor mij om de handelaar te vragen of hij ook Dylan-boeken verkocht. In de winkel, zo vertelde hij, had hij niks, maar in zijn privécollectie had hij er twee, van eentje wilde hij misschien wel afstand doen: Writings & Drawings.

Ik kreeg thee tijdens het wachten - de man moest de winkel verlaten om het boek thuis op te halen. Bij terugkomst overhandigde hij mij Writings & Drawings, het gros van de bladzijden ligt los in de band. We hebben onderhandeld over de prijs - ik bood te veel, het mocht voor minder weg - en dronken onze thee. Daarna ging ik gelukkig naar huis.

Ik heb inmiddels meer exemplaren van Writings & Drawings. Van deze exemplaren zitten de bladzijden nog wel vast in de band. Toch is er niet een zo mooi als dit doorleefde exemplaar. 

Veertiende open brief

Mister D,

Ik hoorde eerder vandaag iemand zeggen dat hij eigenlijk nooit luistert naar jouw uitvoeringen van jouw songs, maar uitsluitend naar anderen die jouw songs spelen. Deze man kan dus waardering voor je opbrengen als componist, niet als muzikant. Ik kan daar met mijn pet niet bij. Mogelijk zegt dat meer over (mijn gebrek aan) inlevingsvermogen, dan over deze coverknuffelaar.

Gisteren luisterde ik naar "Murder Most Foul" voor de zoveelste keer sinds je die song grofweg een jaar geleden online zette. Er is veel over die song geschreven en altijd gaat het vooral over de twee hoofdelementen van die song: de moord op John F. Kennedy en wat ik gemakshalve maar even popculture noem, de serie namen, songtitels en dergelijke die voorbij komt, in deze song gekoppeld aan Wolfman Jack. Goed, gisteren luisterde ik dus weer eens naar "Murder Most Foul" en ineens viel me iets op dat me in het afgelopen jaar nog niet was opgevallen. Ik hoorde het in de zes regels voorafgaande aan de eerste keer dat de naam Wolfman Jack valt. Deze regels:

The day that they blew out the brains of the king

Thousands were watching, no one saw a thing

It happened so quickly - so quick by surprise

Right there in front of everyone’s eyes

Greatest magic trick ever under the sun

Perfectly executed, skillfully done

Het gaat even om die laatste regel, om "Perfectly executed". Dat "executed" zegt niet alleen iets over de uitvoering van die "magic trick", maar is ook een verwijzing naar de executie van Kennedy. Niet eerder was 't tot mijn botte hersens doorgedrongen dat dat ene woord in deze zin twee betekenissen heeft. Ik ben er van overtuigd dat dit soort subtiliteiten in een song makkelijker op te pikken zijn door te luisteren naar jouw uitvoeringen in plaats van naar covers te luisteren of de tekst van papier lezen. Voor mij werkt het in ieder geval wel zo.

Hetzelfde geldt voor een zin als "Thousands were watching, no one saw a thing". Het contrast tussen "thousands" en "No one", tussen duizenden en niemand. En natuurlijk het contrast tussen kijken en zien. Duizenden keken, niemand zag. En dat kijken komt dan twee regels verder nog een keer terug in "everyone's eyes". En ook nu weer die link in contrasten: "no one" in regel 2, "everyone" in regel 4.

Het horen van dit soort dingen opent de oren voor de song. Het zorgt er voor dat ik steeds opnieuw luister.

Er zit natuurlijk nog veel meer in "Murder Most Foul", maar dat hoef ik jou natuurlijk helemaal niet te zeggen. Je hebt 't er zelf ingestopt. Dank daarvoor. Ik blijf luisteren, ik blijf mij verbazen.

groet,

T.

huishoudelijke mededeling

Een aantal lezers van de blog krijgen een seintje via e-mail zodra een nieuw bericht op deze blog geplaatst wordt. Deze mensen hebben ooit hun e-mailadres ingevuld in het balkje onder "Follow by Email" (kolom rechts, onderaan). Deze functie zal na juli verdwijnen, helaas.

Mocht je via deze weg updates op deze blog bijhouden, houd er dan rekening mee dat deze mogelijkheid binnenkort verdwijnt.

Dertiende open brief

Mister D,

Vandaag precies vier jaar geleden stond je voor het laatst op een podium in Nederland. Ik was bij dat concert, samen met mijn vrouw. We gaan aantal samen.

Ik weet dat ik onder de indruk was, maar ik kan mij er weinig meer van herinneren. Ik lees net in het stukje dat ik over dat concert schreef dat ik onder de indruk was van "Love Sick", "Scarlet Town" en "Desolation Row". Ik kan mij niks van deze songs herinneren. Het is gek hoe het geheugen werkt, ik weet nog welke schoenen jij droeg op 15 juni 1998, maar wat je 19 jaar later speelde is verdwenen. Misschien toch nog maar eens naar een opname van dat concert luisteren, dat zal het geheugen opfrissen.

Nu Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 geschreven is, denk ik aan het vervolg. Ergens daarin zal ook dat concert uit 2017 aan de orde komen. 

Wat voor jou another day at the office is, is voor ons concertbezoekers bijzonder. Eigenlijk hangt er maar één vraag boven vandaag: komt er nog een keer een concert in Nederland of was het optreden van 18 april 2017 de allerlaatste? En ik weet het: het zijn de omstandigheden, niet een keuze om niet deze kant op te komen, maar weet dat er wordt gesnakt naar een concert.

groet,

T

Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984

Wat voelt 't toch goed om na al dat harde werken een doos van de pakketbezorger aan te pakken en voor het eerst de cover van mijn boek te zien, voor het eerst te bladeren, te laten zien aan huisgenoten.

Ook bladeren? Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 kan besteld worden via de website van uitgeverij Permafrost Publishers. Vlugge beslissers krijgen er een schitterende print van de cover bij, gesigneerd door de maker: Martin Lodewijk.

Trrrrring

"Ja?"
"Hoi, met mij Alles goed?"
"Prima. Jij?"
"Ja goed hoor. Hé, heb je die nieuwe Uncut-cd al gehoord?"
"Ik zit er net naar te luisteren."
"En?"
"Ik ben ongeveer halverwege en er zitten best aardige dingen bij, maar ik ben nog niet weggeblazen."

"Niet?"

"Nah. Al die coveraars missen toch één ding."

"En dat is?"

"Dylans stem natuurlijk. Kijk, je kan met z'n allen de Olympus beklimmen, maar er is op de top maar plek voor één."

"Tsja. Wat vind je van die Dylan-track dan?"

"Het is wel aardig.... Mooi, 'Too Late'. Het is natuurlijk geen uitgewerkte song, maar het geeft zo'n mooi inkijkje in zijn schrijfproces, in het opnemen. Snap je. Het is, ja.... Weet je, het is in het licht van Dylans oeuvre geen top 10 song, maar het zet al die andere opnamen op dat cd'tje in één keer in de schaduw. Die stem is 't, weet je. Die stem doet 't 'm."

"En die covers vind je dus allemaal niks?"

"Allemaal niks is ook weer wat overdreven. Van wat ik gehoord heb, zijn er voor mij twee die er iets uitspringen. Het begin van 'I've Made Up My Mind To Give Myself To You' van Cowboy Junkies is wel sterk. Het tweede deel van die song vind ik wat minder. Brigid Mae Power, een zangeres waar ik nog nooit van gehoord had, doet 'One More Cup Of Coffee' en dat doet ze wel goed."

"Die Power vind ik ook wel goed, inderdaad... Richard Thompson vind je dus niks?"

"Niks is wat overdreven, maar ik had meer verwacht, moet ik zeggen. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog. Ik weet niet."

"En de 'Dark Eyes' van, even kijken, hoe heet ze ook al weer?  Uhm... O, ze zijn met z'n tweeën: Joan Shelley en Nathan Salsburg, die vind je ook niks?"

"Hoe kan iemand ooit op tegen het origineel van Dylan? Het blijft een beetje tam, het mist het vuur tussen de woorden dat Dylans versie wel heeft."

"En Frazey Ford?"

"Nog niet gehoord."

"Luister maar eens. Ben benieuwd wat je vindt. Ik twijfel."

"Ik ga luisteren, laat het je weten."

"Verder nog plannen voor deze dag?"

"Eerst verder luisteren dus."

"Dan zal ik je niet verder storen."

"Helemaal goed, tot de volgende keer."

[met dank aan de personen die mijn links, muziek en tips m.b.t. deze cd stuurden]

Donnie Fritts

In Uncut (juni, 2021) zegt Patterson Hood: "Dylan made Slow Train Coming and Saved in Muscle Shoals, though I didn't meet him then. He had been in town about five or six years earlier to play on a Donnie Fritts records that he's not even credited on."
Dit is nieuw voor mij. En wat nieuw is, maakt nieuwsgierig. 

Starend naar Fritts' discografie komt er maar één album in aanmerking voor de Dylan-bijdrage waar Hood het over heeft: Prone To Learn uit 1974, Fritts' debuut, een tweede plaat maakte hij pas in 1997.

Wie even verder zoekt, komt op internet een foto tegen van Donnie Fritts en Bob Dylan, de armen gebroederlijk om elkaars schouder geslagen. De foto is gemaakt tijdens het filmen van Pat Garrett & Billy the Kid, de film waarin Bob Dylan de rol van Alias speelt, Donnie Fritts de rol van Beaver. Die film lijkt sowieso de connectie te zijn. De liner notes van het Fritts-album zijn geschreven door Kris Kristofferson, de man die in de huid van Billy the Kid kroop voor de eerder genoemde film. De foto op de voorzijde van de hoes lijkt ook gemaakt te zijn tijdens het filmen van Pat Garrett & Billy The Kid.

De songs van Prone to Learn zijn allen op internet te beluisteren. Ik ben die typische Dylan-twist nog niet tegenkomen, al moet ik zeggen dat ik nog niet alles gehoord heb. 

Tijdens concerten in 1986 zong Bob Dylan regelmatig het door Donny Fritts en Troy Seals geschreven "We Had It All". Dat nummer is afkomstig van Prone To Learn.

Too Late (Acoustic Version)

"Too Late", de song die op een cd'tje staat bij de nieuwe Uncut is inmiddels (deels) uitgelekt, het staat op Twitter. Luister hier.

Twaalfde open brief

 Mister D,

Ooit van de Nederlandse dichter Simon Vinkeoog gehoord? Een paar weken nadat je op het podium stond van The Royal Albert Hall en D.A. Pennebaker zijn camera liet draaien om beelden te schieten voor wat uiteindelijk Dont Look Back zou worden, stond hij samen met onder andere Allen Ginsberg en Lawrence Ferlinghetti op datzelfde podium tijdens misschien wel de bekendste poëziesamenscholing van de twintigste eeuw. Een paar jaar later werden hij en jij aan elkaar voorgesteld, tijdens een bruiloft was dat.

Een jaar voor Vinkenoog overleed verscheen Vinkenoog Verzameld; gedichten 1948 - 2008. Een bonk van een boek. Ruim 1100 bladzijden poëzie. Af en toe pak ik het en lees ik een paar gedichten. Ik neem mijn tijd om op de laatste bladzijde uit te komen. 

Op die laatste bladzijde, in het laatste gedicht dat in dit boek is opgenomen - "Vondelpark / Wonderpark" heet het -  staat de volgende strofe:

Een tiental jonge vogels, net uit het nest

geschaard rond een zingende gitarist

die alle songs van Bob Dylan uit het hoofd wist

te zingen

        zodat ik mij verhief

en me overgaf aan de dionysische dans.

Ik zie ze steeds minder, straatmuzikanten die je songs zingen. De laatste die ik me nog goed kan herinneren zag ik al weer vijf jaar geleden. In Londen was dat, en dat waren er toen gelijk twee in één week. 

Ooit stond ik zelf op straat te zingen, in Den Haag was dat. Heel lang geleden, in een poging om wat geld op te halen voor de kroeg. Het probleem is: ik kan niet zingen. Ik wil bij deze alsnog mijn excuses aanbieden voor het om zeep helpen van "Like A Rolling Stone". (Het leverde genoeg geld op voor twee biertjes, dat dan weer wel.)

T.

Uncut issue 289

Inmiddels is de cover van Uncut issue 289 (juni 2021) bekend. Voor wie het tijdschrift nog wil bestellen, dat kan hier.

Elfde open brief

Mister D,

Maandagmiddag, met een kop koffie binnen handbereik luister ik naar de eerste cd van The Rolling Thunder Revue; the 1975 Live Recordings tot ik me plots realiseer dat het vandaag 12 april is en dus haal ik die 1975-cd uit de speler en vervang deze door een exemplaar met opnamen van het concert in Town Hall, New York, vandaag 58 jaar geleden. Hoewel ik in 1963 nog niet geboren was, herinner ik mij dat concert goed, zo vaak heb ik naar die opname geluisterd. Ik zie het nog voor me als ik mijn ogen sluit.

Vrijdag 12 april 1963, op dat moment lagen er slechts twee schijven met jouw muziek in de schappen van de winkels: het album Bob Dylan en de single "Mixed Up Confusion". Vandaag, 58 jaar later, starend naar de tracklist van dat concert, is die gedachte absurd. "Blowin' In The Wind", "A Hard Rain's A-Gonna Fall", "Ballad Of Hollis Brown", "Boots Of Spanish Leather", "Masters Of War", songs die nog op je tweede of derde album moesten verschijnen, ze kwamen allemaal voorbij.

12 april 1963, eenentwintig jaar oud en het applaus rolt je tegemoet, song na song. Heb je herinneringen aan dat concert?

Starend naar de citaten aan de rechterzijde van de poster van dat concert is er eentje die er voor mij uitspringt: "One of the most compelling blues singers recorded". Lof voor Dylan-de-zanger.

Laat alle cynici, alle zeurders die in de aanloop naar je 80ste verjaardag ongetwijfeld weer wat te zeiken hebben over je stem, over je zogenaamde religieuze periode, over je poëzie, over je noem het maar op, naar een opname van dit concert luisteren. Dat zal ze de mond snoeren.

Houd je haaks, ik heb nog wat luisterwerk te doen.

T.

Tiende open brief

Mister D,

Afgelopen januari vierde Joan Baez haar tachtigste verjaardag. Ik las ergens dat ze inmiddels niet meer optreedt, een tijdje geleden las ik dat al weer. Ik volg haar carrière niet echt, moet ik bekennen. Ik ben geen liefhebber van haar muziek. Maar wie geïnteresseerd is in jouw muziek komt onherroepelijk in aanraking met haar muziek, ik dus ook. Die duetten zijn inmiddels al weer decennia geleden.

In de Duitse editie van Rolling Stone van vorige maand kwam ik een artikel tegen over Baez. Bij het artikel staat een foto van haar in haar atelier. Het eerste dat mij opvalt aan die foto is dat van de paar schilderijen die op die foto zichtbaar zijn er twee een portret van jou zijn. Ik kan me niet herinneren bij jouw schilderijen ooit een portret van Baez te hebben gezien.

Uncut komt binnenkort met een cd'tje met covers van jouw songs. Ik koop zoiets, de eerste kans die ik krijg. Wat ik me wel altijd afvraag is wat jij vindt van zo'n verjaardagscadeautje. Vleiend? Ergerlijk? Eervol? Niet interessant? Hetzelfde vraag ik me af van al die boeken die op of rond jouw verjaardag verschijnen, waaronder mijn boek, om nog maar te zwijgen over al die artikelen die rond 24 mei in dag- en weekbladen te lezen zullen zijn.

Nu ik je toch schrijf, er circuleren wat geruchten over het volgende deel van The Bootleg Series, iets rond Infidels. De 12" die op Record Store Day verschijnt en de Uncut-cd doen vermoeden dat er wel eens een kern van waarheid zou kunnen zitten in die geruchten. Kun je niet een tipje van de sluier oplichten? Kun je de mannen en/of vrouwen die je website onderhouden verzoeken de aankondiging van die nieuwe aflevering van The Bootleg Series morgen online te zetten? Of kloppen de geruchten niet en is er een Record Store Day-release en een Uncut-cd en meer niet?

Ik zit vandaag wat krap in mijn tijd. Later meer.

T.

Jochen Markhorst - Tombstone Blues b/w Jet Pilot; Dylan zoekt en vindt de lont

Begin maart verscheen Tombstone Blues b/w Jet Pilot; Dylan zoekt en vindt de lont van Jochen Markhorst. Na lezing van dit boek blijkt maar weer dat wat Markhorst publiceert blind gekocht kan worden, het is altijd goed.

Jochen Markhorst schrijft boeken aan de lopende band, deze zijn onder te verdelen in drie categorieën: boeken met korte esssays over verschillende songs, boeken waarin een album van Bob Dylan centraal staat en boeken waarin Markhorst zich stort op één song. Tombstone Blues b/w Jet Pilot; Dylan zoekt en vindt de lont valt in de laatste categorie. In zo'n honderd bladzijden ontvouwt Markhorst zijn unieke kijk op "Tombstone Blues" en toont aan dat de song minder met de Vietnam-oorlog te maken heeft dan vaak wordt gesuggereerd en dat de invloed van William Burroughs op het schrijven van deze song aanzienlijk is, om eens twee van de vele door Markhorst aangekaarte ingangen tot "Tombstone Blues" te noemen. 

De grootste verdienste van Tombstone Blues b/w Jet Pilot; Dylan zoekt en vindt de lont is dat Markhorst de lezer terugstuurt naar de plaat, naar de muziek met de prangende vraag: heeft 'ie nou gelijk of niet? Of je het als lezer / luisteraar altijd eens bent de interpretaties die Markhorst geeft is minder interessant, het gaat er om dat het boek een uitnodiging is om te luisteren.

Een boek over muziek dat een lezer aanzet tot luisteren is een goed boek. Tombstone Blues b/w Jet Pilot; Dylan zoekt en vindt de lont is een goed boek. Koop het, lees het en luister naar "Tombstone Blues" met nieuwe oren.

Tombstone Blues b/w Jet Pilot; Dylan zoekt en vindt de lont van Jochen Markhorst is te koop via Amazon Duitsland, zowel als paperback als e-book. Het boek is in het Nederlands, Duits en Engels verschenen.

(Let op: het boek wordt ook aangeboden door Amazon Nederland, maar tegen een veel hogere prijs)

Uncut: Too Late

Om Bob Dylans 80ste verjaardag te vieren komt Uncut issue 289 (juni 2021) met een cd vol covers van Dylan-composities. Naast covers die worden gespeeld door onder andere Cowboy Junkies (I've Made My Mind To Give Myself To You) en en Frazey Ford (The Times They Are A-Changin'), bevat deze cd een niet eerder uitgebrachte track van Bob Dylan: "Too Late (Acoustic Version)".

Met dank aan het boek Surviving In A Ruthless World van Terry Gans (zie hier) weten we dat "Too Late" een vroege versie is Infidels-outtake "Foot Of Pride". Het uitbrengen van deze Infidels-outtake door Uncut is wederom een aanwijzing dat er inderdaad iets gaat uitkomen met outtakes van Infidels als deel van The Bootleg Series, wat eerder al gesuggereerd werd door geruchten op internet en de aankondiging van de "Jokerman" / "I And I"-ep die op Record Store Day verschijnt.

Inmiddels heb ik begrepen dat op die RSD-ep twee versies van "Jokerman" en twee versies van "I And I" staan, van beide songs een reggae- en een dub-remix. Die RSD-ep gaat ongeveer €25,- kosten.

Hoewel het nog even duurt voor het blad verschijnt, kan de Uncut met Dylan Revisited-cd al online besteld worden, zie hier.

Record Store Day: Jokerman en I And I in reggae remix

Op de tweede Record Store Day van 2021, dit jaar op 17 juli, verschijnt er een 12" van Bob Dylan met "Jokerman" en "I And I". Volgens de informatie op de website van Record Store Day gaat het niet om de versies van deze songs van Infidels, maar om door Doctor Dread gemaakte Reggae Remixen. 

In 2004 verscheen op het verzamelalbum Is It Rolling, Bob? A Reggae Tribute To Bob Dylan een door Doctor Dread gemaakte reggae remix van "I And I". Of de remix op de 12" die in het kader van Record Store Day zal verschijnen dezelfde remix van "I And I" bevat als Is It Rolling Bob? is nog niet duidelijk, maar dit is wel waarschijnlijk, lijkt mij. In dit geval zal alleen de remix van "Jokerman" nieuw zijn.

In hoeverre de keuze om twee van Infidels bekende songs tijdens Record Store Day uit te brengen te maken heeft met de mogelijke aanstaande release van het volgende deel van The Bootleg Series is nog niet duidelijk, maar gezien de eerder opgedoken geruchten dat een volgend deel van The Bootleg Series gevuld zal zijn met songs van de Infidels-sessies, lijkt mij dat de uitgave deze zomer van "Jokerman" en "I And I" op een 12" geen toeval is.

In 2004 verscheen er ook een versie van Is It Rolling Bob? met een bonus-cd. Op deze bonus-cd staat een dub-remix van "I And I" van de hand van Doctor Dread. Deze dub-versie - zo lijkt het - zal niet op The Reggae Remix EP by Doctor Dread  staan.

Negende open brief

Mister D,

Ik heb net de film In The Name Of The Father met Daniel Day-Lewis gekeken. Ik heb die film eerder gezien. Toen ik zag dat 'ie op Netflix staat, kon ik het niet laten om nogmaals te kijken. Die film vertelt het verhaal van een gerechtelijke dwaling, van een groep Ieren die ten onrechte vastzitten in een Engelse gevangenis omdat de politie bewust ontlastend bewijs achter heeft gehouden. Vreselijk verhaal.

Aan het begin van de film gaan twee jonge Ieren met de boot van Belfast naar Engeland om daar een nieuw leven te beginnen. Gedurende die reis gooit een van de twee geld in een jukebox waarna de twee op de tonen van "Like A Rolling Stone" dansend en bier drinkend de tegemoetkomende vrijheid van Londen vieren. Het is een moment vol rebellie tegen het ouderlijk gezag, tegen de ketenen van de Ierse maatschappij. Het is adolescente uitgelatenheid.

Hoewel ik inmiddels achtenveertig ben, verlangt iets in mij nog steeds naar die uitgelatenheid. Naar die opgestoken middelvinger richting oud, richting traditie, richting regels en verantwoordelijkheid. Tijdens het rollen van de credits heb ik de beeldbuis uitgezet en "Like A Rolling Stone" opgezet. Ik heb niet gedanst en ook geen bier gedronken. Wel voelde ik de jeugdige branie branden achter het borstbeen.

Leeftijd is een geestesgesteldheid. Een mens met een beetje vuur in zijn donder is nooit te oud voor "Like A Rolling Stone".

T.

Achtste open brief

"Als je iets wilt zeggen en je wilt dat de mensen luisteren, dan moet je een masker opzetten."
- Banksy - 

Mister D,

Ik heb net een documentaire gezien over Banksy. Goede kunstenaar, des te pijnlijker dat de documentairemakers een groot deel van hun film hebben gevuld met de verschillende inmiddels ondernomen zoektochten naar de echte naam van Banksy en verdomd weinig tijd besteden aan de daadwerkelijke kunst. Wat de geboortenaam van de persoon achter de kunstenaar Banksy is, is niet interessant. De man of vrouw of het collectief heet Banksy, daarmee basta. Kijk naar de kunst.

In Amsterdam is het Moco, een museum met veel werken van Banksy. Ik ben daar een paar jaar geleden geweest en liep met gemengde gevoelens er weer uit. Allereerst bleef de vraag maar door mijn hoofd spoken of werken van Banksy in een museum thuishoren, of behoren deze uitsluitend op muren, op straat waar ze voor de toevallige passant te bewonderen zijn? Ik heb het antwoord op die vraag niet en de net gekeken documentaire heeft me alleen maar verder van het antwoord gebracht. Ik neig naar de straat voor de werken van Banksy, maar de beelden in de documentaire van New Yorkers die bovenop een geparkeerde auto klimmen om de nieuwste Banksy te zien doen me twijfelen, om nog maar te zwijgen over de baby die op de stoep voor een Banksy werd gezet om een foto te kunnen maken of de eigenaar van een boksschool die de opbrengst van de verkoop van een Banksy op zijn deur gebruikte voor het redden van zijn - en nog zeven - sportschool werd bedreigd omdat hij "de straat" een kunstwerk ontnam.

Ik denk vaak aan wat je zei in een interview in 1965:

Great paintings shouldn’t be in museums. Have you ever been in a museum? Museums are cemeteries. Paintings should be on the walls of restaurants, in dime stores, in gas stations, in men’s rooms. Great paintings should be where people hang out. (...) You pay half a million and hang one in your house and one guest sees it. That’s not art. That’s a shame, a crime. (...) Just think how many people would really feel great if they could see a Picasso in their daily diner. It’s not the bomb that has to go, man, it’s the museums.

en hoe dat contrasteert met de tentoonstellingen van je werken als beeldend kunstenaar van de laatste jaren.

Banksy had een manier gevonden om zijn werk aan de wereld te tonen buiten de musea, maar met succes kwam de annexatie van de mannen en vrouwen met diepe zakken die hun centen gebruiken om kunst van openbaar naar beperkt toegankelijk te verplaatsen. Die zin klinkt alsof ik vanmiddag nog het museumplein op ga met een bord "sluit de musea", wachtend op het waterkanon. Dat doe ik niet. Musea hebben een functie.

Hang een Vermeer in een McDonalds en de pleuris zal uitbreken.

Nogmaals, ik heb het antwoord niet.

De documentaire over Banksy eindigt met het citaat dat ik boven deze brief heb gezet. Bij het zien van dat citaat moest ik gelijk denken aan de Rolling Thunder Revue-film van Scorsese. Men denkt vaak dat maskers er zijn om de ware identiteit te verhullen, maar een masker wordt minstens net zo vaak gebruikt om een nieuwe identiteit te onthullen. Dit laatste wordt vaak vergeten.

Tom Willems is niet de naam die ik van mijn ouders kreeg toen ik werd geboren, het is een masker zodat ik de waarheid kan spreken. Of mensen luisteren, weet ik niet. Het maakt ook niet uit, het aantal luisteraars beïnvloed de inhoud van mijn verhaal niet. Mijn verhaal vandaag is simpel: zoek niet de ware identiteit van Banksy, zoek de werken.

T. (whoever that is...)

kusje

De geest rolt van de ene gedachte in de volgende zonder dat daar echt moeite voor gedaan hoeft te worden. Ik las een artikel over de controverse rond Scorsese's Rolling Thunder-film en de gedachten schoten naar onderstaande videoclip. De connectie? Kiss.

Zevende open brief

Mister D,

Ik luister graag naar Hard Rain. Dat album is natuurlijk geen verslag van een concert zoals dat daadwerkelijk heeft plaatsgevonden, maar een selectie van songs van twee concerten. En toch klinkt Hard Rain als een concert. Als ik luister ben ik bij dat concert. Dat gevoel er bij te zijn maakt Hard Rain tot een goede plaat.

Wat mij al een tijdje stoort is het volgende: van juni 1988 tot het moment dat corona je eind 2019 dwong te stoppen ben je bijna constant op tournee geweest met een eigen band. Ruim drieduizend concerten in ruim dertig jaar tijd. We kunnen rustig stellen dat deze concerten een substantieel deel vormen van je oeuvre. Toch is er nooit een echt live-album van deze periode verschenen. Oké, Unplugged is verschenen en twee handen vol concertopnamen op singles en samplers, maar dit dekt niet de lading. Unplugged is misschien wel een album, maar zeker geen verslag van een regulier concert uit deze periode en al die songs op singles en samplers zijn leuk, maar het is geen album. Waarom niet een album zoals Hard Rain met concertopnamen uit 1988 of 1996 of vul maar een jaar in? Zeker wanneer de concerten zo'n belangrijk deel van je oeuvre zijn is het wenselijk - lijkt mij - om hier ook iets van uit te brengen. Weet je niet waar te beginnen in die enorme berg concertopnamen? Er lopen genoeg liefhebbers rond die je graag helpen.

Ik weet niet hoe het bij jou is, maar hier staat de magnolia volop in bloei. Dat stemt altijd hoopvol, het voorjaar is binnen handbereik, de eerste wat warmere dagen zijn er. Er kunnen plannen gemaakt worden voor het weekend, de dagdroom als uitgangspunt, zittend op het bankje in de tuin, kop koffie binnen handbereik, degene van wie je houdt naast je. Soms is het maken van een plan belangrijker dan het verwezenlijken er van.

Ik zit vanochtend alleen op dat bankje. De dame van wie ik houd is aan het werk. De achterdeur van het huis staat open, de klanken van Hard Rain dwarrelen de tuin in. Niet te hard, sommige buren zijn thuis. Hoewel het voor mij moeilijk voorstel is, zijn er ook mensen die niet van Hard Rain houden. Het is belangrijk om compassie voor deze mensen op te brengen, ze missen iets.

groet,

T.